Het hoeft niet altijd De Nachtwacht of Vincent van Gogh te zijn om mooi te wezen. Kunst manifesteert zich vele vormen.
Deze Japanse prent lijkt simpel, een paar lijntjes en het silhouet van een kat volstaan. Maar schijn bedriegt. Hoe simpeler hoe lastiger, lijkt mij.
Want alles klopt. De verhoudingen, de plaats op het papier, de maan, de kat.
Ik kan er heel lang van genieten.
En ik vind het in ieder geval een plaatje van een prent.
Een gedicht op onze dagkalender, er zullen er vast meer zijn die het lazen. Ik vind het mooi en passen bij de lijsterbessen. Zij kondigen elk jaar voor mij de herfst aan.
September
Blond lief, de laatste gouden dagen
wuiven ten afscheid en wij achten ’t niet,
de bomen en de struiken dragen
hun laatste tooi en in het riet
schuilen de vissen en hun trage
vinslag verraadt hen niet.
Het wordt nu tijd ons te bezinnen;
de bossen kleuren dieper bruin
en lila herfstasters beginnen
hun ijle bloeien in mijn tuin.
Het wordt nu tijd om te bedenken:
de zomer houdt niet eeuwig stand;
zij schonk ons al wat zij kon schenken –
de laatste gouden dagen wenken
en herfst komt reeds in feller kleuren drenken
de bloemen van dit dierbaar land.
Koos Schuur (1915-1995)
uit: Windverhaal (1941)
Vorige week maakte ik deze foto tijdens de Havendagen in Rotterdam. Ik kan me zo’n bootje nog wel herinneren. Een parlevinker, oftewel een varende supermarkt. Nou ja, het assortiment zal wel wat beperkter zijn geweest, maar voor de klanten was er toch van alles te koop.
Dagelijks voeren de bootjes langs de binnen-vaartschepen en bezorgden hun waren. Het moet voor de schippersvrouwen een hoop gezeul bespaard hebben. De boodschappen werden meteen over bak-of stuurboord geleverd en betaald.
Maar niet alleen schippers gebruikten de diensten van de parlevinker. Ook toeristen, in Friesland vooral, vonden de service wel erg prettig.
Het beroep van parlevinker is al jaren uitgestorven. Dit scheepje behoort dan ook tot het Maritiem Museum en voor deze gelegenheid was er van alles te eten en drinken te koop. Een klein terrasje maakte het deze dag compleet.
Kijk, deze kaarten kreeg ik gisteren na afloop van de afscheidslunch van onze gymjuf Saskia.
Ze kon niet laten ons op de valreep nog goeie raad mee te geven. Want allemaal moeten we natuurlijk blijven bewegen.
En dat kan op velerlei manieren.
Wat ben ik blij dat zingen en puzzelen ook goeie beweging blijkt te zijn 😉 😉 😉
Voor m’n 75e verjaardag kreeg ik van jongste een Chinese pagode. In een platte doos zaten 11 platen van balsa hout, waaruit honderden stukjes gedrukt konden worden en een lijvige handleiding met afbeeldingen welke stukjes waar en hoe aan elkaar gemaakt moesten worden.
Ik begon met frisse moed. Het was niet moeilijk, alles was er. Maar wat een priegelwerk!!
Het hout was licht maar ook zacht en hoewel alles goed in elkaar paste, brak er wel eens stukje af. En daarmee verloor de constructie ook haar houvast. Had ik net wat vast gemaakt aan de ene kant, viel er aan de andere zijde weer wat af.
Lange tijd stond het onafgemaakte bouwwerkje op een tafeltje uit het zicht. Ik zocht naar een oplossing die niet zichtbaar zou zijn. En die vond ik uiteindelijk. Een klein flesje met een miniem spuitmondje vulde ik met extra sterke houtlijm. En toen lukte het me om de gehavende stukjes weer stevig in elkaar te krijgen door hier en daar wat mini lijmdruppels te zetten.
Nu na ruim twee jaar, is de pagode af. Ik vond een mooi plekje op de boekenkast, hoog en onbereikbaar, maar vooral veilig. Samen met de echte Chinese dakleeuw daar vormen ze een mooi stel.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
De zoon van Jules de Corte zingt een liedje van zijn vader: De wonderman. Een liedje dat je onmiddellijk herkent als “ja van….!” en ook nog altijd fijn om te luisteren.
Of het toeval is of niet, ik vind dit een staaltje humor van de bovenste plank.
Een oldtimer rijden, niet zo’n glimmende schoonheid. Maar een oud Eendje, grijs en een beetje saai.
Dat nummerbord doet het hem. Wie het ziet zal wel glimlachen van oor tot oor. Hoe komt men er op?
Deze auto gaat zeker niet onopgemerkt voorbij.
Dit gedicht maakte stadsdichter Daniël Dee en ik ontdekte het op de muur van het pand Hoogstraat / Mariniersweg. En ja, zeg nou zelf. Dat kan toch alleen maar over Rotterdam gaan.
Ademruimte
een kale vlakte
maken is niet moeilijk
met bommen of
sloopkogels kom
je een eind
en met de juiste materialen
– staal steen en cement –
heb je binnen de kortste
keren weer een stad
maar om ware levenlust
te scheppen heb je
Rotterdammers nodig
Daniël Dee
Stadsdichter 2013-2014
Er is schoonheid in vele soorten. Wat de een om te gruwen vindt, vindt de ander juist prachtig.
Ik ben redelijk modern in mijn smaak, maar toch kan ik de schoonheid zien in sommige oude dingen. Zoals die grote machines, die we op de Havendagen zagen. Stoer, robuust, niet klein te krijgen en met onderdelen die hun kracht vormen.
Als je ze vanuit een bepaald standpunt bekijkt, wordt het ineens mooi.
En dan de details, zoals dat peilglas. Niet zomaar een rechttoe rechtaan glas, maar fraai gevormd, met een gepoetst deksel.
Geen 13 in een dozijn gevoel.
Gauw nog even een reactie schrijven. Dat lukt me vaak wel, alleen krijg ik de zenuwen van de spellingscontrole. Of AI, want ik weet niet wat die gekke fouten maakt.
Binnenstof wordt binnenstad. Het slaat als een tang op een varken en ik hoop maar dat de andere partij begrijpt wat ik wil zeggen…!
Ik zie het ook bij anderen en op Facebook is het soms helemaal tenenkrommend. Wat mij betreft zet ik die ongewenste “hulp” uit. Maar dat is me eigenlijk te ingewikkeld.
Laat me toch gewoon zelf schrijven!!!
