Deze quote stond op een theezakje en ik vond hem heel toepasselijk. Want je kunt wel blijven zoeken naar het “perfecte” moment. Kleine kans dat je het vindt. Kwestie van omdenken dus.
Dit is het moment voor…. en dan kun je alles wat je wilt invullen. Een kopje thee drinken, een wandeling maken, de kast opruimen of dat mooie boek helemaal uit lezen, ondanks dat de kast nog steeds niet netjes in orde is 😉
Al lopend ontdek je vaak allerlei merktekens op ramen, deuren, muren. Sommige zijn goed te begrijpen, zoals huisnummers.
Andere zijn wat raadselachtiger, zoals letters op gebouwen of reclameborden. Hoe je moet varen van hier naar daar is ook voor een landrot te begrijpen.
En de aanduiding van de metrolijn is natuurlijk wel duidelijk, maar wat die roze papiertjes op een raam in Delft nou te betekenen hadden?
Als ik in de trein stap, is het al druk. Geen zitplaats meer, dat is pech. Rondom mij zitten jonge mensen druk op hun smartphone te kijken. Die hebben geen oog voor de staande mens. Verder is de trein bevolkt met ouderen, die net als ik, met hun voordeeluren-abonnement op stap zijn.
Dan ontdek ik één stoel, die nog onbezet lijkt. Ik loop er naar toe en zie dat er een jongetje van zo’n jaar of zeven zit, met zijn moeder naast hem. Ik vraag of ik daar zou mogen zitten. Verbaasd kijkt moeder me aan. “En hij dan, moet hij dan staan? Zo zielig, gaat ie één keer met de trein en moet ie staan”. “Maar u begrijpt toch wel dat hij wat jongere benen heeft dan ik?” “Gaat u dan maar op mijn plek zitten”. En tot mijn verbazing staat zijzelf voor mij op.
Ik vertel haar dat ik natuurlijk van een andere generatie ben en als kind geleerd heb voor ouderen op te staan. Er was geen enkele discussie over mogelijk, dat moest. Punt uit! En ook mijn kinderen leerde ik dat.
Langzaamaan zie ik op het gezicht van de vrouw toch wel iets van begrip ontstaan. Het kind kijkt de gehele tijd demonstratief naar buiten. Dan stappen bij het volgende station wat mensen uit en ik ga op een vrijgekomen plaats zitten. “Zo, u kunt weer naast uw zoontje zitten. U blij, ik blij.”
Ik vraag me af hoe dit kind verder wordt opgevoed? Hoe leert hij omgaan en rekening met anderen te houden? Hoe kijkt hij naar zijn medemens en hoe krijgt hij in hemelsnaam een beetje begrip en gevoel voor andere mensen?
Of ben ik nou zo ouderwets en bekrompen?
Al maanden lang hadden we kaarten in huis voor een voorstelling van The Analogues in het Nieuwe Luxor-theater.
Het is niet de eerste keer dat we ze zien. We zagen al Sergeants Pepper’s Lonely Heart Club Band, The White Album en nu dus Abbey Road. Een fenomenale band, die tot in de kleinste details de Beatles muziek doet herleven. En een uitverkochte zaal met een gemêleerd publiek, dat enthousiast meezong en een knetterend eindapplaus ten beste gaf. Een heerlijke avond!
In Londen was ik een aantal jaren geleden met een vriendin. In de bus van ons hotel naar the City zag ik ineens dat we over Abbey Road reden. Ik stootte haar aan. “We rijden over Abbey Road”, tetterde ik enthousiast. “Nou en? Er rinkelde geen belletje…. Maar vorig jaar zijn Leo en ik wel degelijk even uitgestapt om HET zebrapad en de studio te zien. Nee, geen selfie gemaakt. Daarvoor was het te druk.
Je ziet ze te pas en te onpas afgebeeld. Zoals hier in Delft op een bank voor een Delfts Blauw winkel, waar nog veel meer kussende boeren en boerinnetjes te koop zijn.
En deze vond ik op een koekje bij de koffie ergens in Rotterdam.
Ze zijn enorm populair bij toeristen, dus altijd raak!
Ik spaar die kussende paartjes niet, maar soms vind ik het toch wel erg leuk om ze eens op mijn blog te zetten. Bij deze dus!
… heb z’n voordeel, dacht ik toen ik vanuit Gent in Antwerpen kwam. Ik was vroeger dan ik had gepland en dus was er ruim voldoende tijd om iets te drinken en te eten. En omdat ik vanwege mijn knie beslist niet ver wilde gaan, liep ik rechtstreeks vanuit de trein het Café Royal op het Antwerps station binnen.
Restauraties in Nederland kunnen soms wat ongezellig zijn. Maar het Café Royal is gewoon een gezellige en mooie plek om neer te strijken. En dat doen dan heel veel mensen. Het was al een beetje roezemoezig en ik zag dames gezellig keuvelend aan een glaasje bubbels zitten nippen.
Ik koos voor een lekker biertje en nam alle tijd om een gerecht uit te zoeken. Op mijn dooie gemakje at ik daarna een heerlijke salade met een tweede biertje erbij. Ik stuurde deze foto naar Leo, die het thuis maar met een kant-en-klaar maaltijd moest zien te doen. Maar gelukkig heeft hij daar geen moeite mee.
Leo stond me bij aankomst in Rotterdam-Alexander dan ook op te wachten, zodat ik niet meer met de metro naar huis hoefde.
En dat maakte me heel erg blij!
Een overbekend liedje in een heel andere setting. Zo’n brassband is niet de voor de hand liggende keuze, maar… enfin kijk en luister
Ik ging naar Gent voor de tentoonstelling van Jan van Eyck. En omdat Leo daar niet zo’n zin in had, ging ik alleen, met de trein.
Jammer genoeg heb ik al een tijdje last van een zere knie. Ik hoopte dat die pijn over zou zijn, maar juist bij dit bezoek kreeg ik enorm veel last. Veel trappen lopen is dan natuurlijk niet prettig, maar ik ontkwam er in het MSK niet aan. Het vergalde een beetje het plezier van de tentoonstelling die absoluut zeer mooi is.
Er zijn nog maar een kleine twintig werken van Van Eyck in de wereld. Het enige in Nederlands bezit behoort aan Museum Boymans van Beuningen en ik weet dat ik daar vaak naar heb staan kijken.
Maar van de andere werken zijn natuurlijk vele foto’s in omloop. En dat is dan een beetje verraderlijk. Want die foto’s lijken vaak groter dan het originele werk. Maar het origineel is natuurlijk toch altijd het allermooist. Ongelofelijk dat de werken al meer dan 750 jaar geleden geschilderd werden. De kleuren, de details, de levendigheid, het maakt nog steeds een verpletterende indruk.
Ik was van plan om ook nog een bezoek aan de St. Baafskathedraal te brengen om daar het Lam Gods te bekijken. Maar nee, mijn knie liet me weten dat zoiets beslist geen goed idee was. Dus nam ik de trein terug naar Antwerpen.
Niet alle werken van Jan van Eyck zijn in Gent te zien. Sommige schilderijen zijn zo fragiel dat ze niet uitgeleend kunnen worden.
Wie ook naar Gent wil gaan, doet er verstandig aan om kaarten van te voren te bestellen. De tentoonstelling is vrij druk en dus is het zinvol om een wat rustiger tijdslot te kiezen.
Je bent maar een paar kilometers over de grens, men spreekt er nog steeds Nederlands, nou ja, Vlaams. En toch is er heel veel anders.
Want hier in Gent zag ik een bureau voor een poetsdienst. Kijk, dan weet je tenminste wat men daar voor je regelt. Je kunt er iemand vragen je huis te komen schoonmaken. Maar zou je dat doen, dan geeft dat weer vragende gezichten aan de andere kant van de balie. Want in België heet dat kuisen. Kuis kennen wij wel, maar in een heel andere betekenis.
Maar goed, het maakt het lopen in zo’n stad ook weer erg leuk. Je ziet andere dingen, beleeft ook andere dingen. Want wie in België wacht bij een zebrapad, ziet dat het verkeer meteen stilhoudt, zodat je veilig kunt oversteken. En daar was ik dan weer een beetje verbaasd over. In Rotterdam rijden ze soms knetterhard door.
Wie reist, ook dicht bij huis, ontdekt nog eens wat.
Hoeveel hevig verliefde mensen zullen vandaag verlangen naar zo’n boeket van hun hartendief? Of naar een mooie kaart, vol bloemen, harten en kusjes?
En hoeveel verdriet zal er zijn als je droom niet uitkomt? Voer voor psychologen, toch? En voor de commercie een uitgelezen kans om allerlei zaken aan de man te brengen. Van mooie lingerie tot chocola, van kaarten tot …. nou ja, vul zelf maar in.
