Laten we de week beginnen met een spreuk. Grappige gezegden om te (glim)lachen of wijze woorden om te overdenken. Elke maandag vind je er hier een.
Het leven is als de tango van strand en oceaan.
Pauwel Van Pelt
Als illustratie past dit filmpje perfect bij deze spreuk. Het is gemaakt door jongste zoon tijdens zijn vakantie in Mozambique
Klik op de foto om het filmpje te starten
Ik ken ze niet, dit oude stel. Maar hij liep erg moeilijk en de straatjes in Ascoli Piceno zijn soms steil en hobbelig. Dus zocht hij steun bij haar.
Ook wel eens zo’n foto gemaakt? Doe dan mee met Stuureenfoto, elke week verzin ik een ander thema en deze week is dat Oude mensen
De huizen hier staan langs de Arno in Pisa. Maar dat doet er niet zo toe. Er had ook een foto van Amsterdam, Beijing of weet ik waar kunnen staan. Want waar het mij om gaat is wat leeft er achter de muren? Waar dromen de bewoners van, denken ze aan …. Dat zal ik wel nooit weten, maar ach, het zal wel net zo zijn als bij ons. Soms verdriet, soms feeststemming, soms angst, van alles wat. Want zoveel verschillen we toch niet van elkaar?
PS: deze foto had ook gepast bij het weekthema van Stuureenfoto. Neem eens een kijkje en doe mee!
Soms is alleen een naam voldoende om je weer helemaal terug te brengen naar die ene plaats, waar je zulke leuke herinneringen aan hebt.
Zo stuurde onze oudste ons laatst een sms-je vanaf zijn vakantieadres. Hij beschreef met verve het prachtige uitzicht over het plein van Cacerés. Er rinkelde een klein belletje, want daar waren wij toch ook geweest? Even googlen en ja hoor, ik wist het weer.
Hier waren wij in 2011, met schoonzus en zwager. De beroemde spaanse zon liet het die vakantie een beetje afweten, helaas. Maar het grote plein, Plaza Mayor, was en bleef een plaatje. En ik herinnerde me ook meteen weer die gigantische regenbui, waarvoor we toen schuilden.
Huishoudelijke werkzaamheden staan meestal niet zo in de belangstelling. Toch maken ze deel uit van het dagelijks leven. Maar wat bewaard bleef uit de oudheid waren toch meestal grote werken. Niet zoiets onbelangrijks als een wasserij. Ik was dan ook heel verbaasd om deze wasplaats uit de Romeinse tijd te zien, vlakbij ons hotel in Ascoli Piceno.
Er stroomde nog water en duidelijk kon je de wasbekkens herkennen en de wasborden. Een kleinere wasplaats bevond zich zelfs in ons hotel, dat gebouwd was op de restanten van een 13e eeuws klooster.
Het mag duidelijk zijn dat ik mijn was gewoon in de waszak mee naar huis heb genomen om het bij thuiskomst in de machine te stoppen 😉
| Het kasteel van Schwerin (Duitsland) lijkit op een sprookjesslot, met zijn prachtige tuin en gouden koepel. Het slot heeft een roerige geschiedenis. Al in 973 werd op deze gebouwd, maar in 1857 werd het verbouwd tot zo het er nu uitziet. Koningen en prinsen hebben er gewoond; in de DDR-tijd huisvestte het een opleidingsinstituut voor kleuterleid(st)ers en nu zetelt is het parlement van de deelstaat er. Ruimte zat, want er zijn 653 vertrekken.
Het kasteel is voor bezoek geopend, maar wij waren er te kort om dat te kunnen doen. Misschien ene volgende keer? |
 |
Helemaal uitgeteld was ie, na dat bezoek aan Todi. Zijn vrouw had nog energie voor 10, liet hem op het bankje zitten en ging nog even shoppen. Zelfs het uitzicht kon hem niet meer boeien, na een paar minuten dommelde hij weg ….
Drop, dat is toch typisch Nederlands? In het buitenland is ons nationale snoep niet altijd zo geliefd. Hoewel geen grote dropfan, heb ik opreis meestal wel een zakje bij me. Maar laat een Chinees of Japanner een dropje proeven en hij/zij kijkt al argwanend naar dat zwarte goedje. Om daarna een vies gezicht te trekken.
Maar in Italië is drop wel bekend en ook vaak gegeten. Er is drop in alle soorten en maten en vooral laurierdrop is erg populair. Niet gek trouwens, want overal zagen wij grote heggen van laurierstruiken.
Deze dame had een kraampje op een markt in Urbino.
| Handen wassen, dat is toch heel gewoon? Blijkbaar niet, want vandaag is het de Internationale dag van het handen wassen. Hier in Nederland zijn de hygiënische omstandigheden tamelijk goed, maar in Afrika of Azië ontbreekt het er vaak aan. Toch moet ik bij zo’n dag wel denken aan het verhaal van mijn schoonmoeder. Zij was van 1917 en als kind kreeg ze echt niet elke dag fruit. Maar daar had zij wel iets op gevonden. Samen met vriendinnetjes ging ze langs de Rottekade, waar de fruitboten aanlegden. Er viel bij het laden en lossen wel eens een appeltje over boord. Dat visten ze dan uit het water. |
 |
Een beurs plekje werd met de vinger er uit gepeuterd en het appeltje werd lekker opgegeten. Dat het water van de Rotte niet echt schoon was, deerde de kinderen niet en over hygiëne en handen wassen lagen ze ook niet wakker.
Het was de tweede keer dat wij in Toscane waren en nu wilde ik dan toch wel een keer naar Pisa. Om de scheve toren met eigen ogen te zien. En ja, hij staat echt zo scheef. Eigenlijk buiten de stad staat hij, met de Dom en het Baptisterium op het Piazza dei Miracoli.
 |
 |
 |
 |
 |
We vertrokken redelijk vroeg met de bus vanuit Lucca en dachten dat het nog niet zo druk zou zijn. Nou, dat was het wél. Hordes toeristen van overal gaapten de scheve toren aan. En wij? Wij hebben ons ook heel erg vermaakt met het kijken naar al die mensen. Vooral naar diegenen, die probeerden een foto te maken, waarop ze de beroemde toren tegenhouden of juist omver proberen te duwen. |
