Category Archives: foto’s van anderen

Overdaad

Posted on by

Dit is niet het eerste blogje waarin ik mijn verbazing (en ergernis) verwoord over de overvloed in ons dagelijks leven. Ik realiseer me terdege dat niet iedereen deelt in die overvloed. En dat maakt het misschien nog wel pijnlijker.

Voor een kleine kerstbijeenkomst had ik toastjes nodig. Zelf kies ik daarvoor altijd een bepaald merk . Maar dit keer wilde ik kleine ronde melbatoastjes hebben. Met stomme verbazing stond ik voor het vak, waarin ik in de gauwigheid meer dan 30 verschillende soorten en merken aantrof. Toastjes gewoon, volkoren, meer granen, met spelt, met sesam, met kruiden, olijfolie, rozemarijn of peterselie. Natuurlijk ook in bio-kwaliteit, glutenvrij en nog vele mogelijkheden meer.

Deze screenprint is nog maar een klein gedeelte, meer paste niet op mijn scherm

Wat is er gebeurd in dit land? Eten we allemaal zo verfijnd, zo exquis? Is onze smaak ineens zo geperfectioneerd? Ik kan het nauwelijks geloven. En het gevolg van al die overdaad is dat er onnoemelijk veel moet worden vernietigd, want niet verkocht en dus over de datum. En daardoor wordt het product natuurlijk weer duurder.
Kostelijk voedsel, dat verspild wordt. En dat vind ik doodzonde!

Verspilling

Posted on by

Gisteren tipte ik deze uitzending al even aan. Bij de NDR (Duitsland) dus misschien niet voor iedereen nog te bekijken. Maar met een schrikwekkend verhaal over verspilling en geld, maar vooral materiaal, weggooien.

Foto via Google

De uitzending begint met een enorme stapel zakken waarin gebruikte textiel en kledingstukken zitten. Alles bij elkaar zo’n vier vrachtwagens vol, in totaal 5000 kilogram.
En dat wordt in geheel Duitsland elke twee minuten weggegooid .
Misschien is het in ons land een beetje minder, maar het blijven toch enorme hoeveelheden.

En als je dan ook nog eens leest dat we elk jaar gemiddeld 46 nieuwe kledingstukken kopen, en zo’n 6 paar schoenen, dan weet je dat deze over-consumptie de spuigaten begint uit te lopen.

Ik heb die cijfers met verwondering gezien en weet zeker dat ik niet zoveel kleding en/of schoenen koop. Zou niet weten waar ik het allemaal moet laten. Maar beangstigend vind ik het wel. Zoveel “welvaart”, terwijl het ook betekent dat aan de andere kant van de wereld mensen zich afbeulen om die spullen hier goedkoop en snel te brengen. Zou het volgend jaar misschien een ietsje minder kunnen?

Kunst

Posted on by

Zondag liet ik iets zien, waaraan ik geen “kunst”kaartje hang.

Bron: Google foto’s

Dit is natuurlijk wel Kunst, en met een grote K. Een zelfportret (?) van Jan van Eyck, gemaakt in 1433. Het lijkt of het nog maar kort geleden is geschilderd, maar het dus bijna zes eeuwen geleden dat Jan van Eyck zichzelf portretteerde. En nu nog steeds kunnen wij genieten van dit prachtige werk. De man kijkt ons aan, aandachtig, een beetje dromerig vind ik. Een man van vlees en bloed, waarmee je zonder woorden kunt praten.

Er zijn helaas niet veel werken bewaard gebleven van deze schilder. Nog maar zo’n kleine 20 werken zijn her en der in musea op deze wereld.
Van 1 februari tot 30 april 2020 wordt in het Museum voor Schone Kunsten (MSK) in Gent een tentoonstelling gehouden over het werk van Jan van Eyck. Daar zullen we dan ongeveer de helft van deze werken kunnen zien. Die tentoonstelling staat hoog op mijn lijstje genoteerd.

Geen kunst

Posted on by

Ik las over de kunstenaar die een banaan op de muur had geplakt met een stuk duct tape. Hij vond het een origineel idee, noemde het kunst en vroeg er een zeer florissant bedrag voor. Een andere kunstenaar zag er heel wat anders in en trok het tape van de muur, vrat de banaan op en noemde dat ook kunst.

Nou, mijn idee van kunst is het niet. Kunst moet je boeien, blij maken, verwonderen of ontroeren. En iedereen geeft daar een eigen invulling aan. Maar zo’n banaan, die vies wordt en van arrenmoe van de muur valt…. bah!

Top

Posted on by

We hadden al een top 10, toen kwam de top 100. Al snel volgende de top 1000, de top 2000 en nu zag ik zelfs al een affiche van de top 4000.

Ik zou niet weten wanneer ik die nummers allemaal zou moeten beluisteren. Maar goed, de dag wordt gezelliger met een muziekje. Welk nummer staat boven aan mijn lijst? Dat zou ik niet weten, maar ik weet dat er zeker een nummer van Charles Aznavour in mijn toplijstje staat. Want hij is altijd formidable. En dat vinden deze vrouwen ook 😉 😉 😉

Wat betekent dat nou…

Posted on by

Bij het zoekspelletje stond “zoek het gareel”… Tja, als kind leerde ik dat je het beste gewoon in het gareel kunt lopen. Niet te veel opvallen, niet al te grote mond, geen buitenissigheden…. dat was het. Dat een gareel ook een gebruiksvoorwerp was, daar had ik nog nooit van gehoord.

Ik zocht en zocht, maar kon de juiste clou niet vinden. Gelukkig zijn er aanwijzingen dus kon ik het uiteindelijk toch nog aanklikken. Maar dan moet ik ook weten wat het nou precies is.

Bron: Google foto’s

Nou dit: een werktuig waarmee paarden netjes in de pas lopen. Je hebt de gewone, de engelse en de franse gareel. Ik ben geen paardenmeisje, dus is het verschil is me niet meteen duidelijk. Dat hoeft ook niet, zo snap ik het ook wel een beetje.

En er zijn nog meer gezegdes met dat gareel.
Iemand in het gareel slaan = iemand aan het werk zetten.
In het gareel spannen = iemand aan het werk zetten.
En dan dat in het gareel lopen = precies doen wat er gevraagd wordt en ook in de zin van precies zo doen als anderen doen.

Ik geloof dat ik met die laatste twee verklaringen niet meer zo veel heb. Ik loop tegenwoordig graag een beetje buiten de lijntjes 😉 😉

Helemaal geen grap…

Posted on by

Deze week las ik over de nieuwe bedrijfskleding van AH. Om je juiste maat te krijgen, moest je een foto van jezelf in onderkleding sturen. Ik was beslist niet de enige die aan een verlate 1 aprilgrap dacht…

Weer zo’n plan, waarbij de digitale mogelijkheden volkomen overschat worden. Want natuurlijk is het idee op zich niet zo gek. Ik weet zeker dat we dit soort van systemen in de toekomst zullen krijgen.

Wanneer je identieke foto’s van diverse mensen hebt, kun je met behulp van software beslist wel tot een goed matenplan komen. Maar dan moeten alle foto’s van precies dezelfde afstand genomen worden, moet iedereen in hetzelfde glad zittend pak gehesen worden, exact dezelfde houding aannemen en moet iedereen tenminste tweemaal gefotografeerd worden. En face (of op de rug, dat is anoniemer) en van opzij. Want aan een gezellige vakantiefoto heb je niks in dit geval.

Ik heb me afgevraagd hoe het mogelijk is dat zo’n plan gestart wordt. Is er dan niemand in dat bedrijf die eens achter de oren krabt en zich afvraagt of het zo kan, wat de impact is en hoe je -als het al gaat gebeuren- de mensen kunt aanmoedigen om mee te doen? Of werken er in de top alleen maar jonge honden, die geen inlevingsgevoel hebben en levenservaring node missen?