Opluchting

Ruim op tijd zaten Leo en ik gisteren in de wachtkamer het IJssellandziekenhuis. Gelukkig hoefden we niet lang te wachten tot we naar binnen mochten. En daar kwam de chirurg met een brede grijns op zijn gezicht de kamer in. Goedemorgen mevrouw……. En nog voor hij zat,  vertelde hij dat hij een gunstige uitslag kon melden. De weggehaalde tumor was gelukkig niet agressief. Ik krijg dus alleen nog bestralingen en hoef ik verder geen medicijnen te slikken. Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe gelukkig ik op dat moment was.
Die bestralingen zijn nog even een dingetje en ik zal daar ook best nog wel last van krijgen, maar dat gaat over na een tijdje. Geen verdere medicijnen betekent vooral geen verdere bijwerkingen en dus geen zorgen meer.
De wereld ziet er ineens weer fleuriger uit!

Opluchting.jpg

Allemaal lieve wensen van familie, vrienden en vriendinnen. Hartverwarmend!

Absurd

Soms vraag ik me af in welke idiote maatschappij wij zijn beland.
Scrabblevriendin W. (ja die) heeft, naast andere lichamelijke ongemakken, al heel lang last van een blaasontsteking. Geen antibioticakuur helpt en dus besluit de specialist dat ze nu een kuur krijgt via een infuus. Dat kan thuis. Alleen moeten de infuuszakjes na 16.00 uur worden opgehaald bij de apotheek van het IJsselland ziekenhuis.
W. belt mij, maar ik hoor de oproep niet. Ze belt een andere vriendin, die blijkt een paar dagen de stad uit. De derde vriendin zou wel kunnen, maar is ziek en het weer van afgelopen donderdag was nou niet erg aanlokkelijk. Kunnen de zakjes bezorgd worden? Nee, de ziekenhuisapotheek heeft geen bezorgdienst (dat begrijp ik ook wel).Absurd-02

Later die dag zie ik dat W. gebeld heeft en spreek met haar af dat ik die zakjes ’s middags op zal halen, zodat de zieke vriendin er niet uit hoeft.
Als ik in de apotheek zit, belt W. me weer. Het was een misverstand, morgen kunnen die zakjes worden opgehaald. Ik zeg dat ik ze misschien nu toch wel mee kan krijgen, maar dat blijkt niet te gaan want het is kwetsbaar en bederfelijk spul. Maar vrijdags heb ik al een andere afspraak en kan ik niet. Dus probeer ook ik om het bezorgd te krijgen, maar nee, helaas onmogelijk.

Absurd-01

Het kan per taxi geleverd worden, à raison van 15 euro per keer. En volgende week moesten er weer nieuwe zakjes gehaald worden… dat gaat dus nogal in de papieren lopen. Ik vraag of het misschien via de gewone apotheek kan. Nee, die kan dit niet verzorgen. Kunnen zij het laten ophalen? Nee zeg, daar verdient die apotheek niks aan…. Als ik, tegen beter weten in, ook bij de gewone wijkapotheek de situatie uitleg, krijg ik natuurlijk ook nul op het rekest. Schouderophalend zegt de man ‘Nou ja, als het voor 15 euro kan, dan…..”
Maar kijk nou eens bij een site als “Thuisbezorgd.nl”. Je kunt er van alles bestellen en het wordt binnen een bepaalde tijd netjes aan de deur afgeleverd. Wat je ook bedenkt, vette happen, taart, flessen bier, wijn of sterke drank, dat maakt niet uit. Het wordt tegen een geringe vergoeding of zelfs helemaal “gratis” aan de deur afgeleverd. Maar speciale medicijnen? Nee, hoor dat kan niet. En dat vind ik nou een heel absurde situatie.

PS:
gewone medicijnen kunnen en worden in de wijk natuurlijk wel bezorgd. In dit geval ging het om heel speciaal geprepareerd materiaal. Dat nu ook nog ligt te bederven, want het aanbrengen van het infuus lukte niet. Nu moest W. dus naar het ziekenhuis om het infuus te laten aanbrengen. Afgelopen dinsdag ging ik al vroeg op pad omdat die zakjes om 10 uur bij W. moesten zijn. Ik heb me afgevraagd of het niet mogelijk zou zijn geweest dat degene die kwam prikken de medicijnen bij de ziekenhuisapotheek zou ophalen. Dat zou toch heel snel moeten kunnen. Ophalen en wegwezen, maar ja…

Terugblik

Deze weken kijk ik terug op wat mij vorig jaar rond deze tijd is overkomen.

Nu dit elke morgen

Nu dit elke morgen

De moderne medische zorg kent vele mogelijkheden. Zolang je nog niet geopereerd bent, krijg je medicijnen om alles zo rustig en regelmatig als mogelijk te houden. Je wordt constant gemonitord en krijgt medicijnen. ’s Morgens vroeg komt de verpleging met een hele collectie pillen. Groot, klein, rond, langwerpig, wit, geel, roze. Voor je bloeddruk in diverse soorten, het hartritme, vochthuishouding. Ja, ik keek wel wat het was, maar het fijne werd me toch niet helemaal duidelijk. Sommige medicijnen herkende ik wel, andere waren nieuw en de namen zeiden me niks. Dus slikte ik al voor het ontbijt gehoorzaam wel 10 of 11 pillen. En was dat nog niet voldoende, dan kreeg  ik iets via het infuus.  ’s Avonds kreeg ik gelukkig maar één pil te verstouwen.
Maar gelukkig, sinds ik thuis ben hoef ik niet meer zo veel te slikken. Al is het al met al elke drie maanden toch een flink pakket dat de apotheker me overhandigt 🙁

(wordt vervolgd)

Bewaren

Bewaren

Klant(on)vriendelijk

diversen-01 Gisteren ging ik voor het eerst naar de hartrevalidatie om weer een beetje conditie op te bouwen. Al meteen bij het begin bleek dat mijn bloeddruk, ondanks de medicijnen die ik trouw neem, toch te hoog was. De aanwezige arts vond het dan ook noodzakelijk dat één bloeddrukverlagend medicijn zou worden aangepast.
Ik vroeg hem om een recept. Want als ik nu de dubbele hoeveelheid pillen zou nemen, kwam ik later toch medicijnen te kort. Hij schreef het netjes voor mij uit en dus ging ik meteen door naar de apotheek. Toen ik het recept overhandigde, kreeg ik het meteen terug met de mededeling dat “er geen geschreven recepten meer werden aangenomen. Alleen nog digitale recepten”. 

Hoewel ik me kan voorstellen dat het handschrift van sommige doktoren tot fouten kan leiden, vond ik dat toch wel erg kort door de bocht. En beslist klantonvriendelijk. Tenslotte kan ik die medicijnen alleen via de apotheek verkrijgen. Het had de apotheker gesierd wanneer hij zelf contact met de voorschrijvende instantie had opgenomen. Nu legde hij het probleem bij mij neer. Gelukkig bedacht ik me dat ergeren geen optie was. Ik zou er toch niets aan veranderen en uit mijn voorraad kan ik die voorgeschreven hoeveelheid pilletjes nog wel halen. En na één telefoontje met de revalidatie-verpleegkundige is alles inmiddels geregeld.
Maar die apotheker hier mag nog wel eens een cursus “klantvriendelijkheid” gaan volgen. In het verleden vond ik het al een enorme hork, en dat beeld heeft hij helaas nog niet kunnen bijstellen.

Tegenstelling

Toen ik gisteren met de metro naar de stad ging, lag er een gratis krant. Ik keek hem even in en werd getroffen door een pagina met twee compleet tegengestelde berichten.

Het eerste was een column van Luuk Koelman over te dure medicijnen. Er zijn wel medicijnen tegen kanker, maar die krijgen patiënten niet omdat ze te duur zijn. Ook al betalen ze daar elke maand hun verzekeringspremie voor.Het artikel daaronder heb ik niet gelezen, maar aan de kop viel niet te ontkomen. Het ging om het proces tegen Holleeder. Dat is steeds gecompliceerder

en gaat nog weer langer duren. De man wordt met veel politiebegeleiding heen en weer naar de rechtbank vervoerd, peperdure advocaten staan uren te praten. Ik vroeg me af hoeveel dat kost? Daar zal wel niets over in dat artikel staan, maar het moet inmiddels in de miljoenen lopen. Geld dat toch veel beter aan de zorg en aan die medicijnvergoeding besteed kan worden.

Bijverschijnselen

Sinds 15 oktober 2010 slik ik een nieuw hormoonpreparaat: Arimidex. Normaal gesproken heb ik zelden last van bijverschijnselen, maar nu had ik de eerste drie dagen ontzettend last van mijn linker pols. Zo erg, dat ik zelfs mijn jas niet meer dicht kon knopen of mijn broek ophijsen. Het bracht me totaal van de kook.

Ruim 2,5 jaar heb ik trouw Tamoxifen geslikt. Daar kreeg ik opvliegers van, maar dat heb ik op de koop toe genomen. Ik voelde me verder prima en had geen enkele reden om te klagen.

De afgrijselijke pijn die ik vorige week had, is gelukkig na drie dagen vrijwel verdwenen. Gelukkig maar, want ik zag me al hulpeloos en afhankelijk het leven door moeten. En dat leek me, zacht gezegd, geen pretje.

Ik heb natuurlijk op internet gezocht naar ervaringen van andere vrouwen. Pijnlijke gewrichten waren aan de orde van de dag en sommigen klaagden dat het leven een hel was geworden. Ik bof dus, dat de bijverschijnselen bij mij snel weg geëbt zijn. Zou dat niet het geval zijn, dan had ik zeker besloten om de oncoloog te zeggen dat ik met dit middel zou stoppen. Want een beetje last, OK, maar het middel moet niet erger dan de kwaal worden.