Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Deze week beginnen we met een pittig nummer, welbekend en nu uitgevoerd door verschillende Hollywood sterren: Wake me up before you go go
Je bent nogal fors en dan kom je je evenbeeld tegen in het museum….
Een man van dezelfde proporties, maar daterend uit een andere tijd.
Hij heeft zich speciaal in een mooi pak gehesen, want hij zal geschilderd worden. Jij loopt gewoon in je lekkere makkelijke kloffie.
Je bent immers gewoon een dagje uit naar het museum…
Twee werelden, die elkaar ontmoeten. En soms ontstaat een woordeloos gesprek.
Altijd leuk.
Leo had voor Moederdag een kookboekje gekocht. Geen up-to-date recepten, maar een boekje over hoe er in de jaren 50 en 60 gekookt werd. Zoals onze moeders dat deden. Met de beperkte middelen die er toen waren.
Want bij de groenteman lag geen keur aan exotische groenten van over de hele wereld. Nee, het was allemaal Hollands wat de klok sloeg. Het assortiment veranderde met het seizoen. ’s Winters kool en wortelen, en in de zomer sla, spinazie, radijsjes. Zelfs aardappelen raakten op een gegeven moment op. Dan waren ze niet meer zo lekker en keken we uit naar de nieuwe oogst.
De recepten zijn ook veel eenvoudiger, met maar een paar ingrediënten. Spaghetti met tomatenpuree is wel heel basaal. Wie nu een spaghetti maaltijd klaarmaakt gebruikt toch op zijn minst wat meer groenten.
Sommige gerechten zouden we nu niet meer aan gasten aanbieden. Wie zet er nu nog griesmeelsoep op het menu?
Het eten van toen was duidelijk veel minder rijk, maar de generatie van toen is toch ook groot gegroeid. Nu moeten we op dieet, minderen, opletten niet te veel vet, suiker. Misschien toch weer eens zo’n simpele maaltijd klaarmaken?
Veel mensen hebben tegenwoordig een slimme deurbel. Zo’n bel die registreert wie er voor de deur staat en daar een filmpje van kan maken. Ik geloof dat het ons leven niet veel veiliger zal maken, noch dat het leven rustiger wordt. Leven in een super beveiligd huis zou me benauwen.
Dat openbare plekken beveiligd worden met camera’s vind ik weer wel een goed idee. Je kunt tenslotte niet bij elk object 24 op 24 uur een diender plaatsen. Dan hebben die camera’s wel degelijk nut.
Maar toch…..! In Prinsenbeek werd in de nacht van zaterdag op zondag een bijna compleet glazen afdak boven de fietsenstalling naar de gallemiezen geholpen. Puur vandalisme. Schade loopt in de tienduizenden euro’s.
Ik vraag me dan af: Heeft niemand dat gezien, gehoord, melding van gemaakt? Geeft de beveiligingscamera dan geen seintje aan de politie? Of is er geen cameratoezicht en waarom niet?
Of sussen we onszelf in slaap met het idee van veiligheid. En zijn we intussen nog net zo ver als vroeger. Toen stelde men ook pas ’s morgens vast wat ’s nachts gebeurd was.
Zo tik je ’s avonds een opgewekt berichtje aan een vriendin, zo lig je op de hartbewaking van het ziekenhuis.
Dat overkwam mij deze week. Ik werd ’s nachts wakker en het leek of ik in een bus zat, die reed over een hobbelige weg. Mijn hart was een beetje op hol geslagen.
De volgende morgen kon ik gelukkig meteen bij de huisarts terecht. Die maakte een hartfilmpje en regelde meteen daarna een afspraak in het ziekenhuis.
Opeens zit, of liever of lig, je dan in de mallemolen. De administratieve zaken, een infuusnaald, bloed-onderzoek, longfoto, aan de bedrading voor de hartmonitor, het kwam allemaal voorbij. Voor ik het wist was alles in gang gezet.
En dan begint het grote wachten. Gelukkig hoorde ik na enkele uren dat alles in orde was. Een vaker voorkomend euvel (fibrilleren) kan met medicijnen weer in het gareel gebracht. En zo liep ik later het ziekenhuis zielsgelukkig weer uit, met extra medicijnen.
Hoewel ik niet erge hekel heb aan strijken, doe ik het niet zo vaak en zeker niet uitgebreid. Veel gaat bij ons netjes opgevouwen maar ongestreken de kast in.
Maar ja, na een hele winter in een doos opgevouwen te hebben gelegen, moeten die lekker luchtige linnen bloesjes toch wel een strijkje hebben.
Dat deed ik deze week dus. Ze waren al schoon, maar kurkdroog. Sprayen dus en dan strijken. En na een uurtje was alles gepiept.
Ik strijk altijd op zolder. Maar ik ben nogal vergeetachtig en is het me al overkomen dat ik het strijkijzer liet aanstaan. Dat moet me niet nogmaals gebeuren.
Dus heb ik inmiddels een uitgebreid ritueel. Eerst het knopje op de verloopstekker uit, dan de stekker eruit. Dan zeg ik hardop tegen mezelf: “het ijzer is veilig uit”. Ik check het dus drie dubbelop zelfs.
Dan moet het toch wel in mijn chaotische hoofd verankerd zijn.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Overmorgen is het 85 jaar geleden dat Rotterdam gebombardeerd werd. Tot op de dag van vandaag zijn daar de sporen van in mijn stad terug te vinden.
Vandaag geen vrolijk wijsje, maar een voordracht door Guus Hermus over deze afgrijselijke dag in de geschiedenis van Rotterdam.
Ach kijk nou toch. Die arme man, nooit geleerd om voor zichzelf te zorgen. Altijd liefderijk bemoederd door mams, zussen en later zijn vrouw.
En nou ineens heeft die echtgenote de kolder in de kop. Hij moet emanciperen. Vooruit, de keuken in. Wat zal het worden? Biefstuk met aardappels en andijvie of kreeft met roomsaus?
Hij houdt het voorlopig nog maar simpel en begint bij het toetje. Dat is gewoon een pakje in een pannetje met water roeren. Daar kan hij geen buil aan vallen. Hopelijk zal het op deze moederdag ook wel in de smaak vallen bij zijn vrouw en koters.
Nee, dit is geen foto van mijn echtgenoot. Die kookt heerlijk en dat al vele jaren lang. Ik heb niks te klagen. Ik schreef alleen maar op wat ik bij dit reclameplaatje ineens dacht. Een beetje humor, dat houdt alles in evenwicht nietwaar 😉 😉 😉
Je kent het wel, je bent heerlijk aan het wandelen en je “moet” ineens hevig.
Je man begrijpt dat best en zal wel even de wacht houden.
Daar zit je dan, ongemakkelijk, gehaast en een tikkie zenuwachtig. Want stel je voor, als er iemand langs komt.
En je liefhebbende echtgenoot roept dan ineens “Goedemorge”.
Zo’n man zou je dan toch met liefde vermorzelen.
Zo nu en dan zie ik een woord en leg dan de klemtoon verkeerd, waardoor het in mijn hersenpan een heel raar woord wordt.
Dat heb ik bijna altijd met bommelding, wat ik dan lees als bommel-ding in plaats van bom-melding. Ook het woord revers spreek ik vaak verkeerd uit. Re-vers, terwijl ik echt wel weet dat het revèrs op z’n Frans moet zijn.
Toen ik dit woord las, wist ik echt niet wat ik me er bij voor moest stellen. Tram-perron werd tramper-on….???
Ergens zal ik wel een draadje verkeerd hebben. Niks ernstigs. Want na enig nadenken wist ik het gelukkig wel.
