Dat we minder vlees zouden kunnen eten, is inmiddels wel aan iedereen bekend. Daarvoor werd al eerder de “week zonder vlees” onder de aandacht gebracht.
Bron: Google foto’s
Je hebt natuurlijk helemaal geen vlees nodig om lekker te koken. Maar nu zijn er vleesvervangers onder allerlei namen te koop. Het is gemaakt van plantaardig materiaal, maar lijkt te smaken als vlees en de structuur is ook “vleesachtig”.
Knutselvoer noemt Karin Luiten dat. Ik vind het wel geinig gevonden, maar wat moet ik nou?
Want elke dag zet ik Leo een zelf gekookte maaltijd voor. Soms met vlees, soms vegetarisch. KnutzEls’ voer zou je kunnen zeggen….
Kan ik hem dat nou nog voorzetten? Of moet ik een nieuw pseudoniem zoeken? 😉 😉 😉
Bij 2voor12 kwam een vraag over een insectenbestrijdingsmiddel voorbij. Helaas wisten de spelers niet dat het om DDT ging.
Een veel geroemd en gewaardeerd middel, ontwikkeld in de jaren 30, in 1948 bekroond met de Nobelprijs. In de jaren 60 werd pas onderkend dat het middel zijn vernietigende werking niet beperkte tot insecten, zoals muggen, luizen. Toen waren er al heel wat dieren bijna uitgeroeid.
Maar malaria werd er ook door teruggedrongen. Tenminste als je de huizen regelmatig royaal bespoot. En ach, dacht men, laten we dan ook maar de mensen een flinke portie geven. En zo werden mannen, vrouwen, kinderen bestookt met een forse wolk DDT. En dat allemaal in het kader van “gezondheid”.
Inmiddels is wel bekend dat het zinvol is om muren te besproeien, al geldt ook hier dat meer beslist niet beter is. DDT heeft wel degelijk nut, maar moet slechts spaarzaam gebruikt worden.
En dan vraag ik me altijd af, moeten we nou echt met zoveel zware middelen iets bestrijden. Kwam het nou werkelijk bij niemand op dat we door al die DDT niet alleen de schadelijke, maar ook de nuttige dieren om zeep hielpen?
Ommoord, de Rotterdamse wijk waar ik woon, wordt weleens gekscherend “Rollator city” genoemd.
Nou, ik kan je vertellen dat het een goed gekozen bijnaam is. Want waar je ook loopt of rijdt, overal zie je rollators of scootmobiels.
Wanneer we met de Ganzenpas wandelen, worden we regelmatig ingehaald door mensen op zo’n schootmobiel. Maar vorige week viel het me vooral op toen ik bij het café in het winkelcentrum een rijtje scootmobiels zag staan en ik naar buiten keek en de rij voor de haringkraam ook al uit diverse scootmobiels bestond.
Fijn toch, want op die manier komen de mensen nog eens buiten.
Het is warm, maar er moet hoe dan ook gegeten worden. En of je nou voor twee of een heel gezelschap kookt, het blijft een warm karwei. Dus maakte ik al diverse salades. Maar gisteren werd het een recept, waar bijna geen koken aan te pas komt.
Ik maakte “Pasta alla checca” van de site van Eatertainment. Zo simpel, maar zo lekker. Kreeg meteen het predikaat “herhaalrecept”. Koken komt er bijna niet aan te pas, want alleen de pasta moet even op het vuur.
Verder snijd je ruim te voren twee flinke vleestomaten in blokjes. Meng ze met olijfolie, peper, zout en wat basilicumblaadjes. En laat het een half uurtje staan, zodat de smaken zich goed mengen.
Rooster intussen ca. 20 gram pijnboompitjes en rasp eenzelfde hoeveelheid Parmezaanse kaas.
Dan pasta en tomaten mengen, op een bord draperen, bestrooien met wat kaas en pijnboompitten en her en der nog een basilicumblaadje.
Ongehuwd zijn in het Engeland van 1914 is geen sinecure. Cate moet haar kind alleen opvoeden, geld verdienen en dan ook nog opboksen tegen de argwaan die de maatschappij heeft bij een vrouwelijke arts.
Vrouwen mogen dan wel medicijnen studeren, zich ontplooien als zelfstandig arts is iets geheel anders. Dan blijven de benoemingen zeer schaars.
Het begin van de 1e wereldoorlog brengt echter een ommekeer. Cate wordt gevraagd om, samen met anderen, in Frankrijk een hospitaal op te zetten, waarvan de staf uitsluitend uit vrouwen bestaat. Het lijkt een utopie en ze moet er haar dochtertje tijdelijk voor achterlaten onder de hoede van goede vrienden.
Na maanden kan ze weer terug naar Londen, waar nu wel ruimte wordt gemaakt voor een militair hospitaal. Ook daar weer bestaat de hele bezetting uit vrouwen.
Toch is er tegenstand, want nog steeds is men niet gewend aan vrouwelijke artsen. Maar het is juist die vrouwelijke touch en de empathie die de gewonden weer terug in het leven plaatsen. Velen verloren ledematen, werden levenslang invalide. Daarnaast leden ze onder de psychische gevolgen van de moderne oorlogvoering.
Feiten en fictie, ze lopen in dit boek door elkaar. Dat is echter geen bezwaar, want het een mooi geschreven roman. Maar juist door de historische feiten gaat het verhaal leven. Het zou zo maar mogelijk zijn geweest.
Op Facebook zie je ze nog wel eens langs komen: zo’n opsomming van wat allemaal kon of werd gedaan in de jaren 50, 60 of 70.
We werden veel minder vaak naar school gebracht. Misschien op de eerste schooldag, maar al snel moest je zelfstandig.
Bron: Internet/Google fotos
We speelden buiten tot het donker werd of etenstijd. We zaten in een auto (nou ja niet vaak) maar zonder gordel.
Een traphekje…? Nee, we leerden voorzichtig te zijn. En viel je toch… ach dan ging dat wel weer over. Een kusje erop, beter!
Nu worden kinderen vaak een beetje te veel beschermd. Al diverse keren zag ik beelden van kleine peuters met een soort van helm op. Want stel je voor, als ze zich eens stoten. Kniebeschermers, want als je gaat lopen en zou vallen….
En dan te bedenken dat de jeugd steeds gevaarlijker sporten gaat doen. Of zoeken ze juist dat risico omdat hun kindertijd zo beschermd was?
Wandelschoenen, sneakers, bergschoenen maar ook sportschoenen hebben bijna allemaal veters als sluiting. Dat zit stevig en voorkomt blessures.
Maar hoe irritant is het als die veters regelmatig los raken? Dan moet je stoppen en die veters weer vast strikken.
Al vaak wenste ik dat daar een oplossing voor zou zijn. En vorige week stuitte ik op een YouTube-filmpje dat zowaar de oplossing had.
Moeilijk? Nee helemaal niet, het is een kwestie van linksom of rechtsom. En voor extra stevigheid een klein trucje. Kijk maar naar dit filmpje van Chris Notap:
Ben ik erg wantrouwig wanneer ik denk dat allerlei tekorten opzettelijk veroorzaakt worden danwel in stand worden gehouden?
We worden steeds ouder en daardoor worden ook meer mensen een beetje krakkemikkig of hebben aan ouderdom gerelateerde kwalen, zoals glaucoom.
Bron: internet
Dat werd een tijd geleden bij Leo geconstateerd en hij is daarvoor onder behandeling in het Oogziekenhuis.
Eerst kreeg hij een laserbehandeling, maar die was maar kort effectief. Een paar maanden geleden moest hij aan de oogdruppels. Met het recept voor ongeveer een jaar naar de apotheek.
Helaas, die druppels waren er niet. Ook niet na een paar dagen te leveren. Hij kreeg druppels van een ander fabrikaat, die gelijkwaardig waren. Tot zover prima geregeld.
Maar de 4 flesjes waren nu bijna op. Bij controle bleek dat de oogdruk behoorlijk was gedaald, zoals ook de bedoeling was. Dus graag weer 4 flesjes, zodat we de volgende weken vooruit konden.
Jammer, maar er is een tekort aan deze druppels. Een tekort, terwijl er steeds meer mensen met glaucoom in Nederland zijn…? Er net een hele week speciale aandacht voor de kwaal was en iedereen boven de 45 (!!) regelmatig gecontroleerd zou moeten worden.
Glaucoom voel je niet, maar wanneer het niet behandeld wordt, kan het leiden tot blindheid.
En vertel me nou niet dat het niet mogelijk is voldoende oogdruppels te produceren. Tenslotte was er kort geleden uit het niks binnen een jaar een vaccin voor vrijwel de hele wereldbevolking. Als dat wel kan…. !
Leo had een ontstoken vinger. Een paar dagen weken in sodawater hielp geen steek. Maar zelf er in snijden vonden we toch ook een beetje tricky.
Gelukkig kon hij binnen enkele dagen bij de huisarts terecht, die wel meteen de scalpel ter hand nam en er een pleister om deed. “U kunt Betadine kopen en dat er op gebruiken”, was de boodschap. Maar Leo is allergisch voor jodium en juist dat zit in Betadine, zoals ik constateerde bij de drogist.
Gelukkig konden we nog even terug naar de assistente, die meteen de dokter belde. Aan haar reactie zag ik dat hij onmiddellijk inzag dat er iets fout gegaan was.
Thuis gekomen heeft Leo maar weer zijn vinger in sodawater gestopt. En kochten we een flesje chloorhexadine-oplossing. Dat geeft geen last en ontsmet ook prima. Het wondje is trouwens goed geheeld en Leo heeft geen last meer.
Vorige week zaterdag gebeurde er iets vreemds. In Hilversum werden post-it briefjes geplakt op de ramen van het NOS-gebouw.
Niet zomaar een stuk of 10, nee 14.455 gekleurde notitieblaadjes bedekten de ramen. Ze representeerden de doden van de oversterfte in 2022. Je zou toch zeggen, zoiets gaat niet onopgemerkt. Dat moet toch opvallen.
De oversterfte wordt door veel mensen gerelateerd aan de C-vaccins. Het is ook opvallend dat in de landen met een hoog vaccinatiecijfer er ook een significante oversterfte is. Alleen gedegen en onafhankelijk onderzoek zou de oorzaken aan het licht kunnen brengen. Maar daar doen vrijwel alle overheden opvallend lastig over. Steeds weer andere belemmeringen zitten dat onafhankelijke onderzoek in de weg.
En las je wat over dit protest in de krant? Hoorde men erover op de radio? Nee!
Terwijl in C-tijd dagelijks onheilspellende cijfers werden gepubliceerd, wordt over het grote aantal doden nu nauwelijks gerept. Ook over dit protest, notabene zowat in het hol van de persleeuw, geen woord. Slechts oorverdovende stilte. Zelfs teletekst had er geen melding over.
Alleen mensen die “alternatieve nieuwsbronnen” volgen, zagen de foto’s. Die persstilte verbaasde hen dan weer niet, Want al vele maanden zijn er, ook in het buitenland, grote demonstraties geweest. Hier haalde dat de reguliere pers nauwelijks. Men vermeldt het niet, of bagatelliseert de (vaak enorme) opkomst. Is het verboden om er over te publiceren?
Wil men het doodzwijgen, in de doofpot stoppen? Dat is toch vreemd, heel erg vreemd….
