Dit was de favoriete zoethoud-film als onze jongens ziek waren. Liggend op de bank, met ernaast een krukje waarop sap en koekjes. Ik geloof dat we het begin van deze film niet eens goed hadden opgenomen. Maar dat weerhield onze jongens er niet van om hem keer op keer te bekijken. Toen ik deze week het boekenweek geschenk van de bibliotheek kreeg, zag ik dat de film gemaakt was naar aanleiding van het boek.
Zoeken op You Tube leverde alleen het begin van de film op, maar het houterige Nederlands herkende ik meteen:
Nou ja, da’s een beetje overdreven. Ik lach nog heel vaak, je moet alleen overal wel de humor er van inzien.
Maar het is ook de titel van een boek van Simon Carmiggelt. Eén van de vele die hier in de boekenkast achter me staan. Kleine korte stukjes, die dagelijks in de krant verschenen en en die wij gretig lazen. Nog steeds vind ik ze zeer to the point en lezenswaardig.
Dit is de man die ze schreef:
In dit apparaat heb ik weinig vertrouwen. Wat het is? Een boekenlegger, maar met batterij zodat er een elektronisch vertaalapparaatje van gemaakt kan worden.
Nou als die vertalingen net zo “handig” (en nauwkeurig) zijn als de vertaalapp van Google dan hoef ik hem niet.
Het leek me trouwens nogal onhandig in mijn boek. Ik weet al hoe dat gaat. Boek lezen, maar apparaat steeds zoek. Dus gewone boekenlegger (meestal het bonnetje van het boek) ertussen en zoeken. Op de bank, onder de bank, naast de stoel. Ach nee, laat maar.
Als ik in een anderstalig boek lees, sta ik wel even op om in de kast naar het woordenboek te zoeken. Of ik lees gewoon door in de hoop dat de betekenis me later vanzelf duidelijk wordt. Maar vaak lees ik gewoon de vertaling van het boek, want dat is toch het allergemakkelijkst….. 😉
Het derde deel van de trilogie van Jenny Glanfield heb ik ook uit. En weer kon ik het boek bijna niet wegleggen. Misschien kwam dat ook wel doordat hierin de meest recente geschiedenis wordt beschreven, Berlijn in de periode van 1945 tot en met de val van de Muur in 1989.
We brachten in de jaren 80 nogal eens onze vakanties in de buurt van het IJzeren Gordijn door. ‘s-Winters waren wij in Weissenborn, ‘s-zomers gingen we naar Beieren. En omdat die vreemde grens grote indruk maakte, reden wij er nog als eens naar toe.
Maar het meeste indruk maakte toch die keer dat wij, aan de westkant van het IJzeren Gordijn, gescheiden door metershoog prikkeldraad, waarachter woedende bloedhonden liepen, een bus voorbij zagen komen. Wij zwaaiden uitbundig, maar de passagiers keken stoïcijns voor zich uit. Slechts een enkeling waagde het stiekem en tersluiks te zwaaien. Nooit heb ik onvrijheid beter gevoeld. En sindsdien waardeer ik de vrijheid hier des te meer. Toch konden wij niet echt beseffen hoe het leven daarginds zou zijn.
Een klein tipje van de sluier werd opgelicht, toen we kort nà de val van de Muur in Eschwege waren en er Ossies zagen die met open mond van verbazing de rijkdom van het westen bekeken. Toen we zelf de grens over konden, verbaasden wij ons weer over de armoe die we er aantroffen.
In “Verdeelde stad” wordt de sfeer tamelijk goed verwoord, lees je hoe onvrijheid en dictatuur, spionage en verklikkerij het leven van mensen verwoest. Maar ook hoe liefde zich niet laat dwingen door grenzen, hoe mensen gehersenspoeld kunnen worden.
Het boek eindigt met het openstellen van de Muur, een ogenblik dat nog op You Tube terug te vinden is en bij mij nog steeds kippenvel veroorzaakt:
De boeken van Jenny Glanfield kunnen apart gelezen worden, maar samen geven ze een mooi stuk geschiedenis weer.
Al snel nadat ik het aangevraagd had, kon ik het tweede en derde boek uit de trilogie van Jenny Glanfield in de bieb ophalen.
In Viktoria wordt beschreven hoe de eigenaars van Hotel Quadriga zich houden in de periode 1933/1945. Het is het verhaal van mensen die proberen staande te blijven in een wereld vol haat en geweld. Die moeten kiezen tussen opkomen voor gerechtigheid of aan de kant blijven staan omdat je alleen niets kunt doen. Gezinnen worden uiteen gerukt, huwelijken lijden onder tweespalt en kinderen zetten hun ouders onder druk en vertrekken zonder dat het zeker is of ze ooit nog terugkomen.
Ik vond het boek weer zo indringend en kon het nauwelijks wegleggen. Het verweeft feiten en fictie. Maar als je het leest, krijg je toch een vrij realistisch beeld van die tijd. Al was het gelukkig niet zo realistisch, dat het me te veel werd.
Wie van sprookjes verfilmingen houdt, moet deze maand de uitzendingen van de Duitse TV goed in de gaten houden. Dit jaar is het namelijk precies 200 jaar geleden dat het eerste sprookjesboek van de gebroeders Grimm uitkwam. En natuurlijk wil men daar in Duitsland aandacht aan besteden. Hier staat een overzicht van alle sprookjesfilms die deze maand worden uitgezonden.
Niet alleen de sprookjes van Grimm komen aan bod, ook sprookjesfilms worden vertoond. En vooral rond de Kerst is er veel te zien.
Jaren geleden kreeg ik van mijn toenmalige werkgever een klein Marokkaans kookboekje. Dat werd de basis van mijn kookboeken verzameling. Die is inmiddels meters lang en telt wel meer dan 300 kookboeken en -boekjes, in allerlei soorten, maten en talen.Het is dan ook geen wonder dat ik vaak in een boekwinkel bij de kookboeken blijf staan. Ik heb menig uurtje al bladerend doorgebracht. Maar nu wordt het me toch een beetje te veel. Want dit is slechts een deel van wat er nu te koop is en het is een onmogelijkheid om de verzameling “compleet” te krijgen.
Gebruik ik de recepten vaak? Welnee, het meest kook ik uit de losse hand of ik laat me inspireren door recepten in weekbladen of van de TV. Maar een mooi kookboek is ook leuk om zo maar in te bladeren en te bedenken hoe lekker dat ene recept zal smaken.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week “verzameling” en ik ben benieuwd wat dat zal opleveren.
Boeken aanbevelen vind ik altijd een beetje moeilijk. Wat de een prachtig vindt, is voor de andere niet om te pruimen. Gelukkig lees ik ook bij anderen dat zij boeken soms helemaal niet uitlezen, want dat heb ik regelmatig.
Toch kreeg ik van Dorothé laatst een prachtig boek op: Hotel Quadriga van Jenny Glanfield. Het vertelt de geschiedenis van een super luxe hotel in Berlijn, vanaf het het eind van de 19e eeuw tot 1933. Met de grote verschillen tussen rijk en arm, adel en “gewoon volk” en een stad in ontwikkeling. Met de mensen die hun kansen weten te grijpen en de schlemielen die telkens naast op het verkeerde paard wedden. Natuurlijk gaat de geschiedenis door, dus ik ben benieuwd hoe het verder loopt, in de Tweede Wereldoorlog en daarna, met Berlijn als verdeelde stad.
Het belooft nog heel wat avondjes op de bank, met thee en koekjes. Want het zijn nog twee dikke pillen, die ik bij de bieb heb aangevraagd.
Als we naar de markt gaan, gaan we meestal ook naar de kerkbazaar.
En deze week lag, in de allereerste doos die ik zag, het Muizenboek.
Dat heb ik als kind zo vaak gelezen, dikke tranen om gehuild en in angst gezeten of het ooit weer goed zou komen met die arme muisjes. En daar lag het weer. Helemaal zoals ik me herinner, een beetje verfomfaaid, met losse blaadjes, maar nog verder helemaal intact.
En voor 50 eurocent laat je dat niet liggen. Eerst moet het gerepareerd worden en dan gaat het bij de andere boeken, op de zolder. Om zo nu en dan nog eens terug te lezen.
Dit boek van Simone van der Vlugt zag ik liggen in de bieb. Vluchtig las ik de omslag en dacht dat het over Jacoba van Beieren ging. Maar dat is een ander boek.
Dit gaat over een vrouw ten tijde van Willem van Oranje. De tijd van de Geuzen en Leiden’s ontzet. Over oorlog, honger, en rovende en verkrachtende soldaten. Maar ook over liefde, opofferingen én de pracht en praal van die tijd.
Ik heb het in één adem uitgelezen. Een aanrader voor iedereen die van historische romans houdt.
