Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een nostalgisch tripje naar een nog nostalgischer film. Frank Sinatra zingt Ingrid Bergmann toe met de song uit Casablanca.
Op zoek naar een cadeautje voor onze oudste. Want die is jarig. Hij vindt verjaardagen maar niks en piept er met vriendin altijd lekker tussenuit.
Dat begrijpen we wel. Wij hebben nog -soms wat akelige- herinneringen aan overvolle kamers met kwebbelende tantes, rokende ooms en afkeurende blikken over onze manier van doen.
Maar helemaal niks doen is toch ook maar niks. En je mag best blij zijn met weer een jaartje ouder, als alles tenminste goed gaat. En dat gaat het.
Maar wat geef je dan? Ik zag deze spelletjes en het leek me een heel geschikt cadeau. Past toch mooi bij zijn nieuwe baan…?
Toch hebben we iets anders gekocht. Want hij is helemaal geen spelletjes mens, net als zijn vader. En mijn spelletjes genen gingen dus niet op hem over. Al had ik het best wel eens willen spelen….!
Meestal ben ik mijn blog, op maandag -aan het begin van de week dus- met een zelfde thema begonnen. Eerst had ik allerlei spreuken en quotes met een passend plaatje. Daar zaten vaak wel leuke tussen. Maar minder geschikt om te herhalen, vind ik.
In 2016 stapte ik over van de spreuken naar de posters. Al bleef de titel onveranderd “Spreuk van de week”. Van dat jaar zocht ik enkele leuke uit. Alle posters zijn vrolijk, grappig, kleurrijk en vooral positief. Tenslotte moet de week wel gezellig begonnen worden, je weet nooit hoe die zal eindigen.
Dit is een kleine compilatie van wat ik wel in de herhaling wil laten zien.
De lay-out is niet helemaal je dat, maar ik kon het niet mooier maken.
In een kilo zak Colasnoepjes van Haribo is cannabis gevonden. Mensen die die snoepjes aten werden misselijk en duizelig.
Laat ik nou net een zak snoepjes van dat merk gekocht hebben. Niet het zelfde soort, maar toch. Wie weet wat ze daarin verstopt hebben.
Het moet niet gekker worden….
…dat was ik afgelopen maandag, met de trein naar Amsterdam. Lekker op m’n gemak, met de sprinter. En in Amsterdam zat Bettie op me te wachten in de brasserie op het 1e perron. Daar hebben we al heel vaak afgesproken en uuuuren gekletst.
Ook deze keer namen we ruim de tijd om bij te praten. En daarna namen we de tram naar Artis. Na een broodje gingen we apies kijken. Maar die waren verhuisd. In hun oude verblijf zaten nu otters. Ze zaten er nog maar net, maar zo te zien hebben ze het heerlijk naar hun zin en ze vermaken de bezoekers met hun capriolen.
Natuurlijk zagen we nog veel meer dieren, maar ook enorme planten. Artis is groter dan ik had gedacht en we kwamen zo prima de middag door.
Tussen Artis en de reis weer terug deden we een echt toeristen uitje, we maakten een rondvaart. Leuk om de grachtenpanden van onderaf te zien.
De dag eindigde weer in de brasserie, waar we nog een hapje aten en toen weer ieder een andere kant op reden.
Fijne dag, lekker weer en gezellig bijgekletst. 👍🍀
Hoewel alles tegenwoordig steeds meer en meer digitaal gaat, krijg ik nog wel zo nu en dan een brief van het ziekenhuis, met daarin een afspraak aankondiging. Prima zou je denken… Maar dan moet zo’n brief wel up-to-date zijn.
Laatst had ik nog iets meer info nodig, dus belde ik het nummer in de brief. Helaas, dat bleek al sinds april 2024 niet meer in gebruik.
En omdat de afspraak niet in het ziekenhuis zelf was, maar in een buitenpolikliniek, zocht ik het adres. Ik weet wel waar het is, maar niet hoe de straat daar heet. En dat moet je wel weten als je de navigatie wilt gebruiken.
Dan maar op zoek naar het telefoonnummer van de specialist. Nee, ook niet in de brief te vinden. En tenslotte ontbrak ook nog de informatie over een -gebruikelijk- laboratoriumonderzoek, dat minimaal één week tevoren moet gebeuren.
Na veel zoeken op de ziekenhuis-website had ik eindelijk iemand aan de lijn. Verbazing over mijn vragen. “De meeste mensen weten wel waar de poli is”. Vooronderzoek…..? Oh ja, dat moet wel gebeuren. Formulier? Eh, …. oh dat stuur ik u dan nog.
Ik verbaas me over dat soort brieven. Wel info over wat je moet betalen als je niet komt opdagen (prima), maar de meest essentiële gegevens ontbreken. Zet er simpelweg in: wie, wat, waar en wanneer? En check of aan alle voorwaarden is voldaan. Of ben ik te kritisch?
Rotterdam is een stad van werken en van bouwen, zong Lia Dorana al lang geleden.
En nog steeds kun je in de stad verdwalen omdat er van alles is opgebroken, afgesloten of opnieuw opgebouwd.
Nu worden in Ommoord her en der straten open gebroken omdat er nieuwe riolering moet komen. Hier bij station Alexander.
Ik vind het leuk om al dat gedoe van bovenaf te bekijken. De rommel neem ik voor lief, want heel vaak heb ik er geen hinder van.
Nu ook niet, want ik ga een dagje weg met de trein. Laat die bouwers maar rustig hun gang gaan.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Ook al weer een wat ouder nummer. Maar nog steeds fijn om te beluisteren. Een song van Janis Ian: Fly too high
Plastic broodclips zijn er in soorten en maten en natuurlijk worden ze niet alleen gebruikt om de broodzak af te sluiten. In mijn keukenla liggen er altijd wel een paar en ze worden regelmatig hergebruikt.
Tegenwoordig zijn ze niet meer van plastic, maar van karton. Zelfde ontwerp, maar veel minder stevig. Die gooi je na de eerste keer weg.
Maar dat er zoveel soorten en maten waren, dat had ik niet gedacht. Gelukkig is er altijd wel iemand die zulke kleinigheden op waarde weet te schatten en ze dus bewaart voor de toekomst. Er is zelfs een naam voor “occlupanids”.
Vele decennia later kunnen onze nazaten zien hoe handig, universeel inzetbaar en leuk ze waren.
Zomaar een foto, die me opviel. Gevonden op Instagram en gemaakt door Abdul Gapur Dayak.
Nieuwsgierige beestjes, die koekeloeren door de gaten die zelf gemaakt hebben…?
Het lijken net mensjes, toch?
