Tag Archives: Japan

Favorieten

Posted on by

Elisabeth van het blog BussyBessy vraagt ons een jaar lang onze favorieten op te geven. Dat loopt van je favoriete muziek naar je favoriete seizoen en alles wat daartussen kan liggen. Kijk eens op haar blog. Misschien wil je alsnog aansluiten.

En in juni hebben we (bijna) allemaal de plannen voor de vakantie klaar. Dus is het favoriet-onderwerp dit keer “wat is je favoriete bestemming?” Tja, wat zal ik nou kiezen? Elk land heeft zijn mooie plekken, fijne stranden of prachtige vergezichten.

In 2009 maakten we een georganiseerde reis naar Japan. Maar de vakantie die op ons een enorme indruk maakte was de tweede reis naar dat land. Deze reis hebben we zelf geregeld en dat was heel wat werk. Japan is ver, exotisch, vreemd, met een heleboel andere gewoontes, tradities. Met een onbegrijpelijke taal in onbegrijpelijke tekens.

Maar door het leven in grote steden is het toch ook weer enigszins vertrouwd. En wat ons zo opviel, was de gestresste rust of de rustige stress die er heerst. Alles heel beheerst, met vriendelijke mensen. Een enorme service in winkels. Het maakte niet uit wat je ging kopen, alles werd met zorg ingepakt en met een buiging aan je overhandigd.

Kruispunt in Shinjuku. Het lijkt een enorme chaos, maar iedereen wacht netjes tot de voetgangerslichten op groen gaan

Natuurlijk maakten we gebruik van het beroemde treinennet. Ver van te voren had ik uitgezocht waar we naar toe wilden en op welke dag. En toen ik mijn reisplannen liet zien (ik had alles uitgeprint) typte het meisje achter de balie met onwaarschijnlijke snelheid onze kaartjes uit. Alle tijden klopten, alles werd nog een keer extra gecheckt. Wij hoefden alleen nog maar op tijd op het station te zijn en bij het juiste nummer op het perron te gaan staan. Super efficiënt en zeer comfortabel.

Tegenwoordig maken we niet meer zulke grote reizen, te vermoeiend en te veel gedoe. Maar Japan zou ik nog wel een keertje willen bezoeken.

Reizen

Posted on by

Zo nu en dan krijg ik vragen van WordPress die niks met het technisch bloggen te maken hebben, maar alles met wat je ergens persoonlijk van vindt of hebt meegemaakt. Niet vaak zal ik daarop reageren, maar “Deel een verhaal over de verste reis van huis die je ooit hebt gemaakt” zette me wel aan het denken.

Of het echt de verste reis was, maakt niet zoveel uit. Maar onze reizen naar Japan waren voor mij onvergetelijk.

We waren er twee keer, in 2009 en in 2014. En er waren ook zoveel indrukken, dat ik niet kan noemen wat het meeste indruk op me maakte. Was het de netheid, het georganiseerde, de punctualiteit? Of was het toch het eten, dat telkens weer een avontuur was.

Misschien was het vooral de natuur, die een verpletterende indruk op me maakte en het respect waarmee de Japanners die natuur tegemoet traden. Natuurlijk verbleven we meestal in grote steden, met overweldigende gebouwen. Maar op een heel bijzondere manier leek het altijd alsof de natuur dichtbij was.

We bezochten heel veel tempels en tuinen, zoveel dat de namen me ontschoten zijn. Maar wat ik nog herinneren kan, was de serene rust in al die tuinen, ondanks de vele bezoekers. Al irriteerden de vele mensen die selfies maakten ons wel.

Leo en ik hebben vooral genoten van alle schoonheid, de schitterende tuinarchitectuur en de adembenemende herfstkleuren. Dat vooral maakte een onvergetelijke indruk.

Wat zie ik…

Posted on by
Bron: Facebook

De foto op Facebook gaf zo één-twee’-drie niet duidelijk aan wat we hier zien. Ik moest twee keer kijken, dacht dat het mobiele telefoons waren.

Maar het blijkt heel anders te zijn. Het is een parkeerplaats ergens in Japan. Waarschijnlijk bij een groot winkelcentrum en op de centimeter uitgerekend, lijkt het wel.

Zie dat maar eens in Nederland zo te krijgen. Daar maken sommige mensen er toch echt een rommeltje van. Scheef geparkeerd, over de lijnen -of nog erger- zo maar ergens neer gezet.

Al moet ik soms wel een paar keer terugsteken, ik probeer de auto toch altijd netjes in het midden van het vak te plaatsen.

Maar zo netjes, zo wiskundig…! Van bovenaf gezien werd het bijna een soort van kunst.

Boek

Posted on by
Fumiko Miura: Polderjapanner

Het is altijd leuk om te lezen hoe een buitenlander kijkt naar ons land. Wat wij heel normaal vinden, is in de ogen van een buitenlander vaak onbegrijpelijk. Ik las “Polderjapanner” van Fumiko Miura.

Fumiko Miura is getrouwd met een Nederlander en woont inmiddels al weer jaren in Rotterdam. Ze werkt hier en heeft aan de Erasmus Universiteit sociologie gestudeerd. De Japanse leefwijze verschilt heel erg van de onze. In Japan zijn allerlei regels in het sociale verkeer, bij bezoeken en festiviteiten. Wij gaan daarmee veel losser om.

Zo zijn bij een bruiloft niet de ouders en familie van het bruidspaar het belangrijkst, maar krijgt de leidinggevende van je bedrijf een ereplaats bij het diner.

En is een artikel niet te leveren, dan mailt de verkoper dat kortweg. Japanners omschrijven met veel meer woorden en excuses dat het mogelijk nog wat langer duurt voor de bestelling geleverd wordt.

Wij zoeken vaak een leuke cursus uit. Japanners willen een cursus waar je vooral iets van opsteekt en leuk of niet, je doet je uiterste best. Zo zijn er nog heel veel verschillen op te merken.

De schrijfster gaat er vaak heel diep op in. Voor mij had het wel wat minder serieus gemogen. Evengoed toch vaak heel interessant om de verschillen te zien.

Boek

Posted on by
Ana Johns: Het meisje in de witte kimono

Een boek over Japan, dat trekt sowieso mijn belangstelling. In dit boek gaan we terug naar 1957, een paar jaar na de bezetting door Amerika. Al zijn er dan nog steeds Amerikanen in Japan gestationeerd.

Hun aanwezigheid is vaak een doorn in het oog van ouderen, die de nederlaag van Japan niet kunnen verkroppen. Maar de pubers vinden die jonge militairen wel interessant. Met hun opvallende uniformen, hun muziek, hun optimisme.

Het is dan ook niet raar dat er relaties tussen de Amerikaanse jongens en Japanse meisjes ontstaan.

Ook Naoko valt als een blok voor Jimmy, die op zijn beurt zichzelf verliest in haar mooie ogen. Ze maken plannen, zien de toekomst door een roze bril.

Maar de ouders van Naoko wil dat ze een verstandshuwelijk aangaat. Dat zal beter zijn voor de hele familie en beter passen in de Japanse tradities.

Van alle plannen komt niets terecht. Jimmy gaat terug naar Amerika, trouwt er en krijgt een dochter. Jimmy is een lieve vader en dus is Tori ontroostbaar als haar vader sterft.

De brief die hij haar op zijn sterfbed heeft gegeven, werpt een heel ander licht op zijn leven, zijn verhalen. Wat moet ze geloven, wat is fictie, wat is werkelijkheid?

Dus gaat ze op zoek. Als onderzoeks-journaliste heeft ze vaker dingen uitgeplozen. Maar nooit was het zo persoonlijk. Wat zal ze ontdekken aan de andere kant van de oceaan?

Een prachtig en ontroerend boek, waarin ik telkens op het verkeerde been werd gezet. Niets is vanzelfsprekend, er is meer dan genoeg om uit te zoeken.

Vakantieherinnering

Posted on by

Zo’n vakantieblogje brengt je weer terug in de tijd. Deze foto is van oktober 2014 in Kyoto, Japan.

Het lijkt hier sereen en rustig, maar ik zie voor mijn geestesoog weer al die toeristen rondbanjeren, bewapend met kleine, grote en nog grotere fototoestellen. Of met een tablet, want daarmee foto’s maken is ook een tijdje erg in geweest.

Ja natuurlijk, ook ik schoot foto na foto. En hoe vaak zal ikzelf in iemands blikveld hebben gestaan? En wie heeft zich aan mij geërgerd?

Maar na een tijdje vond ik het fotograferen welletjes en deed ik mijn toestel in mijn rugzakje. Ik weet niet hoe lang we daar hebben gezeten, stil en zwijgzaam. We lieten vooral de schoonheid van deze tuin en de overweldigende herfstkleuren op ons inwerken.

En nu ook hier de herfst haar kleuren rondstrooit, denk ik weer met veel plezier en een beetje heimwee aan die weken in Japan terug. Al valt er hier natuurlijk ook heel veel te genieten.

Vakantieherinnering

Posted on by

Het lijkt gewoon een treinkaartje, maar het vormt een heel bijzondere vakantieherinnering. Want deze kaart was mijn Railpass voor Japan.

Drie weken lang konden we met de treinen van JR (Japan Rail) reizen door het land van de rijzende zon. En dat hebben we ten volle benut. Want we doorkruisten het land in allerlei treinen.

Zo’n Railpass is alleen voor toeristen en moet van te voren worden besteld en betaald. Je krijgt dan een voucher, waarmee je op een station in Japan je reizen kunt reserveren.

Dat reserveren is vooral nuttig voor de Shinkansen, de supersnelle trein. Maar we maakten ook gebruik van andere JR-treinen.

En zo zagen we grote delen van het land vanuit een comfortabele stoel, met voor ons een goedgevulde bento-box of een drankje.

Heerlijke herinneringen!

Tentoonstelling

Posted on by

Eindelijk weer eens naar een museum, het Sieboldhuis in Leiden. Daar loopt een tentoonstelling van Ogata Gekkò.

Gekkò was autodidact en maakte houtsneden met een heel eigen stijl. Er waren natuurlijk houtsneden te zien met Japanse krijgsheren, maar mijn belangstelling ging uit naar de verfijnde dames met hun prachtig gedetailleerde kimono’s.

Maar op zo’n tentoonstelling is er altijd wel één werk dat mijn favoriet is. Dit keer was ik helemaal weg van deze schelpenzoekers. Waarom dit mij zo boeit, kan ik niet uitleggen. Het is vooral de sfeer die me aantrekt.

Het was best wel druk in het Sieboldhuis, ondanks dat je er alleen met een gereserveerd tijdslot in kunt. Het is dan ook een prachtige en zeer sfeervolle tentoonstelling.

Herinnering

Posted on by

Op het bureaublad van de computer verscheen een prachtige foto van Mount Fuji, gemaakt Franco Libassi.

De foto’s wisselen regelmatig en dus was ook deze naar een paar dagen verdwenen. Jammer, want ik keek er met heel veel heimwee naar.

Maar kom op zeg….., ik heb toch zelf foto’s gemaakt van Fuji San. Die reisherinnering kan ik met gemak weer oprakelen. Want al is het inmiddels bijna zeven jaar geleden, regelmatig gaan mijn gedachten nog terug naar die reis.

We deden zoveel ervaringen op. Geen enkel probleem om terug te denken. En al is de voorgrond minder fotogeniek dan bij Libassi, Mount Fuji blijft even majestueus.

Wereldberoemd

Posted on by

Ook bij ons kwamen heel wat kerstkaarten binnen. Elk jaar denk ik dat het er niet zo veel zullen zijn, maar binnen enkele dagen hangen er toch heel wat kaarten langs de spiegel in onze woonkamer.

We kijken altijd eerst of we het handschrift herkennen, bekijken de postzegels. En ontdekken dat sommigen nog van vele jaren geleden kerstzegels gebruikt hebben.

Maar deze postzegel viel ons extra op. Ik weet zeker dat de zender van de brief met opzet voor deze zegel koos. Helemaal vanuit Japan en dan toch zo’n echt Hollands figuurtje.

Nijntje van Dick Bruna is al vele jaren razend populair in dat land. Er zijn zelfs hele winkels met alleen maar Nijntje spulletjes.

Maar dat dit lieve konijntje ook op een postzegel staat, wist ik niet. En die ster, die doet me denken aan “Le petit Prince”. Wat lief toch…