Er is helemaal geen speciale reden om nou juist deze foto van wasgoed aan een lijn te kiezen.
Zomaar een huis in Burano, bij Venetië, fris gekleurd. Met een vliegengordijn, planten in potten en kleding aan de waslijn.
Ik vind hem gewoon superleuk en kleurig. Alk er naar kijk, maakt het mijn dag vrolijker.
En wie wil er nou niet een beetje opgevrolijkt worden in deze soms zo sombere dagen.
De eerste keer dat ik dit filmpje zag, was ik compleet van de kaart. In het verhaal bij de post gaat het over een zeer geloofwaardig bezoek aan een tuin in Kyoto. De fotograaf ziet ineens iets bewegen en dan verandert het insect in een soort van bloem. Zoiets zou kunnen bestaan, mimicry wordt dat genoemd.
Meerdere keren liet ik het filmpje draaien en telkens knaagde de vraag “is dit echt” aan me.
Maar nee, nu weet ik het. Dit bestaat niet. Het is puur verzinsel, kunstig gemaakt met AI. Hoe dan? Geen idee, misschien dat andere bloggers beter in deze materie zijn.
Maar naast verwondering, bewondering ook, ergert het me vooral, omdat ik nu nooit meer zo onbevangen durf te geloven dat iets misschien wel zou kunnen bestaan.
Lang voordat wij thuis televisie hadden, waren de Maizelmännchen al op het ZDF te zien. Later keken onze kinderen er soms naar. Het was heerlijk amusement, lief en schattig. Niks geen ergernis, een beetje humor en dat was het.
Op Instagram werden herinneringen opgehaald en een kleine compilatie uit 1984 getoond. Daaruit haalde ik de foto.
Terug naar een tijd waarin deze filmpjes een glimlach op ons gezicht toverden. Geen harde reclame, geen schreeuwende stemmen.
Ach ja….. Das war einmal und kommt nie wieder ……
Wie begint aan een dergelijke klus? Iemand met heel veel geduld, zeer precies en met een enorme dosis doorzettingsvermogen.
Al zou ikzelf er wel een keer over kunnen denken, weet ik al meteen zeker dat zoiets in de kast tussen de onafgemaakte werken komt te liggen.
Maar deze borduurster heeft het plan opgevat om 324 verschillende steken aan te brengen op een lap borduurkatoen. Alle vakjes dezelfde maat, alle steken een verschillende kleur en dan nog gesorteerd naar kleurnuance. Alleen al het bedenken zou me tegenhouden.
Maar dan is mijn bewondering dan ook groot. Dit is voorlopig een tussenstand. Als het werk helemaal klaar is, komt er een definitieve foto.
Te zijner tijd dus nog een keer een blog…..?
Het lijkt me heerlijk om een moestuin te hebben, maar zelfkennis verhindert dat. Daar moet je gedisciplineerd voor zijn, regelmatig wieden, alles netjes bijhouden. Kortom, veel te veel gedoe voor mij. Ik droom er wel van, zie grote oogsten sappige tomaten, heerlijke boontjes en courgettes in overvloed. Maar de paar pogingen die ik ondernam hadden slechts misoogst tot gevolg.
Maar kom ik langs een moestuin, kan ik wel met heel veel bewondering kijken. En erover lezen natuurlijk. Mede-bloggers zijn veel succesvoller als ik en ik geniet dan ook van hun verhalen.
Maar er is één moestuin, die het summum van tuinieren is. Heel lang geleden bracht ik er een bezoek aan en laatst zag ik er weer een foto van. Die was recentelijk genomen, met een drone, dus recht erboven.
En dan komt het prachtige ontwerp van de tuin van kasteel Villandry, want die bedoel ik, nog mooier uit. Een overvloed aan minutieus uitgemeten perken met daarin een enorme sortering van groenten en fruit. Lage heggen van leiboompjes, keurig gesnoeid en in toom gehouden omzomen de smetteloze paden. In het voorjaar met bloesem, later met sappig fruit aan de takken.
Wie er een keer in de buurt is, mag een bezoek er aan niet overslaan. Ook wie niet over groene vingers beschikt zal er met veel plezier rondlopen.
Sommige mensen kunnen van (bijna) niks iets heel leuks maken. Soms zie je dat voorbij komen op Facebook of Instagram, zoals bijvoorbeeld dit filmpje, dat laat zien hoe Cait van een stapel reclame boodschappentassen een baljurk maakt.
De tassen lijken me van een non-woven materiaal te zijn en ze zijn uiteraard bedrukt met het logo en de naam van het bedrijf.
De rok bestaat uit meerdere banen en heeft een leuke achterkant, waar Cait met heel veel fantasie een soort sleep van het logo heeft gemaakt.
Het lijfje bestaat uit de banden van de tassen en als baleinen werden “tiewraps” gebruikt.
Het resultaat is een vrolijke knalrode jurk. De onvermijdelijke reclame stoort eigenlijk niet eens.
Ik denk dat deze jurk op een modeshow hoge ogen zou gooien.
Ik vind dit een super leuke foto en heel knap gemaakt.
Degene die dit maakte, had heel veel fantasie, behoorlijk wat tijd en was ook nog eens handig.
Maar al blog schrijvend bekroop me de gedachte dat het een met AI gemaakt plaatje zou kunnen zijn.
Maakt de fantasie niet minder, maar dan kijk ik er toch met ander ogen naar.
Want is het nou echt, kunst of kunstmatig…?
Ach, wat waren ze romantisch die winters van vroeger. Met vele dagen sneeuw, vorst tot wel min 15 graden en lange schaatstochten.
Met bevroren waterleidingen, wintertenen en nog veel meer ongemakken. Maar de plaatjes, hè, die waren mooi. En daar kunnen we nu zo heerlijk over vertellen.
Bij de centrale verwarming natuurlijk, met een lekker warm kussentje in de rug en een elektrische deken over de kouwe knieën. Ik vergat nog de pot lekker warme thee en het chocoladekoekje te vermelden. Ja, dan kan iedereen dromen.
In de zomer van 2011 ware we in Riga. Natuurlijk nog geen sneeuw te bekennen en ook van kerstsfeer was nog sprake.
Wel maakten we daar veel gebruik van het openbaar vervoer.
Of het er gesneeuwd heeft weet ik niet, maar ik denk wel dat deze tram er nu weer rijdt.
Prachtig versierd en zo’n mooie kerstmuts voorop. Dat is toch leuk.
Oh, wat zou ik graag daar een ritje mee willen maken…!
Heel veel mensen maken quilts. Van allerlei materialen, in allerlei soorten en maten. Soms op kleur, met herkenbare voorstellingen of abstract, ik vind het altijd een kunst hoe van diverse lapjes prachtige patronen gemaakt worden. Er komt heel veel moois voorbij.
Handwerken heeft vele vormen, van uiterst precies en gestructureerd werk tot werken waar de fantasie van de maakster op de loop is gegaan.
Soms zie ik iets, dat meer dan al het andere, mijn aandacht trekt. Zoals dit, waarbij ik alleen maar “wow” kan roepen.
De maakster liet zich inspireren door een tekening uit het boek “My Childhood” van Sveta Dorosheva. Natuurlijk nam ik ook een kijkje op de website van de maakster, Cristina Arcenegui Bono. Die is een bezoekje meer dan waard.
