Gisteren moest Leo voor controle naar het Oogziekenhuis.
En gelukkig was alles prima. Gewoon doorgaan met druppelen, want de oogdruk was nu stabiel.
Alle reden om even op ons gemak te gaan lunchen bij Bazar. En daar lag het bestek al klaar, in een zakje met deze leuke tekst:
Samen eten is olie voor de vriendschap
In 10 verschillende talen, dus multi-inzetbaar.
Al hou ik erg van koken, soms wil ik het ook wel eens eenvoudig houden. Dit recept kwam ik tegen bij “Eatwithsarah” op Instagram.
Het is een doodsimpel recept, wat je ook nog eens met het grootste gemak kunt aanpassen en/of uitbreiden. Ikzelf voegde nog wat olijven en kappertjes toe en een blikje tonijn op water.
Kritharaki of orzo is pasta in rijstkorrelvorm. Je hebt er niet veel van nodig. Heb je het niet in huis, dan kun je natuurlijk ook andere pasta nemen, zoals elleboogjes of fussili.
Voor 2 porties:
150 g Kritharaki of orzo
1/2 Paprika
1/2 komkommer
1/2 pakje Feta
1/2 ui
Dressing:
3 eetl. olijfolie
1 eetl. witte Balsamico azijn
1 theel. mosterd,
1 theel. honing
1 knoflookteentje
1 theel. zoet paprikapoeder
zout en peper naar behoefte
De pasta koken op de gebruikelijke manier, afspoelen met koud water en in een grote kom doen.
Paprika, komkommer, Feta en de ui klein snijden en aan de pasta toevoegen.
Voor de dressing de olie, azijn, mosterd, honing, knoflook, per en zout door elkaar mengen.
De dressing door de pasta en groenten mengen.
EET SMAKELIJK!!
Het dagelijks nieuws wordt ons met regelmaat doorgegeven. Van alles wat. De meningen van mensen, de oordelen van anderen, hoe het wel zou moeten en hoe niet. Wat er allemaal g3ebeurt op de weg, de files, de auto’s. Eigenlijk veel te veel om dagelijks te consumeren.
Maar soms ontdek je ineens iets waar je even bij stil wil blijven staan. Zo zagen we op FB of Insta een verkeersongeval. Een elektrische auto was gebotst. Gebeurt vaker, maar dit keer was er geen tegenligger geweest. De bestuurder was tegen een object gebotst: tegen een Rimpelbuisobstakelbeveiliger.
Ik dacht dat Leo het woord ter plekke verzonnen had, maar nee, het is een officieel bestaand woord. Weliswaar in het dagelijks gebruik afgekort tot RIMOB. Duitsers, in het algemeen nogal op lange woorden gesteld, noemen het Aufpralldämpfer, botsbeveiliging dus.
Maar wat is een Rimpelbuisobstakelbeveiliger. We hebben er allemaal wel eens een gezien, kijk maar.
Aan yoga heb ik vroeger wel gedaan en nu zou ik het eigenlijk ook wel weer graag willen gaan doen. Maar wel in een groep met leeftijdgenoten. Niet zo’n clubje met (nog) jonge en slanke dames, die geen vetrolletjes kennen.
Na verloop van tijd begin ik te transpireren, loop rood aan en voel ik me ineens (waarschijnlijk onterecht) het middelpunt van spot. Zo’n beetje als die mevrouw op dit tekeningetje. De afkeurende gedachten maken haar geest bepaald niet leeg. En ik weet zeker dat die afleidende gedachten ook bij mij opborrelen. Maar waarom eigenlijk?
We moeten maar eens af van die rare gedachten dat we allemaal jong, mooi en flitsend blijven. Niet toch?
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week beginnen we met een pittig nummer, welbekend en nu uitgevoerd door verschillende Hollywood sterren: Wake me up before you go go
Je bent nogal fors en dan kom je je evenbeeld tegen in het museum….
Een man van dezelfde proporties, maar daterend uit een andere tijd.
Hij heeft zich speciaal in een mooi pak gehesen, want hij zal geschilderd worden. Jij loopt gewoon in je lekkere makkelijke kloffie.
Je bent immers gewoon een dagje uit naar het museum…
Twee werelden, die elkaar ontmoeten. En soms ontstaat een woordeloos gesprek.
Altijd leuk.
Leo had voor Moederdag een kookboekje gekocht. Geen up-to-date recepten, maar een boekje over hoe er in de jaren 50 en 60 gekookt werd. Zoals onze moeders dat deden. Met de beperkte middelen die er toen waren.
Want bij de groenteman lag geen keur aan exotische groenten van over de hele wereld. Nee, het was allemaal Hollands wat de klok sloeg. Het assortiment veranderde met het seizoen. ’s Winters kool en wortelen, en in de zomer sla, spinazie, radijsjes. Zelfs aardappelen raakten op een gegeven moment op. Dan waren ze niet meer zo lekker en keken we uit naar de nieuwe oogst.
De recepten zijn ook veel eenvoudiger, met maar een paar ingrediënten. Spaghetti met tomatenpuree is wel heel basaal. Wie nu een spaghetti maaltijd klaarmaakt gebruikt toch op zijn minst wat meer groenten.
Sommige gerechten zouden we nu niet meer aan gasten aanbieden. Wie zet er nu nog griesmeelsoep op het menu?
Het eten van toen was duidelijk veel minder rijk, maar de generatie van toen is toch ook groot gegroeid. Nu moeten we op dieet, minderen, opletten niet te veel vet, suiker. Misschien toch weer eens zo’n simpele maaltijd klaarmaken?
Veel mensen hebben tegenwoordig een slimme deurbel. Zo’n bel die registreert wie er voor de deur staat en daar een filmpje van kan maken. Ik geloof dat het ons leven niet veel veiliger zal maken, noch dat het leven rustiger wordt. Leven in een super beveiligd huis zou me benauwen.
Dat openbare plekken beveiligd worden met camera’s vind ik weer wel een goed idee. Je kunt tenslotte niet bij elk object 24 op 24 uur een diender plaatsen. Dan hebben die camera’s wel degelijk nut.
Maar toch…..! In Prinsenbeek werd in de nacht van zaterdag op zondag een bijna compleet glazen afdak boven de fietsenstalling naar de gallemiezen geholpen. Puur vandalisme. Schade loopt in de tienduizenden euro’s.
Ik vraag me dan af: Heeft niemand dat gezien, gehoord, melding van gemaakt? Geeft de beveiligingscamera dan geen seintje aan de politie? Of is er geen cameratoezicht en waarom niet?
Of sussen we onszelf in slaap met het idee van veiligheid. En zijn we intussen nog net zo ver als vroeger. Toen stelde men ook pas ’s morgens vast wat ’s nachts gebeurd was.
Zo tik je ’s avonds een opgewekt berichtje aan een vriendin, zo lig je op de hartbewaking van het ziekenhuis.
Dat overkwam mij deze week. Ik werd ’s nachts wakker en het leek of ik in een bus zat, die reed over een hobbelige weg. Mijn hart was een beetje op hol geslagen.
De volgende morgen kon ik gelukkig meteen bij de huisarts terecht. Die maakte een hartfilmpje en regelde meteen daarna een afspraak in het ziekenhuis.
Opeens zit, of liever of lig, je dan in de mallemolen. De administratieve zaken, een infuusnaald, bloed-onderzoek, longfoto, aan de bedrading voor de hartmonitor, het kwam allemaal voorbij. Voor ik het wist was alles in gang gezet.
En dan begint het grote wachten. Gelukkig hoorde ik na enkele uren dat alles in orde was. Een vaker voorkomend euvel (fibrilleren) kan met medicijnen weer in het gareel gebracht. En zo liep ik later het ziekenhuis zielsgelukkig weer uit, met extra medicijnen.
Afgelopen maandag begon ik de week met muziek, maar nou niet meteen met een vrolijk nummer. Het lied beschreef het bombardement op Rotterdam op 14 mei 1940. Dat bombardement sloeg het hart uit mijn stad.
Maar in Rotterdam blijft men niet bij de pakken neer zitten. We stropen de mouwen op en gaan aan de slag. En anno 2025 is Rotterdam levendiger dan ooit. Grootser, hogere gebouwen en het heeft inmiddels een plek gevonden tussen de hotspots van de wereld.
Daarom vandaag nog een muziekje, ook over Rotterdam. Een beetje gedateerd, met die strippenkaart. Maar het swingt en maakt je vrolijk. Joke Bruijs en Gerard Cox in “Neem de metro mama”. En dat ga ik vandaag ook doen. Fijne dag!
