 |
Nee, dit is niet mijn autootje. Ik zag het vorig jaar ergens in Italië. Ik denk dat zoiets alleen daar kan. Hier zouden we al snel enigszins overdreven vinden, of gek. Maar waarom? Vrouwen (want ik weet bijna zeker dat dit een auto van een vrouw is) hebben graag dat hun kleding en accessoires bij elkaar passen. Dus waarom niet je auto? |
Het wordt natuurlijk wel lastig als je van garderobe verandert. Of zouden er in de garage van de eigenaresse diverse kleuren en modelletjes staan?
Laatst hoorde ik dit liedje, gezongen door Wim Sonneveld. Nostalgie in het kwadraat over een tijd die al héél lang achter ons ligt en waaraan ik zelfs niet meer echt weet van heb. En zoals Paskal Jakobsen het zingt, klinkt het ook prachtig.
 |
Op een zaterdagmiddag zag ik in de stad allerlei mensen volkomen verdiept in hun smartphone. Niks bijzonders toch? Maar deze mensen stonden in kleine groepjes, hadden allemaal een groen balletje aan hun tas, rugzak of in de hand. Ik werd nieuwsgierig en wilde wel weten wat ze nou toch aan het doen waren. Dus stapte ik op één van de mannen af. Het bleek een Engelsman, die me vertelde dat het hier om een spel ging. Maar hij was zo verdiept, dat ik verder geen uitleg kon verwachten. Het ging niet om Scrabble of zo, het was veel serieuzer. Oh, nou succes dan maar. |
Maar geef mij maar een spelletje aan tafel, met een schaal koekjes en een lekkere kop thee of beker chocolademelk. Een spelletje spelen op straat, tussen het winkelend publiek en in de kouwe wind. Mij niet gezien.
Elke eerste maandag van de maand vind je hier een poster van Loesje. Zodat we de week in ieder geval met een (glim)lach kunnen beginnen.
| Ergens in Rotterdam ligt deze kat te kijken. Waar? Ik heb geen idee. Vast ergens gevonden tijdens een wandeling of een bezoek aan een winkel in een andere wijk. Soms ga ik er speciaal op uit, maar vaak ben ik blij dat mijn telefoon ook foto’s kan maken. Dan hoef ik zo’n vondst niet zomaar voorbij te lopen. En dat ik dan zo nu en dan zomaar een blogje daarover kan maken. 😉 |
 |
Nu Rotterdam zo in “the picture” is, zou ik eigenlijk ook reclame moeten maken voor mijn wijk. Want die is wel redelijk bekend, maar meestal denkt men dat er alleen flats te vinden zijn. Die zijn er wel, maar het is vooral ook een mooie groene wijk. Wij wonen aan de rand en staan binnen een paar minuten in de polder en aan de Rotte. Je kunt er heerlijk wandelen, fietsen, naar de kinderboerderij. En overal staan bankjes, zodat je ook even rustig van al dat moois kunt genieten. Klik op de foto’s om ze te vergroten:
 |
Sommige modes komen en gaan ook weer net zo snel weg. Zo had je in mijn jeugd de hoelahoep. Ineens zag je overal jongens, maar vooral meisjes, hoelahoepen. En ja, ook ik wilde zo’n ding om zwierig mee in het rond te draaien. Helaas, mijn moeder hield de hand op de knip. Waarschijnlijk omdat ze het geld er eenvoudigweg niet voor had. Maar handige buurman bracht uitkomst. Hij fabriceerde uit een stuk elektriciteitsbuis en isolatieband een niet van echt te onderscheiden hoelahoep. Ik was de koningin te rijk. Hoe lang ik er mee gedraaid heb, weet ik niet meer. Maar hij belandde op zolder, achter een stapel rommel. |
En nu zag ik in de stad weer meisjes met zo’n hoelahoep in de weer. Niks elektriciteitsbuis, maar fraai versierd met glitters en kleuren. Maar het draaien is nog steeds hetzelfde. En zij kon het zelf met meerdere. Heb ik het ook nog geprobeerd? Nee, mijn heupen zijn ietsjes stroever geworden. Ik ga eerst wel even oefenen, als niemand me kan zien 😉
