Door alle C-maatregelen was het er niet meer van gekomen om nog eens een reisje te maken met onze familieclub. En dan hoef je dus ook niet te kijken hoeveel het saldo op de gezamenlijke (zakelijke) rekening bedraagt.

Maar nu we weer wat zouden kunnen plannen, wilde ik toch graag weten hoe het er mee stond. Tja, als moderne burger die meegaat in de digitale tijd, beschikken we al lang niet meer over papieren afschriften. Daar hebben we een app voor. Dus die rekening even op mijn telefoon in de bank-app toevoegen.

Bankpasje zoeken, inloggen, wachtwoord…… Oh ja, dat heb ik genoteerd. Tuurlijk, netjes ergens in code vermeld. Maar wat ik ook deed, welke draaien ik ook aan die notitie gaf… ik kwam er niet uit. Kort en goed, ik was de inlognaam en het wachtwoord kwijt.

Inloggen bij de bank, die me verwees naar de app. Maar de app verwees me naar de website van de bank. Kastje, muur, vice versa.

Ach dan bel ik toch…! Computerstem, toets dit, toets dat, telefoon-schermpje op zwart. Wel @#**!

Toen, eindelijk na nog een keer bellen, kon ik de laatste cijfers van de rekening invullen. Na ruim 9 minuten had ik zowaar EEN MENS aan de telefoon. Zo te horen geen jonge vent, maar een aardige meneer met een donkere stem. Hij vroeg me natuurlijk allerlei gegevens en na enige tijd was ik de controle door.

Daarna was het wachten op de post, die me -hoe ouderwets- in een brief een nieuwe inlognaam en tijdelijk wachtwoord gaf. En dan natuurlijk opnieuw noteren wat en hoe. En er op letten dat ik het later nog terug kan “vertalen”. Die zondag ging het tot dan soepeltjes…

Toen moest ik de scanner “bijwerken”. Helaas, dat lukte niet. Ook kreeg ik niet het beloofde SMS-berichtje. Zo kon ik de rekening nog steeds niet inkijken. Dinsdag probeerde ik het nog eens. en hoe wonderlijk, daar kwam het SMS-je. Over scanners werd niet meer gerept. Maar nu staat alles toch helemaal correct op mijn telefoon.

Stiekem hadden we gehoopt op een grote Staatsloterijprijs. Die zat er niet in. Helaas 😉