De tuinman heeft flink de schaar in onze blauwe regen gezet aan het begin van het jaar. Dat kan gemakkelijk, want die plant is niet tegen te houden.
De slierten die naar de buren groeiden, heeft hij onze tuin weer ingetrokken. Hopelijk vinden ze nog een beetje houvast bij de oude boomstronk die er nog steeds staat.
Dan zit je een tijdje tegen een wat kalig aandoende pergola te kijken. Maar kijk nou toch, hoe uitbundig ze nu weer bloeit. Het maakt me elk jaar weer blij!
De natuur heeft een eigen tempo en trekt zich gelukkig niks van ons aan.
Vorige week stapte ik naar buiten en werd ik, verscholen achter de heg, verrast door dit.
Ook al denk ik elke winter dat het voorjaar lang op zich zal laten wachten, voor ik het weet staan ze volop te bloeien in de voortuin, de sneeuwklokjes.
Dat geeft de dag ineens een andere sfeer. Alsof er iets vrolijks in de lucht hangt.
Doet de zon dan ook nog mee en verwarmt ze ons lijf al een beetje beter, dan kan er eigenlijk niks meer mis gaan.
Net als de dieren, laat ook de natuur zich niet ringeloren door wat onze mensenwereld op zijn kop zet.
Het is voorjaar en dus… het fluitekruid groeit en bloeit. En niet alleen het fluitekruid, ook de boterbloemen, het koolzaad, de gele irissen tonen zich op zijn mooist.
Maar het fluitenkruid vind ik toch het allerleukst van alles. Tere witte schermen, net kant. En als je het wilt fotograferen lukt dat maar met moeite. Eén zuchtje wind is voldoende om het heen en weer te laten wiegen.
Sommigen zullen het misschien wel onkruid noemen, maar ik vind het elk jaar weer prachtig.
De natuur heeft zo haar eigen grillen. Bij het veranderen van onze voortuin, jaren geleden, plantte ik deze roos aan beide zijden van de ingang. Een roos zonder doornen, dat is wat prettiger voor de komende en gaande bezoeker. Aan één kant was het huilen met de pet, want er kwam wel blad, maar nauwelijks bloemen. En toen was de roos helemaal weg. Aan de andere kant, op nauwelijks 1 meter afstand, deed de klimroos het wel, maar echt veel bloemen kwamen er niet aan. Nou zou dat natuurlijk kunnen liggen aan mijn verzorging, verkeerd snoeien misschien. Maar dat snoeien gebeurt altijd door de tuinman, dus daar zou het niet aan mogen liggen.
Tot dit voorjaar opeens een verrassing. De roos klimt naar boven, maakt knoppen bij de vleet en zie nu eens. Een overdaad aan heerlijk geurende roze rozen verwelkomen je bij binnenkomst. Dat is toch wonderbaarlijk? Maar ik ben er wel heel blij mee!
Het weer kan me op sommige dagen behoorlijk parten spelen. Ik wordt een beetje chagrijnig van al dat grijs en grauw. Van de week was het niet alleen nat, maar ook nog mistig. Bah! Maar toen kwam ik terug van het boodschappen doen en zag ineens dat er tientallen sneeuwklokjes in de voortuin staan te bloeien. Alsof ze zeggen willen “de lente komt er heus wel aan hoor!” En ook de bomen krijgen al wat grotere knoppen. Dus niet somberen, maar fris en vrolijk voorwaarts, op naar het voorjaar!
Toen Hans afgelopen maandag de rozen snoeide, kwam hij aan met deze. De laatste roos van de zomer. Ze was nog een beetje in de knop, maar op de vensterbank kwam haar schoonheid toch nog helemaal tot bloei. Ze geurt zelfs nog uitbundig.
Wie had dat nou toch gedacht, want de volgende dag had het flink gevroren.
Ook op de wandeling kwamen we nog wat bloeiende rozen tegen.
Ze lijken zo teer, maar vergis je niet. Het zijn sterke overlevers.
Op de meest rare plaatsen schiet plotseling een plant uit de grond. Je vraagt je af hoe die daar nou kan komen.
Waar komt dat kleine zaadje Vingerhoedskruid nou vandaan en hoe kan dat daar, in dat kleine spleetje, dan tot ontkieming komen, ja zelfs gaan bloeien? Fascinerend…
Zou je het op die plek met opzet willen planten lijkt het me geen lang leven beschoren. Nog concurrentie ook van een gewone paardenbloem. Maar dapper groeit het door en geeft die lantaarnpaal een lief kleurig accentje.
Gek toch… wij mensen verbazen ons over de lange winter, de koude lente. De natuur zegt niks maar wacht met uitlopen tot de temperaturen een beetje aangenaam zijn. En dan, dan volgt er een groeispurt. Want nog nooit heb ik de bomen en struiken zo snel in bloei zien komen. Was er eerst nog geen zweempje blad of bloem te zien, in een paar dagen staat alles in volle bloei. Jammer dat het dan ook weer zo snel weg is, maar laten we niet klagen. Gewoon genieten van al dat moois…. Geweldig toch?
“Ja alles, alles kan een mens gelukkig maken. Een zingende merel, de geur van de zee.
De zon die doorbreekt, een vers kopje thee “, zong René Froger.
Er is helemaal niet veel nodig om gelukkig te zijn.
Afgelopen zondag was het heerlijk weer om in de tuin te werken. De winter er uit en de lente erin, zal ik maar zeggen. Overal weer opkomend groen en toen, ineens, zag ik ze langs de vijver staan. Al helemaal in bloei, de Maartse viooltjes. Misschien dat een ander ze onkruid vindt, maar ik vind ze heerlijk. Al jaren probeer ik ze ergens uitbundig te laten groeien en dit jaar, ja bingo!
Dus (klein) geluk!
| Soms vraag je je af waarom de ene plant of struik het wel doet en de andere niet. Als het nare insecten of slakken zijn, zie je dat snel genoeg. Maar waarom bij mij de floxen tegen de klippen op groeien, maar slechts mondjesmaat bloeien, is me een raadsel.Wat het wel doet en dat al sinds we hem aanplantten, is de Kirengeshoma Palmata. Vreemde mondvol voor Japanse wasbloem. Elk najaar sterft zij af maar komt weer op in het voorjaar. Lange tijd lijkt het niet zo veel te worden. Vooral veel, maar fraai groen blad, zeg maar. Maar dan, in augustus, verschijnen in eens de knoppen aan de toppen van de takken. En die geven de laatste zomerdagen nog even acte de présence. |  |
