Als de reizigers Mishima naderen, is het mistig. Hiroshige weet de geheimzinnige sfeer goed te treffen. De Torii wordt bijna verhuld door de nevel, zijn mooie rode kleur is niet te zien. De omgeving is nauwelijks waarneembaar.
Collectie: Tokyo National Museum
| Ook nu nog hangen de nevelen vaak boven Mishima. Alles vervaagt tot grijs en grauw, een bijna spookachtig beeld. De reizigers van nu, in de snelle trein, zullen niet veel van dit landschap zien. |  |
Laatst las ik een stukje over de winkels van Jamin. Niet die van nu, die van vroeger. Met grote glazen stopflessen, met daarin zuurtjes, zuurballen, dropveters, toverballen, tumtum en weet ik wat lal niet meer. Met die heerlijk zoete geur van snoep en chocola, vanille.
Met een hoge toonbank, waarachter ik bijna schuilging en ik op mijn teentjes moest staan om mijn centjes er neer te leggen. Met, als je geluk had, een vriendelijke en geduldige verkoopster. Die de tijd nam om je keuze te laten maken. Maar vaker met een wat ongeduldiger typje, die met haar vingers trommelde, ten teken dat je wat op moest schieten. Maar ja, uit zoveel heerlijkheden moeten kiezen…
Bij Stuureenfoto zijn deze week “Stadsiconen” het thema.
En een icoon voor Rotterdam zal het nieuwe station vast worden. Deze week komt koning Willem-Alexander het officieel openen.
Naar goed Rotterdams gebruik heeft het al meteen een bijnaam gekregen: de puntzak. En als je het ziet, weet je wel waarom. Maar toch vind ik het mooi en naar mijn gevoel echt Rotterdams. Groot, duidelijk aanwezig, zonder tierelantijnen, zakelijk en vooral functioneel.
We hebben de bouw in de afgelopen jaren met regelmaat bekeken en hebben vooral bewondering voor de manier waarop oplossingen voor alle logistieke problemen werden gevonden. Okay, het was soms wat klimmen, de herrie was oorverdovend en de bouwputten schier oneindig, maar het treinverkeer bleef normaal doorgaan. En dat wil toch wel wat zeggen.
Dus, petje af voor alle mensen die aan de bouw van dit project hebben meegewerkt.
bron: http://ov-nieuws.blogspot.nl
De Tokaidoweg loopt verder naar Hakone. Het is bekend om zijn hete bronnen, waar of de reizigers van toen ook gebruik van gemaakt zullen hebben.Het moet een zware tocht zijn geweest. Misschien hadden zij minder oog voor de omgeving als de toeristen die er nu naar toe gaan.
Collectie: Tokyo National Museum
| Want ook in deze tijd is Hakone nog steeds een populair reisdoel. Niet alleen vanwege de warme baden, maar ook vanwege de natuur en het zicht op de Fuji. In de omgeving van Hakone is zelfs een replica van een Edo-controlepost nagebouwd. |  |
 |
Ik kon niet nalaten te grinniken toen ik deze foto in een woonblad zag. Zo’n wasrekje stond vroeger bij regenachtig weer met was rond de kachel. Eigenlijk vond mijn moeder het maar niets, ze liep liever de trap op naar de zolder om daar de was op te hangen. Maar soms was er te veel, of droogde het niet snel genoeg. Maar prettig vond ze het niet en ik al helemaal niet. Zo’n ongezellig gezicht, bah… Ik vond het ook altijd een beetje muffig gaan ruiken in huis. Had mijn moeder zo’n foto gezien, had ze zeker gezegd “Meisje, wat hebben we een heleboel waardevols weggegooid”. |
Nooit gedacht dat zo’n rekje nog eens helemaal top zou worden, en dat voor die prijs. Ach, alles komt een keer terug….
De reizigers zijn bijna in Odawara, aan de rivier Sakawa. Ze gaan te voet en waden door het water of gebruiken een vlot. In de verte zie je de stad liggen.
Collectie: Tokyo National Museum
| Nu ligt er een brug over de rivier, dus hoeven de reizigers niet meer te waden. In de verte ligt het moderne Odawara. Dat is een stuk groter geworden en de gebouwen een stuk hoger dan in Hiroshige’s tijd. |  |
 |
De kubuswoningen in Rotterdam vind ik al zeer bijzonder, maar dit is nog weer iets helemaal anders. Het zijn ook huizen, in Tokio, in de wijk Mitaka. Het ziet er wel heel vrolijk uit, maar praktisch? Dat valt nog te betwijfelen, met al die vreemde vormen. En erg groot lijken ze me ook niet, maar dat is vrijwel overal in Japan, waar met ruimte gewoekerd moet worden.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week ook wonen. |
 |
Al snuffelend op internet, met name op Pinterest, kwam ik deze foto tegen. Twee meisjes, zoetjes tegen elkaar. De ene met een grote strik in haar haar. Zo’n grote strik had ik vroeger niet, maar verder leek mijn koppie wel een beetje op het hare. Ik had een paar verschillende strikken, zodat ik ze bij meerdere jurkjes kon dragen. Zo’n strik moest natuurlijk netjes in model blijven, dus steef mijn moeder ze en streek ze netjes glad. |
Dat stijven deed ze overigens niet met stijfsel, maar met suikerwater, dat hield beter geloof ik. En dan werd het brede lint gevouwen als een harmonica en met een speciale speld in het midden vastgemaakt. Klaar was de strik. Dan nog in mijn haar en ik zag er weer op z’n zondags uit.Niet voor lang, want de speld gleed snel uit mijn haar en de strik was binnen no time niet meer toonbaar. Ik ben nooit het type voor een ingewikkeld kapsel geweest.
Oiso is de volgende pleisterplaats op de Tokaidoweg. Het regent dat het giet en de reizigers zitten weggedoken onder hun jassen. Gauw een schuilplaats zoeken in dit stadje.
collectie Tokio National Museum
En zo gaan reizigers nu door Japan, bij voorkeur met een (super)snelle trein. Alleen de naam (Tokaido) van één van de lijnen herinnert nog aan oude tijden.
bron: internet/flickr
| “Meedoen is belangrijker dan winnen” zou de leus zijn van de Olympische spelen. De eer dat je mee mág doen, dat is het hem. Maar dan blazen een aantal deelnemers af, omdat “ze toch geen kans hebben om te winnen”. En dat vind ik dus erg onsportief. Dan heb je bij voorbaat verloren. Nee, het is niet leuk om te verliezen en de naam van winnaar blijft langer in het geheugen hangen dan die van de verliezer. |
 |
Maar afblazen? Geen sprake van! Doorgaan, met je tong op je schoenen, maar wel eervol. Wat mij betreft hadden Havard Bokko, Sverre Lunde Pedersen, Ivan Skobrev en Alexis Contin dus gewoon moeten rijden.
