Als we nou kleinkinderen hadden, dan… dan zouden ze vast wel eens komen logeren. En op een druilerige middag, wanneer de uitstapjes door regen worden verpieterd, dan liet ik ze dit filmpje zien.
Gewoon omdat het leuk is, maar krap een kwartiertje duurt en je er een beetje door wordt opgevrolijkt.
Dus grootouders, bewaar de link en laat uw kleinkinderen kennis maken met de jeugdherinneringen van Paul McCartney.
In de tussentijd zet je thee en biscuitjes klaar! 😉 😉 😉
Toen we laatst met een gloednieuwe trein reden, viel ons op dat de tussendeuren niet goed werkten. Ze gingen tergend langzaam open en sloten veel te snel. Bijna iedereen zat er tussen. Of bleef met een rugzak steken. e zou zoiets natuurlijk meteen moeten melden. Maar toen ik zag dat zelfs de conducteurs moeite hadden met het openen, nam ik aan dat het inmiddels wel bij de NS bekend zou zijn.
Het viel trouwens niet alleen ons op. Een paar dagen later las ik een stukje van Francisco van Jole, waarin hij hetzelfde euvel beschreef. En ook hij dacht na over “hoe moet het nou als er iets naars gebeurt”. Brand of een ongeluk. Dan valt alles uit en zitten de passagiers als ratten in de val. Waarom moeten die deuren computergestuurd worden?
Eén simpele handeling was vroeger voldoende om de deur te openen, gewoon mechanisch. Dat zou toch nu ook voldoende moeten zijn. Het is toch niet nodig om alles via een computer te regelen. Mensen kunnen zelf die deur openen, laat ze dat dan ook doen.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een mooie combinatie. Leonie Jansen en Carel Kraayenhof in een lied, over de wens van iedereen. Eén moment van puur geluk.
We kennen de verhalen over schranspartijen, enorme diners en tig gerechten in een banket. Soms zien we er beelden van. Maar stel je zoiets voor in 1454, dus bijna 600 jaar geleden. Wat zou men daar geserveerd hebben? Daar kun je je nu weinig bij voorstellen. Toch was het door Filips de Goede aangerichte Banket van de Fazant van een ongekende grootte. En het duurde meer dan 18 dagen.
Het begon in Rijssel (Lille) op zondag 17 februari 1454 met een koninklijke verloving, werd gevolgd door nog meer dagenlange feestelijkheden en eindigde met een enorm theater van ongekende heerlijkheden. Met orkest in een schelp van deeg, met een levende olifant waarop een vrouw reed. Er was muziek, er werden allegorieën opgevoerd, kortom er waren kosten nog moeite gespaard voor een spektakel van ongekende afmetingen.
En uiteindelijk kwam dan die goudfazant ten tonele. Filips de Goede verzocht aan alle aanwezige edelen een eed op dat dier te doen en vooral veel geld te doneren. Want hij wilde de Turken gaan verslaan met een nieuwe kruistocht, waarbij de Turken eens en voor altijd verslagen zouden worden.
Op de tentoonstelling in het Limburgs Museum was de glitter en glans van dit spektakel mooi verbeeld met een paviljoen van “gouden” reuze pailletten, stonden er overvloedige gerechten en waren de wanden versierd met wandtapijten.
Met enige fantasie krijg je een beeld van de enormiteiten, zeker als je het in die tijd verplaatst.
Er was een film met telkens die fazant, met een ketting vol edelstenen. Daartussendoor kon je eden lezen, die de edelen hadden uitgesproken. En al moest dan het Christendom verdedigd worden, veel van die eden schonden het gebod van “gij zult niet doden”. De kruistocht kwam er overigens nooit.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Alweer een uit de oude en zwart/witte doos: Hogey Carmichel met Lazy Bones. En lui is het, een beetje slow begin van de week dus. Rustig aan!
Je zou denken dat deze foto ergens in Italië was genomen. In zo’n gezellig stadje met mooie doorkijkjes, waar iedere toerist met fototoestel of telefoon staat te kieken.
Maar nee, dit is vlak bij mijn huis op (bijna) loopafstand. Maar ik weet niet precies waar.
Het was in Rotterdam, in Hillegersberg waar Feliciano Fortunato deze foto maakte en op Facebook zette.
Wie goed kijkt, kan overal iets moois ontdekken. En het loont dus om zo nu en dan stil te staan en een foto te maken.
We hoeven niet altijd naar een verre bestemming.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag een voor mij totaal onbekende artiest, die zingt in een voor mijn onbegrijpelijke taal: Czerwone Gitary / Nie spoczniemy. Maar ik vond de clip op YouTube leuk en het is toch een aardig lied.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Vandaag maar weer eens Charles Aznavour, omdat ik daar nog steeds fan van ben. En ik ontdekte een leuk filmpje bij zijn chanson “Emmenez-moi”. Hij neemt ons mee, naar streken met veel zon en zonder al te veel zorgen. Kom, laat ons meevoeren.
Al weer een tijd geleden las ik het boek van Bart van Loo: de Bourgondiers. Een dikke pil met honderden voetnoten. Het verhaal hoe de Nederlanden, België en Luxemburg hun oorsprong vinden bij Filips de Stoute. Je kunt je voorstellen dat het boek vooral vol staat met veldslagen. De diverse koningen, prinsen en graven trokken nogal eens ten strijde.
Maar Bart van Loo maakte over die Bourgondiërs ook een podcastserie. En nu is er dan Stoute schoenen, opnieuw een podcastserie waarin hij elke keer een tijdreis maakt en een plek bezoekt en beschrijft, waar een wetenswaardigheid uit het boek te bekijken is. Soms is dat een slagveld, maar ook kastelen, bruggen, kerken worden bezocht.
En Bart van Loo is een begenadigd verteller. Hij brengt de geschiedenis zo levendig ten tonele, maakt af en toe een uitstapje naar een andere tijd, een andere beroemdheid. Middeleeuwse muziek en geluidseffecten maken het tot een heel levendig geheel.
Elke uitzending duurt ongeveer een half uur. Ik beluisterde inmiddels al een hele rij, meestal voor ik ga slapen, met oortjes in. Net genoeg om zachtjes richting dromenland te gaan.
Abonneer je om toegang te krijgen tot de rest van dit bericht en andere inhoud voor abonnees.
