Dit gedicht maakte stadsdichter Daniël Dee en ik ontdekte het op de muur van het pand Hoogstraat / Mariniersweg. En ja, zeg nou zelf. Dat kan toch alleen maar over Rotterdam gaan.
Ademruimte
een kale vlakte
maken is niet moeilijk
met bommen of
sloopkogels kom
je een eind
en met de juiste materialen
– staal steen en cement –
heb je binnen de kortste
keren weer een stad
maar om ware levenlust
te scheppen heb je
Rotterdammers nodig
Daniël Dee
Stadsdichter 2013-2014
Er is schoonheid in vele soorten. Wat de een om te gruwen vindt, vindt de ander juist prachtig.
Ik ben redelijk modern in mijn smaak, maar toch kan ik de schoonheid zien in sommige oude dingen. Zoals die grote machines, die we op de Havendagen zagen. Stoer, robuust, niet klein te krijgen en met onderdelen die hun kracht vormen.
Als je ze vanuit een bepaald standpunt bekijkt, wordt het ineens mooi.
En dan de details, zoals dat peilglas. Niet zomaar een rechttoe rechtaan glas, maar fraai gevormd, met een gepoetst deksel.
Geen 13 in een dozijn gevoel.
Gauw nog even een reactie schrijven. Dat lukt me vaak wel, alleen krijg ik de zenuwen van de spellingscontrole. Of AI, want ik weet niet wat die gekke fouten maakt.
Binnenstof wordt binnenstad. Het slaat als een tang op een varken en ik hoop maar dat de andere partij begrijpt wat ik wil zeggen…!
Ik zie het ook bij anderen en op Facebook is het soms helemaal tenenkrommend. Wat mij betreft zet ik die ongewenste “hulp” uit. Maar dat is me eigenlijk te ingewikkeld.
Laat me toch gewoon zelf schrijven!!!
Het eerste weekend van september is traditioneel het weekend van de Havendagen in Rotterdam. Vroeger een heel groot feest, tegenwoordig lijkt het een beetje bescheidener te zijn. Maar Rotterdam, haar historie, de haven, het blijft belangrijk voor Nederland.
Wij gingen afgelopen zaterdag een kijkje nemen op de Schiedamsedijk, waar het Maritiem Museum zit. Langs de kade lagen een heleboel oude schepen en scheepjes, die vroeger dagelijks het beeld van de haven bepaalden.
De oude kranen behoren tot het buitenmuseum van het Maritiem en staan altijd op de kade, net als de motoren. Maar nu werkten sommige van de zware machines. Ze stampten ritmisch en je rook de geur van diesel, teer en touwen. Oudgedienden wilden maar al te graag uitleg geven.
We snoven de sfeer op, haalden in het zonnetje herinneringen op aan toen we nog werkten. En tot slot liepen we door de stad, namen een -misschien wel laatste- ijsje op de Hoogstraat.
Parkeren in de Leidse binnenstad. Dat is een crime en eigenlijk moet je daar niet aan beginnen. Maar als je niet met de trein of bus kunt reizen?
Er zijn natuurlijk grote parkeer-plaatsen, onder andere op de Haagweg. Ook wij hebben de auto daar wel eens geparkeerd. Dat is een prima plek en op loopafstand van het centrum. Maar ook dan geldt, alleen voor mensen die goed ter been zijn.
Maar al sinds 1995 heeft men daar een prachtige oplossing voor bedacht. Er staat een busje voor je klaar en dat brengt je naar elk adres in Leiden. En als je wilt, haalt je later ook weer op. Helemaal gratis!!
Geloof je het niet, klik hier om het artikel van Radio West te lezen.
Het vervoer wordt betaald uit de parkeeropbrengsten, want ja, daar moet je natuurlijk wel voor betalen. Maar ik vind dit een prima oplossing, die navolging verdient.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Hoe ik aan de link voor deze song kwam, geen idee. Maar ik vind het een ontroerend verhaal. Een verhaal in een song, gezongen en gespeeld door John Prine.
Er zijn mensen die overal een positieve draai aan kunnen geven.
Zelf ben ik beslist geen pessimist, maar hoe ik me zou voelen in een rolstoel…? Ik kan me er geen voorstelling van maken. Altijd enigszins afhankelijk…., met dagelijks niet te slechten barrières…. Mwah……..!
Maar een paar weken geleden stuitte ik op een Instagram-account van een jonge vrouw in een rolstoel. Ze merkte dat veel mensen haar maar zielig vonden. Maar ze straalde en lachend merkte ze op dat zo’n rolstoelleven ook positieve kanten heeft.
“Als ik naar een feest ga, kan ik altijd de mooiste schoenen aan, hoe ongemakkelijk ze ook zijn.”
Tja, dat is ware levenskunst.
Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.
Deze maand wil Elisabeth weten welk vertrek in ons huis favoriet is. Nou, dat is in elk geval niet de zolder, want daar hang ik soms de was op en strijk ik. Verder staat er van alles en nog wat en zou er dringend opgeruimd moeten worden.
Ik heb nog even getwijfeld over mijn keuken, want koken en bakken vind ik nog steeds leuk om te doen. Maar het liefst zit ik toch wat te knutselen in mijn werkkamer. Daar staat ook mijn laptop, waarop ik meestal mijn blogjes schrijf.
Het is een heerlijke kamer, met alleen vroeg een beetje zon. Maar met een raam over de hele breedte is het er licht genoeg. Aan de muur een aantal boekenplanken, twee tafels met hobbyspullen, nog wat andere kastjes en dozen om stempels, inkt, papier en verdere materialen in op te bergen. Een oude Lundia kast propvol met van alles wat ik beslist niet kan missen, maar regelmatig op zoek naar ben.
Dan een tafel die voor de helft is ingeklapt, maar nog langer gemaakt kan worden. Die gebruik ik om te naaien. Al moet ik bekennen dat ik daar niet vaak meer mee bezig ben.
Leo kijkt soms met afgrijzen naar de wanorde op die tafels. Maar ik weet waar alles ligt en voel me er gewoon senang.
Zo na de vakantie zijn mensen weer in de weer met opruimen. In de wijk-app zie ik dan ook allerlei dingen die gratis of voor een paar euro aangeboden.
En het zijn niet alleen de ouders, ook kinderen nemen hun spulletjes eens onder de loep.
En dan blijkt al gauw dat ze nu toch te groot zijn voor kinderspelletjes. Dus weg ermee! Gratis?
Hé… wacht eens even…! Daar kan het spaarvarken mee gevuld worden.
Autorijles is duur, dus waarom zou je het niet proberen. Tenslotte helpt elke euro om dat roze kaartje dichterbij te brengen.
En er komt ruimte in de kast. Kind blij, pa en ma ook. Goed plan toch?
We aten in Lier bij een zaak die “Zuster Agnes” heet. Een toepasselijke naam voor en restaurant naast het Begijnhof. Maar Zuster Agnes blijkt echt te hebben bestaan. Zij was het laatste begijntje in Lier.
Deze tekst kopieerde ik uit het stadsmagazine van Lier,
De Peperbus (mei-juni 2025)
Zuster Agnes wordt als Victorine Emmanuelle Van der Streeck in 1899 geboren in Oudegem bij Dendermonde. Ze legt haar kloosterbelofte af in Turnhout als ze 29 is. In 1936 verhuist ze naar het begijnhof van Lier, waar op dat moment nog 9 andere begijnen verblijven. De eerste jaren verzorgt ze oude begijnen, later draagt ze als portieres de verantwoordelijkheid over het openen en sluiten van de begijnhofpoorten. Daarna wordt ze, 45 jaar lang, kosteres in de begijnhofkerk en is zo verantwoordelijk voor het luiden van de klokken. Een taak die ze minutieus vervult. Ze neemt haar intrek in het huis “Heilige Cornelius”, aan de Sint-Margaretastraat 5, tegenover de kerk. Ze leidt bezoekers rond in haar kerk, deelt op Palmzondag palmtakjes uit aan de bewoners van het begijnhof. Vanaf de jaren ’60 is ze nog de enige begijn in het begijnhof. Op haar 85ste gaat ze op rust in een klooster in Hamme, waar ze op haar 95ste in 1994 overlijdt. Haar uitvaartplechtigheid vindt plaats in de begijnhofkerk.
Of de echte Zuster Agnes lekker koken kon? Waarschijnlijk wel. Ons smaakte het stoofvlees naar haar recept heerlijk, net als de Hemelse rijstepap!
