Lopend door de stad kwam ik voorbij dit raam.
Ik moest wel even blijven staan om de betekenis goed tot me door te laten dringen.
Not eating meat, is a big missed steak.
Het is een waarheid als een koe en er wordt ook helemaal niks miszegd. Niemand wordt aangesproken op zijn voor- of afkeur.
Al verwacht je bij De Meat Club natuurlijk geen verstokte vega-klanten.
Een nadenkertje, dat is het dan weer wel.
BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.
Niet alles is altijd even handig, duidelijk of direct toepasbaar. Maar deze tip leek me zeker het onthouden waard. Want wie weleens gordijnen heeft genaaid, weet dat het op patroon leggen zeker niet eenvoudig is.
Bij stoffen met een groot patroon staan aan de rand altijd allerlei kleurencirkels en informatie over de soort stof. Die rand komt in de naad en zie je dus niet. Maar is wel uitermate handig bij het uitmeten van de patronen. Ik krijg dat verhaal niet duidelijk verteld, maar de link naar het filmpje van Kott.Soft.Furnishings op Instagram maakt het wel veel duidelijker.
Toen we vorige week wandelden langs de Zevenhuizerplas, zagen we maar heel weinig zwanen. Dat was vorig jaar wel anders. Soms zaten er meer dan 30 zwanen bij elkaar. Nu konden we er maar een stuk of vier ontdekken.
Ook zagen we nauwelijks Nijlganzen, terwijl in andere jaren er zoveel waren. Gek is dat toch, het ene jaar een massa van de ene soort en het andere jaar is bijna geen een.
Maar toen we bijna bij de boulevard waren, ontdekten we weer ganzen. Ditmaal geen Nijlganzen, maar -als ik het goed heb opgezocht- rotganzen. Die naam danken ze aan hun geluid.
Ze komen uit Siberië en overwinteren hier of nog wat verder westwaarts in Groot Brittannië.
Of dit al overwinteraars zijn, weet ik niet. Het leek me nog een beetje vroeg. Misschien gingen ze al kwartier maken…
De koprol is een spelletje van het AD, waaraan je als abonnee digitaal aan mee kunt doen, maar ook wanneer je een account aanmaakt.
Er staan veel spelletjes op de site van de krant. Woordspelletjes, rekenspelletjes maar ook nog andere. Ik ben van de taalspelletjes en doe dus aan meerdere mee. Niks te winnen, maar gewoon voor de lol.
In de koprol staan spreekwoorden verborgen. Een diagram waar je door heen moet rollen. Er komen natuurlijk heel veel bekende spreekwoorden langs. Maar sommige ken ik helemaal niet en dan wordt dat rollen door die lettermassa nog best lastig. Zoals deze:
Leuk om ze te vinden, leuk om de betekenis uit te zoeken. En voor mij een lekker begin van de dag.
Wie dit vindt op de vensterbank in de tuin zal het in eerste instantie willen wegvegen. Waarschijnlijk een weggewaaid takje of zo. Weg met die rommel…
En dan schrik je, want het beweegt en fladdert weg.
In dit geval van de Wapendrager, een nachtvlindersoort.
Mimicry heet dat. De natuur die zich verschuilt in een heel ander vorm. De natuur zet ons vaak voor grote raadselen en weet zich op fenomenale wijze te vermommen.
Het beestje zat niet in onze tuin, maar werd een paar dagen geleden gespot door Rob Rijkers. Hij zette de foto’s op Facebook.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een andere kijk op de nostalgie van het dorp, waar Wim Sonneveld over zong. Arno van der Heyden bezingt de Slagerij J. van der Ven. Een andere kijk op de nostalgie van het dorp, waar Wim Sonneveld over zong. Ach ja, zo gaat het vaker….!
Sommige mensen zijn echt Handige Harries. Kijk nou eens naar deze fiets. Voorzien van alle gemakken, tenminste voor de picknick.
Vul de flessen, pomp de banden op en spring op het zadel. De wereld ligt voor je open. Dorst hoef je niet te lijden en op de bagagedrager is vast ook nog wel plek voor een tas met broodjes.
😉 😉 😉
Een beetje bruuske beweging en het dopje van Leo’s oogdruppels valt op de grond, rolt weg. Onder het bed, je zal het altijd zien.
Ik ga op de knieën, maar vind het niet. Opstaan dan maar, al kraakt mijn lijf aan alle kanten. Misschien is het verder gerold, dus aan de andere kant kijken. Ook daar weer door de knieën.
Nee, niks te zien. Het is ook zo donker. Wacht, lamp van telefoon erbij. Opstaan (kraak, kraak), telefoon pakken, lampje aan. Opnieuw zak ik krakend op de grond en ja, daar ligt dat vermaledijde dopje. Net achter een poot van het bed. Daar kan ik zo niet bij. Waarmee kan ik het nou dichterbij halen? Oh ja, er ligt een raamstok in de badkamer.
Maar weer opstaan. Pfft, dat valt niet mee en dat allemaal om één uur ’s nachts en na een lange dag. Stok gepakt en opnieuw proberen. Potverdrie, kan ik er net niet bij. Opstaan, om het bed heen lopen en weer op de grond.
Hèhè, het is gelukt. En voor de laatste maal sta ik krakend op. Inmiddels voel ik de slappe lach opkomen. Twee ouwetjes, midden in de nacht, krakend en steunend. Het moet niet gekker worden.
In het MAX-magazine vond ik dit artikel over standwerkers. En hup, daar vloog mijn herinnering naar die keer dat ik met mijn moeder naar de markt ging.
We gingen bijna elke week. Beetje slenteren, proeven, hier en daar wat kopen en met die of gene een praatje maken.
Vaak kochten we bij Japie sinaasappelen, verderop groente en weer bij een andere kraam aardappelen. Er viel heel wat te sjouwen, maar gelukkig was er de tram.
Toendertijd stonden er ook nog regelmatig standwerkers. Meestal keek mijn moeder, maar kopen deed ze niets.
Tot die ene keer. Er werden aardappelschilmesjes verkocht. Dunschillers wel te verstaan. Daar had mijn moeder oren naar. Dus wilde ze wel eens zo’n mesje proberen.
Eerst keek ze goed hoe de standwerker het voordeed. En daarna schilde ze in een ommezien de haar aangeboden aardappel. Nooit meer gebruikte ze daarna een gewoon aardappelschilmesje. Ik ook niet. Want nog steeds schil ik aardappelen en fruit met zo’n zelfde soort mesje. Met een ander lukt het me gewoon niet.
Al meteen als we in Monnickendam uit de bus stapten, zag ik een leuke gevelsteen. En als wandelend door het stadje zag ik er meerdere. Sommige lijken van recente datum te zijn, maar er zijn ook echt oude exemplaren.
Wat me ook opviel waren de bankjes naast de deur, haaks op de muur. Makkelijk om even buiten te zitten of om je schoenen aan- of uit te trekken. Of een buurpraatje te maken…!
Het stadje ademt nog een wat nostalgische sfeer, zeker als je in het oude centrum loopt. Kom je wat meer bij de haven, dan vallen de vele (zeil)boten op. Toeristen weten Monnickendam ook te vinden. Terrasjes te over en ook gerookte paling is er nog te koop.
Een mooie bestemming voor een dagje weg.
