Schoenen passen

Bron: Wikipedia / © Frank C. Müller

Zo ging dat vroeger als je schoenen ging passen. In de winkel stond dit apparaat (een Schucoscop) dat met röntgenstralen je voeten “doorlichtte”.

Je zag mijn teenbotjes bewegen en dat vond ik hogelijk interessant. Mijn moeder ook, maar dat had een andere reden, want nu kon ze mijn schoenen in de juiste maat kopen. Duidelijk kon je zien hoeveel ruimte er in die nieuwe schoenen was. Geen pas-aan-schoenen, maar ruimte om groter te groeien.

Maar na niet al te lange tijd waren er toch wat bedenkingen bij dit apparaat. Want was dat nou wel veilig? Voor de (jonge) klantjes, maar ook voor het personeel? Want dat stond er naast, zonder ook maar de geringste bescherming. Geen scherm, geen schort. De Röntgenstralen hadden vrij spel.

Het was dus snel gedaan met dit vernuftige toestel. Voortaan kneep de verkoper weer hardhandig in de schoen om de ruimte te meten.

Echt nodig…

Bron: Facebook / Mobilize

Bij het scrollen popt een advertentie op voor een piepklein autootje. Kek uitgevoerd, met begrensde snelheid. Dus daar mag je met een brommer-rijbewijs in rijden. Voor zulke karretjes is in mijn leeftijdsgroep wel belangstelling. Compact, makkelijk te parkeren en prima voor korte ritjes. Zeg maar een luxe scootmobiel.

Maar wie stapt er op het plaatje uit? Geen krakende oudere, maar een kekke tiener! Want met dit wagentje richt Renault zich op de jeugd tussen brommer en rijbewijs.

En niet alleen Renault, andere merken hebben zich ook op deze groeimarkt gestort. Een overvloed van kleine 45-kilometer wagentjes. Een electrocar om comfortabel naar school, je vrienden, de sportschool te karren.

Hoe creëren we luie bewegingsarme kinderen?

Bewegen

img_20250916_183112163_hdr5707578185145712556

Kijk, deze kaarten kreeg ik gisteren na afloop van de afscheidslunch van onze gymjuf Saskia.

Ze kon niet laten ons op de valreep nog goeie raad mee te geven. Want allemaal moeten we natuurlijk blijven bewegen.

En dat kan op velerlei manieren.

Wat ben ik blij dat zingen en puzzelen ook goeie beweging blijkt te zijn 😉 😉 😉

Quote

Bron: Instagram / Heinz.Schaare

Er wordt zoveel gezegd, zoveel gemaild, zoveel gepubliceerd. En tussen al die overdaad zit soms een leuke uitspraak.

Zoals deze. In het Duits, maar door mijn vrij vertaald:

Als je ouder wordt, is de toekomst in rozen verpakt.

Arthrose
Fibrose
Neurose
Osteoporose
Gordelroos

Laten we er maar het beste van maken en erom lachen. Huilen kan altijd nog. FIJNE ZONDAG!

Lekker

Zelden of nooit koop ik chips. Niet omdat we ze niet lusten, maar staat zo’n schaaltje op tafel blijven we ervan eten. En dat is niet goed, te zout, verslavend, te vet…!

Daarbij komt dat ik “echt” eten wil. Dus met echt paprikapoeder, niet met een fancy smaakje uit een chemische fabriek. Maar goed, al die grote zakken chips kopen we dus niet.

Maar vorige week waren we in Piershil. We reden er naar toe na afloop van het fysiobezoek. We wisten een plekje aan het water met een lekker bankje, waar we onze boterhammetjes opaten. Zonnetje, windje, nog wat meer lekkers in de knapzak. Net een beetje vakantie.

We keken ook nog even in de plaatselijke supermarkt. En toen zagen we deze Hoeksche chips. Helemaal natuurlijk, geen gekke ingrediënten, geproduceerd in de buurt. Bijna een echt vakantie souvenir 😉

En lekker dat die chips zijn. Internet leerde ons dat we niet helemaal naar Piershil hoeven rijden, want ze zijn ook hier in de buurt te koop.

Limonade

Als kind kreeg ik niet altijd limonade als ik iets wilde drinken. Dat bleef bewaard voor speciale gelegenheden. Nou ja, dat klinkt een beetje zwaar, zondag was al speciaal genoeg om limonade te schenken. Maar dan bleef het bij één glas. Had ik nog meer dorst dan voldeed de kraan aan mijn vraag.

Nu drink ik nog maar zelden limonade. Zelden kant en klaar, maar gemaakt van een heel klein beetje siroop en veel water. Het is me al gauw te zoet.

Gek genoeg hadden wij zelden zoiets als siroop. Dat vond mijn moeder niks. Dus kocht ze Sunrise limonade. Maar ze kocht ook flessen met druivenlimonade, van Franka als ik me goed herinner. Beide merken zijn al lang niet meer op de markt. Nu wordt de keus uit al die verschillende merken soms te ingewikkeld.

Laatst zag ik een foto van het affiche van Sunrise, dat in Rotterdam geproduceerd werd. En toen ging het luikje in mijn herinnering weer open.

Muggen

Het valt Leo en mij op dat er zo weinig muggen zijn. Niet dat we dat jammer vinden, want we kunnen ze eigenlijk missen als kiespijn.

Er hoeft er maar één in de slaapkamer te zitten, of hij/zij weet me te vinden. En prikt, steekt of bijt. Ze zijn te snel om te bekijken wat ze precies doen. Maar van de ene seconde heb ik urenlang last.

Toch is het beangstigend dat ze er niet meer zijn. Waar zijn die miljoenen muggen gebleven? Zijn ze werkelijk compleet verdelgd en wat is het gevolg daarvan. Ze zijn maar een klein deel van de voedselketen, maar als ze wegvallen, wat gebeurt er dan?

Gek hè, maar nu er bijna geen muggen meer zijn, zou ik bijna wensen dat we weer, zoals vanouds, met de stofzuiger op muggenjacht moeten. Omdat de natuur er toen toch nog veel beter voor stond.

Bukken

Zo nu en dan word je met de neus op de feiten gedrukt. Welke feiten? Nou, dat ik al lang geen twintig meer ben. En dat ik daarvoor niet in de spiegel hoef te kijken, maar dat ik dat voel.

Soms lijk ik nog best soepel en lenig, maar op andere momenten voel ik elke vezel in m’n lijf, is elke beweging een opgave.

Vorige week gooide ik de aardappelschillen weg en ineens…. schoot het in mijn bips. Een vlammende pijn als ik ook maar even bukte. Niet meer bukken dus.

Maar dat bleek toch geen optie. Nooit gerealiseerd hoe vaak een mens bukt. En hoe vaak er iets valt. Wat er allemaal in kastjes beneden staat.

Ik werd er een beetje chagrijnig van. Had nergens meer zin in en kreeg op de lange duur een beetje hekel aan mijn eigen belabberde zelf. Het werd tijd voor een beetje peptalk. Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter.

Donderdag heb ik weer een flink stuk gewandeld en ik kraak niet meer elke beweging. Gewoon dus weer stug doorgaan….!

Nog niet

In onze wijk, maar ook in andere, liggen her en der tegels met “rookvrij” erop.

Dat ze de omgeving van scholen rookvrij willen maken, prima. Maar de betutteling vind ik wel toenemen als je overal die aanduiding gaat zien.

En zou het helpen? Ik betwijfel het. Zeker toen ik gisteren dit in de stad ontdekte.

Het zal nog wel even duren voordat iedereen van het roken af is…..!