Het hoeft niet altijd De Nachtwacht of Vincent van Gogh te zijn om mooi te wezen. Kunst manifesteert zich vele vormen.
Deze Japanse prent lijkt simpel, een paar lijntjes en het silhouet van een kat volstaan. Maar schijn bedriegt. Hoe simpeler hoe lastiger, lijkt mij.
Want alles klopt. De verhoudingen, de plaats op het papier, de maan, de kat.
Ik kan er heel lang van genieten.
En ik vind het in ieder geval een plaatje van een prent.
Vorige week maakte ik deze foto tijdens de Havendagen in Rotterdam. Ik kan me zo’n bootje nog wel herinneren. Een parlevinker, oftewel een varende supermarkt. Nou ja, het assortiment zal wel wat beperkter zijn geweest, maar voor de klanten was er toch van alles te koop.
Dagelijks voeren de bootjes langs de binnen-vaartschepen en bezorgden hun waren. Het moet voor de schippersvrouwen een hoop gezeul bespaard hebben. De boodschappen werden meteen over bak-of stuurboord geleverd en betaald.
Maar niet alleen schippers gebruikten de diensten van de parlevinker. Ook toeristen, in Friesland vooral, vonden de service wel erg prettig.
Het beroep van parlevinker is al jaren uitgestorven. Dit scheepje behoort dan ook tot het Maritiem Museum en voor deze gelegenheid was er van alles te eten en drinken te koop. Een klein terrasje maakte het deze dag compleet.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De zoon van Jules de Corte zingt een liedje van zijn vader: De wonderman. Een liedje dat je onmiddellijk herkent als “ja van….!” en ook nog altijd fijn om te luisteren.
Of het toeval is of niet, ik vind dit een staaltje humor van de bovenste plank.
Een oldtimer rijden, niet zo’n glimmende schoonheid. Maar een oud Eendje, grijs en een beetje saai.
Dat nummerbord doet het hem. Wie het ziet zal wel glimlachen van oor tot oor. Hoe komt men er op?
Deze auto gaat zeker niet onopgemerkt voorbij.
Parkeren in de Leidse binnenstad. Dat is een crime en eigenlijk moet je daar niet aan beginnen. Maar als je niet met de trein of bus kunt reizen?
Er zijn natuurlijk grote parkeer-plaatsen, onder andere op de Haagweg. Ook wij hebben de auto daar wel eens geparkeerd. Dat is een prima plek en op loopafstand van het centrum. Maar ook dan geldt, alleen voor mensen die goed ter been zijn.
Maar al sinds 1995 heeft men daar een prachtige oplossing voor bedacht. Er staat een busje voor je klaar en dat brengt je naar elk adres in Leiden. En als je wilt, haalt je later ook weer op. Helemaal gratis!!
Geloof je het niet, klik hier om het artikel van Radio West te lezen.
Het vervoer wordt betaald uit de parkeeropbrengsten, want ja, daar moet je natuurlijk wel voor betalen. Maar ik vind dit een prima oplossing, die navolging verdient.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Hoe ik aan de link voor deze song kwam, geen idee. Maar ik vind het een ontroerend verhaal. Een verhaal in een song, gezongen en gespeeld door John Prine.
We aten in Lier bij een zaak die “Zuster Agnes” heet. Een toepasselijke naam voor en restaurant naast het Begijnhof. Maar Zuster Agnes blijkt echt te hebben bestaan. Zij was het laatste begijntje in Lier.
Deze tekst kopieerde ik uit het stadsmagazine van Lier,
De Peperbus (mei-juni 2025)
Zuster Agnes wordt als Victorine Emmanuelle Van der Streeck in 1899 geboren in Oudegem bij Dendermonde. Ze legt haar kloosterbelofte af in Turnhout als ze 29 is. In 1936 verhuist ze naar het begijnhof van Lier, waar op dat moment nog 9 andere begijnen verblijven. De eerste jaren verzorgt ze oude begijnen, later draagt ze als portieres de verantwoordelijkheid over het openen en sluiten van de begijnhofpoorten. Daarna wordt ze, 45 jaar lang, kosteres in de begijnhofkerk en is zo verantwoordelijk voor het luiden van de klokken. Een taak die ze minutieus vervult. Ze neemt haar intrek in het huis “Heilige Cornelius”, aan de Sint-Margaretastraat 5, tegenover de kerk. Ze leidt bezoekers rond in haar kerk, deelt op Palmzondag palmtakjes uit aan de bewoners van het begijnhof. Vanaf de jaren ’60 is ze nog de enige begijn in het begijnhof. Op haar 85ste gaat ze op rust in een klooster in Hamme, waar ze op haar 95ste in 1994 overlijdt. Haar uitvaartplechtigheid vindt plaats in de begijnhofkerk.
Of de echte Zuster Agnes lekker koken kon? Waarschijnlijk wel. Ons smaakte het stoofvlees naar haar recept heerlijk, net als de Hemelse rijstepap!
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Ja, alweer een ouwetje, maar ik blijf hem leuk vinden. Peter, Paul & Mary samen met Andy Williams in “Kisses sweeter than wine”.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een nummer van John Lennon en Yoko Ono, hier uitgevoerd door Green Day: Workingclass hero.
Er wordt zoveel gezegd, zoveel gemaild, zoveel gepubliceerd. En tussen al die overdaad zit soms een leuke uitspraak.
Zoals deze. In het Duits, maar door mijn vrij vertaald:
Als je ouder wordt, is de toekomst in rozen verpakt.
Arthrose
Fibrose
Neurose
Osteoporose
Gordelroos
Laten we er maar het beste van maken en erom lachen. Huilen kan altijd nog. FIJNE ZONDAG!
