Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Vandaag zingt France Gall: “Il jouait du piano debout”
Category Archives: Zoeken en vinden op internet
Wolletje…?
Dit is niet Leo, maar een foto die ik op internet vond en waar ook het verhaal van het wolletje verteld wordt. http://www.11vbdbat.nl/verhalen/Geen-humorgevoel.html
Toen het laatst zo koud was, legde Leo ’s avonds een fleece dekentje over zijn voeteneind van het bed. En ja, dat moet natuurlijk ’s morgens weer netjes worden opgevouwen.
Hij keek eens naar het dekentje en zei toen: “hoe was dat ook al weer, een wolletje maken?” Ik keek hem niet begrijpend aan, maar later werd me duidelijk wat hij er mee bedoelde. Tijdens zijn militaire diensttijd sliep hij op een zelf gevulde strozak, zonder lakens, onder twee grijsgrauwe dekens. Die dekens moesten elke dag netjes opgevouwen worden. Niks “zo is het wel goed”, maar keurig netjes. De dienstdoende sergeant (??) kwam zelfs met een liniaal langs om te kijken of iedereen wel de juiste maat hanteerde.
En dus vouwt Leo zijn fleece dekentje ook nu nog steeds keurig netjes op. Net zo netjes als hij de bedden opmaakt. Want wil ik nog wel eens denken “het kan zo wel”, let Leo altijd op de patronen, die dan keurig aansluiten.
Toch wel nuttig hoor, die militaire diensttijd. Soms denk ik dat het wel goed zou zijn als het weer terug kwam. Niet om te leren schieten, maar om discipline, orde en netheid bij te brengen aan de jongens én meisjes van nu. Om meer structuur in het dagelijks leven te krijgen, koken en schoonmaken te leren. Je hebt er tenslotte ook later profijt van…
Deel dit op:
Lekker kijken!!
Een groot TV-kijker ben ik niet. Soms vind ik een programma wel leuk en kijk ik met plezier, maar vaak verveelt het me ook al snel. Langlopende series met elke week een aflevering vind ik al helemaal moeilijk te volgen. Ik vergeet ze gewoon of heb net geen gelegenheid om te kijken.
Maar voor “Salvage Hunters” op Discovery Channel wil ik wel tijd vrij maken. De sympathieke antiquair Drew Pritchard gaat daarin op jacht naar nieuwe items voor zijn zaak. Dat doet ie samen met Tee, een man met droge humor. Het is ook zo leuk waar hij gaat zoeken. Je komt in talloze grote en kleine tweedehands zaakjes in Groot Brittannië, maar ook in prachtige oude herenhuizen of kastelen. De eigenaren willen maar al te vaak van hun oude spullen af. Wie met groot genoegen kringloopwinkels afloopt, moet beslist ook hier eens naar kijken. Kopen kun je niks, of je moet het online bij Drew zelf doen. Maar mee op jacht is echt een genoegen. Gelukkig worden uitzendingen op DC vaak herhaald, dus kijk in de gids wanneer er eentje is.
Deel dit op:
Muzikaal begin van de week
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Deze week start ik met een Portugees lied van Mariza: “Ó gente da minha terra”
Deel dit op:
Recept
Kaasburgers (vegetarisch)
3-4 sneden volkoren brood
2 eieren
1 flinke teen knoflook, gehakt
1 sjalotje, fijngehakt
peper, zout
tijm en/of Italiaanse kruiden
250 gram ricotta
75-100 gram bloem
100 gram pittig geraspte kaas
(olijf)olie
Ik gebruikte hiervoor een op internet gevonden recept als richtlijn. Maar inmiddels heb ik zo veel veranderd, dat het een beetje mijn eigen recept is geworden.
Snijd de sneden brood (met of zonder korst) in zo klein mogelijke stukjes.
Doe in een kom en voeg eieren, knoflook, sjalot, kruiden, peper, zout en ricotta toe.
Meng goed en meng er dan zoveel bloem door dat het een niet al te stevig, vochtig deeg is.
Roer er de geraspte kaas bij en laat alles in de koelkast staan gedurende 30-60 minuten, zodat het vocht een beetje intrekt en de massa steviger worden.
Verdeel na de rusttijd de massa in 8 tot 10 gelijke delen. Bevochtig je handen met wat olie en rol elk deel tot een bal en sla plat tot een burger.
Bak de burgers in wat olie aan beide zijden goudbruin, leg dan het deksel op de pan en laat ze nog 5-10 minuten op zacht vuur gaar worden.
Zelf experimenteer ik nog wel eens met wat andere kruiden: (gerookte) paprikapoeder, cayennepeper, kerrie. Ook een restje peterselie, koriander of selderij kan toegevoegd worden. Met de geraspte kaas kan natuurlijk ook nog gevarieerd worden.
Een recept om volop mee te experimenteren.
EET SMAKELIJK!!
Deel dit op:
Eigen schuld….
Ziek zijn, beter worden. Dat is op dit moment natuurlijk het allerbelangrijkst.
Ik weet van mezelf dat ik een nogal praktische tante ben. Niet zeuren, niet huilen (nou ja, soms een beetje), maar aanpakken. Doen wat gedaan moet worden. Nou, daar ben ik dan ook druk mee bezig.
Toch is het vaak de buitenwereld die je de zaken ineens van een andere kant laat bekijken. Precies op de dag dat ik hoorde dat ik weer borstkanker heb, las ik een artikel waarin de journaliste de relatie tussen alcohol en die ziekte ter discussie stelde. Alsof je, door te drinken, schuld hebt aan je defecte lijf. Dat je dus beter had moeten weten. Wat een k.tverhaal! Vrouwen opladen met een schuldgevoel! Hou toch op!!
Ik weet het wel: alcohol kan een negatieve invloed hebben. Maar wat niet? Suiker, vet, zonlicht, luchtvervuiling, het kan allemaal bijdragen aan het ontstaan van allerlei enge kwalen, bij mannen en vrouwen. Het is dus niet eerlijk om alleen die alcohol de schuld te geven. Het is doodgewoon helemaal niet realistisch om de schuld bij één ding te gaan zoeken. Een combinatie van factoren heeft er toe geleid en ik vind dan ook de beste omschrijving: “domme pech“.
Want had ik iets kunnen doen aan de genetische kwaliteit van mijn moeder, vader?
Hadden mijn ouders mij ander eten, vooral biologisch en onbespoten, moeten geven?
Had ik kunnen weten dat mollig niet gezond was?
Had ik de eerste ongesteldheid kunnen uitstellen, de overgang kunnen vervroegen?
Had ik toch mijn baby moeten dwingen om borstvoeding te drinken?
Had ik als kind kunnen protesteren tegen veelvuldige onderzoeken met, toen nog bovenmatige, Röntgenstraling? Dan was ik misschien wel als kleuter gestorven aan TBC en had ik inderdaad nooit borstkanker gehad.
Overmatig alcoholgebruik kan beslist niet goed zijn, dat moge duidelijk zijn. Maar moeten 
we nu voortaan zo gaan leven dat we alleen maar geitenharenwollensokkenmelk drinken en smakeloze sompige schotels tot ons nemen? Geen wijntje, geen biertje, geen glaasje bubbels op Oudejaarsavond? En als je dan toch nog een keertje ernstig ziek wordt? Nee, leven is geven en nemen, zon en schaduw, vreugde en verdriet. En helaas, soms ook ziek zijn en (hopelijk) beter worden.
Dus ik neem gewoon zo nu en dan een glaasje wijn. Proost, L’chaim!
Deel dit op:
Monnickendam
Zelf geen foto meer voorhanden, dus een foto van Google van het net geplukt 😉
Toen Leo nog Leootje was, logeerde hij soms bij zijn oom Paul en tante Ali in Monnickendam. Als stads ventje vond hij het er heerlijk, met veel vrijheid, ruimte. Met tijd om te klooien, te vissen, te spelen met zijn even oude nichtje Betty en haar buurmeisje Neelie.
Hij vertelde er vaak over, want het waren heerlijke herinneringen. De WC buiten, de deur met het hartje erin. Slapen op zolder, de grote steile trap op, stiekem luisteren wat er beneden besproken werd, de grote pispot die hij een keer uit zijn handen liet vallen…
En ook als we tante Ali zagen, werden die herinneringen weer opgehaald, aangevuld door schoonmama, schoonpapa en tante zelf. Dan kwamen natuurlijk ook andere medebewoners aan bod. De ouders van Neelie aan de ene kant, de buren aan de andere, met een eigen palingrokerij. Daar waren er meer van in het dorp en dat kon je soms goed ruiken.
En ook de melkboer verderop in de Kerkstraat. Die man die zoveel kinderen had. Tante vertelde dat ze altijd meteen wist wanneer het weer “zo ver” was. Dan droeg de melkvrouw een speciale rok, weet je nog? Ja,ja, schoonmama herinnerde zich dat ook en samen moesten ze daar dan weer om lachen. Elk jaar raak. Hoeveel kinderen zou die wel gehad hebben? Dat konden ze zich niet precies herinneren.
Tante, oom en schoonouders zijn al lang overleden, dus de herinneringen vervaagden. Tot afgelopen zaterdag. Want Jeanne van Sjannes Blog schreef over een indrukwekkende begrafenisdienst in Monnickendam. Dat zou toch niet die oude melkboer zijn geweest?
Ik reageerde en vertelde over Leo’s herinneringen. En geloof het of niet, maar het was inderdaad de oude melkboer Tessel die begraven werd. Een heel bijzonder toeval. Jeanne ken ik al lang, maar ontmoette ik pas persoonlijk op de Bloggersbijeenkomst en nu komen we elkaar meteen weer op het wereld-wijde-web tegen.
Al speurend op het www ontdekten Leo en ik ook nog deze site. Voor wie misschien ook herinneringen aan Monnickendam heeft.
Deel dit op:
Muzikaal begin van de week
Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Bette Midler bijt deze week het spits af met “From a distance”
Deel dit op:
Fijne winkel
Als opmaat voor wat er straks komen gaat, kocht ik gisteren een paar sportbeha’s. Na de borstkanker operatie zal ik die een tijd lang 24 uur per dag aan moeten houden om het weefsel wat support te geven. Tien jaar geleden kocht ik mijn lingerie bij ons in het winkelcentrum. Toen die speciaalzaak daar weg was, probeerde ik een aantal winkels van grote lingerieketens. Dat was geen succes. Ik kan wel zeggen dat ik een “behoorlijke bos hout voor de deur heb”. Dus moet ik een BH met voldoende steun en die zijn meestal met een beugel. Maar na de bestralingen in 2008 verdraag ik dat niet meer. Die ketens verkopen vooral luchtige en kanten modelletjes. En de kittige kirrende verkoopsters willen je die dan ook aansmeren. Mooi, leuk, maar voor mij volstrekt ongeschikt en ondraagbaar.
Gelukkige vond Leo op internet voor mij “Van der Linde Lingerie” in Bleiswijk. Daar vond ik al een tijd geleden mooi en zelfs wat “sexy” ondergoed in mijn maat en word ik altijd fijn geholpen. Dus toog ik daar naar toe om die sportbeha’s te scoren.
En wat is het dan een zegen om een vriendelijke, klantgerichte vakvrouw tegenover je te hebben. Ze wist precies wat ik zocht, dacht even mee over de opties en kwam met een aantal comfortabele modellen aan. Ze controleerde alles nog een keer en verstelde de bandjes op de juiste maat. Nu ben ik straks netjes en goed voorbereid.
Er zijn ongetwijfeld meerdere speciaalzaken in deze branche, maar deze is voor mij echt TOP!!
Deel dit op:
Boek
Naast boeken op mijn e-reader lees ik natuurlijk ook nog wel gewone boeken. Soms kom ik daar maar met moeite doorheen en vind ik het geen blog waard. Dit boek vind ik echter wel blogwaardig.
In De kleur van thee van Hannah Tunnicliffe zien we hoe het huwelijk van Grace Raven en haar man Pete na hun verhuizing naar Macau dreigt te verzanden. Aan de basis daarvan ligt een droom, die aan stukken geslagen is. Ze kunnen hun problemen niet meer bespreken en dolen rond in een ongemakkelijk zwijgen. Grace ontdekt een leegstaand winkeltje en begint een cafeetje. Ze heeft besloten dat ze er vooral heerlijke macarons wil serveren en zoekt, samen met Rilla en Gigi, die haar helpen de zaak te runnen, naar nieuwe smaken. Haar werk dreigt haar helemaal op te slokken. Maar door de contacten en de problemen van Rilla en Gigi en reacties van haar klanten komt Grace meer en meer tot de kern van haar problemen. Een misverstand en een daaruit volgende knallende ruzie brengt helderheid in hoe ze in het leven staat.
De droom komt op het laatst toch uit, al is dat niet zoals Grace en Pete het zelf gedacht zouden hebben.
Dit boek is voor mij een aanrader.
