Tag Archives: film

Waterpret

Posted on by

Een komische film,over een 93-jarige die zich geen oor aan liet naaien, dat wilden we zien. Dus gingen we naar Thelma. Inderdaad een leuke film, beetje erg Amerikaans, tikkie overdreven, maar goed voor een gezellige middag.

Maar eigenlijk gingen we vooral naar LantarenVenster omdat die bioscoop aan de Rijnhaven ligt. Want in de Rijnhaven ligt tegenover het bios-terras een piepklein kunstmatig eiland in het water. Er is een loopbrug en sinds enige tijd wordt dat eiland vooral bezocht door zonaanbidders, wandelaars en lunch-opeters. En je kunt er nu dus sinds kort ook zwemmen.

Nee joh, wij hadden natuurlijk geen zwemkleding bij ons. Waren ook niet van plan om te gaan zwemmen. Veel te hoog, veel te nat. Ook veel te koud ondanks de tropische temperatuur. Maar kijken naar de zwemmers en zwemsters was al een waar genoegen.

Jonge mannen, fraai gespierd, hielden schijngevechten met elkaar en sprongen te pas en te onpas in het water. Er werd gelachen, geroepen en de sfeer was heerlijk zomers.

Wij namen plaats op een van de banken aan de rand van het water, bestelden iets lekkers te drinken en genoten, zomaar in eigen stad, van een perfecte zomermiddag.

Film

Posted on by

Weer gingen Leo en ik naar de film, en weer een Italiaanse: Nata per te. Een film die bijna naadloos aansloot op de film over Maria Montessori.

Dit is de link

Lucca is verzorger in een tehuis voor gehandicapten. Een tehuis waar de mensen zich thuis voelen en met elkaar een soort familie vormen. Ook Lucca zou graag een eigen gezin hebben. Maar als homo is het in Italië niet mogelijk een kind te adopteren.

Dan hoort hij dat een baby met Down is achtergelaten in het ziekenhuis. Niemand lijkt haar te willen adopteren. En toch wil de rechter niet toestaan om de zorg aan Lucca over te dragen.

Hij komt in contact met een advocate die zegt wel een maas in de wet te weten. Het wordt een slepende en zeer emotionele zaak. Lucca’s vriend trekt het niet meer, verlaat hem.

Lucca begint te twijfelen… wil hij niet te veel? Kan hij opboksend tegen de autoriteiten? Maar zijn verlangen naar een kind is zo groot dat hij tenslotte zo overtuigend pleit voor zijn zaak dat ook de rechter overstag gaat.

De film is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal. Wij waren allebei ontroerd en zeer onder de indruk.

Maandag met muziek

Posted on by

Een sfeertje uit de tijd dat er nog grote orkesten op het toneel speelden. The Nicholas Brothers’ voeren een tapdance scene uit de film “Stormy Weather” (1943) op. Het orkest van Cab Calloway speelt daarbij “Jumpin’ Jive”. En nog steeds spettert het van het scherm 😉

Als het filmpje niet start, dit is de link

Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.

Gewoon

Posted on by

Vorige week was eigenlijk weer -na zeer lange tijd- een “gewone” week.

Zo’n week waarin we weg gingen, naar de bollenvelden op Goeree-Overflakkee. En dan lekker wat drinken op een terras in de zon.

De volgende dag naar een tuinstoelenwinkel. En op de terugweg spontaan naar IKEA. Niks mopperen op die winkel waar je altijd wel wat koopt, maar gewoon ontspannen winkelen. Kijken, kijken en alleen wat nuttigs kopen. Zonder tijdsloten en geen restricties.

Zaterdag op stap met schoondochter. Eerst naar de film, daarna een wijntje op een terras en later lekker samen eten en kletsen. En ook zij vond het weer “bijna ouderwets”.

En dan stond er ook nog een middagvoorstelling gepland voor de zondag. Het Groot Niet Te Vermijden speelde met verve van opera tot smartlap. Er werd gelachen en we konden luidkeels meezingen. Een zaal vol ontspannen mensen in het wijktheater.

Het voelde goed, vrij, zonder belemmeringen, zonder klemmende regels.

Fijn, gewoon fijn!

Film

Posted on by

Via Netflix keken we naar de Franse film “Bienvenue parmi nous” en daar hebben we geen spijt van. Mooi verfilmd, goed gespeeld en een levensecht verhaal.

Taillandier is kunstschilder maar zit in een soort van midlife crisis. Hij heeft geen lol meer in het leven, schildert telkens min of meer dezelfde doeken. Het liefst zou hij de ganse dag willen slapen.

Op een dag besluit hij er vandoor te gaan. Zomaar, op de bonnefooi rijdt hij door Frankrijk. En als hij op een avond in de stromende regen voor een stoplicht staat, stapt plotseling Marylou is. Haar moeder heeft haar het huis uitgeschopt.

Wat moeten ze nou? Na enkele dagen hier en daar te zijn gestopt, besluit de schilder een huisje aan het strand te huren. Het gaat niet zonder horten en stoten, want Marylou is een dwarse tiener, die de regels van Taillandier maar ouderwets vindt. Maar dat hij haar schildert, bevalt haar wel.

En dan komt het hele verhaal in een stroomversnelling en komt alles toch weer op zijn pootjes terecht.

Een echte feel good film, goed voor een gezellige avond.

Als de clip niet wil starten, dit is de LINK

Film

Posted on by

Voor het eerst weer na C-tijd naar de film. Zelfs met het OV, inclusief mondkapje. Best wel spannend.

Er waren niet veel plaatsen beschikbaar, maar daar bleven er zelfs nog van over. Maar ook vóór C-tijd was het vaak al heel erg rustig bij de middag-voorstelling. We zagen “Aznavour, le regard de Charles”.

Als Charles Aznavour in 1978 een filmcamera krijgt van Edith Piaf begint hij zijn omgeving te filmen. De plekken waar hij optreedt of waar de opnames zijn voor zijn films. Hij weet dat hij bekeken wordt, maar bekijkt door zijn lens de kijkers zelf. En dat leverde een schat aan mooie beelden op.

De film wordt gelardeerd met liedjes (uiteraard) van Charles zelf. Ook het commentaar is van hem, al werd dat door een andere voice-over gesproken.

Een prachtige film, met een mooi tijdsbeeld. Met verhalen en anekdotes uit het lange leven van Aznavour. Grappig, lief, verdrietig en ontroerend.

Een aanrader, ook als je niet zo’n enthousiaste fan van de zanger bent.

Ontspannend…

Posted on by

Zo nu en dan is het heerlijk even weg te dromen, boven een boek of met een film. Zo kwam ik op Netflix een film tegen, die me even onderdompelde in een tijd en een leven van vroeger. Ik keek naar “Secrets of Highclere Castle” en werd meegenomen naar het grote kasteel waar de opnames van Downton Abbey plaats vonden. De huidige kasteelheer vertelt over zijn voorouders, wat geschiedenis van het kasteel en natuurlijk mag je, in gezelschap van de vrouw des huizes, rond snuffelen in een aantal vertrekken. Heerlijk om een uurtje bij weg te dromen 😉 😉

Bron: Google foto’s

Muzikaal begin van de week

Posted on by

Net als vorig jaar begin ik elke week weer met muziek. Het kan van alles wat zijn, in elke taal, soms ontroerend, soms carnavalesk. Maar het brengt in ieder geval mij altijd in een goed humeur.
Uit de film Yentl zingt Barbra Steisant “Papa can you hear me”. En dat is toch wel een beetje toepasselijk zo net na vaderdag…

 

Plaatje

Posted on by

roy-rogers.jpgIn de 3e klas van de lagere school spaarde iedereen kauwgumplaatjes met filmsterren. Kauwgom vond mijn moeder maar vies, dus dat kreeg ik niet. Zakgeld had ik niet en dus ook geen kauwgomplaatjes. Maar ik zag ze bij vriendinnetjes natuurlijk wel. Het zei me overigens niet veel, want ook naar de film ging ik niet. Echt heel veel herinneringen heb ik dus niet aan deze jeugdrage. Maar ineens zag ik op Pinterest een foto van Roy Rogers en kwamen de herinneringen terug. Alleen noemden wij hem “Rooie Roggers”. In werkelijkheid heette de man Leonard Franklin Slye en speelde hij in heel veel films, samen met zijn vrouw Dane Evans.