| Wat je belooft, moet je nakomen. Dus stonden wij afgelopen donderdag om half twee ’s nachts voor de deur van onze jongste zoon. Die vond dat helemaal niet gek, integendeel. Hij was klaarwakker en helemaal klaar voor zijn vakantie. Zijn koffer stond gepakt met duikspullen en we konden zo vertrekken naar Schiphol. Vandaar uit vloog hij, via Lissabon, naar Mozambique, waar hij de komende weken gaat duiken. Wil je hem volgen, klik dan op deze link. Hij zal dus wel heel veel onder water vertoeven en bijzondere vissen en andere dieren zien. Toch zullen wij ook weer blij zijn als hij weer hier boven water komt 😉
|
 |
Category Archives: reizen
Hoog
 |
“Meneer, wilt u dat pak daar bovenop even pakken, u bent veel langer dan ik”. Het is een vraag die Leo regelmatig te horen krijgt en hij helpt natuurlijk de vriendelijke (oudere) dames om hun lievelingskoekjes, snoepjes, likeurtjes of wat dan ook te kopen.Maar in ons hotel in Lucca stond ook mijn lange man toch wel eventjes raar te kijken toen hij zijn kleding in de kast wilde hangen. Een kast van bijna 2,5 meter hoog en de roe voor de broeken en overhemden bijna onbereikbaar. Met veel moeite lukte het hem om een hangertje te pakken. Gelukkig was er voor de kleine mens een stok voorhanden, zodat ook die zonder hulp zijn/haar kleren kon ophangen en weer pakken. Een nieuwe vorm van Italiaans design? We hebben er hartelijk om gelachen, want voor de rest was ons hotel prima. |
Deel dit op:
Heerlijk
Drie weken waren we in Italië, heerlijk. Op een paar natte dagen na heerlijk weer, prachtige steden, romantische straatjes, en niet onbelangrijk… heerlijk eten.
Al bij het ontbijt knapperig vers gebakken brood, niet te versmaden zoetigheden, cappuccino; verse pasta met heerlijke kruiden, overgoten met olijfolie…. Bij het avondeten een karafje verrukkelijke wijn. Zo’n pittige espresso na en dan nog even langs de ijszaak, waar je bijna niet wist wat te kiezen.
Nou ja, het was natuurlijk een aanslag op mijn lijn en voorlopig heb ik de weegschaal maar buiten zicht gezet.
Binnenkort komen er hier natuurlijk nog veel meer verhalen. Maar voor deze dag een foto, die ik in Bologna maakte van allerlei apparaatjes die je helpen om perfect gesneden pasta te maken.
Deel dit op:
Weer thuis
| We zijn weer thuis na een vakantie in Italië. En dan roept de dagelijkse routine weer. Niet te geloven wat een was je hebt na drie weken. Ik ben vandaag dus druk, druk, druk met wasmachine na wasmachine te vullen. En straks boodschappen halen, en opruimen. Och, och, helemaal geen tijd om te bloggen…… 😉 |
 |
Deel dit op:
Ontmoeting
 |
Toen wij laatst in Leuven waren, zag daar ineens een mij bekende figuur staan. Aan het begin van de Mechelsestraat stond een beeld van Erasmus. Voor mijn gevoel hoort die in Rotterdam, maar snuffelen in Google leerde me dat Desiderius Erasmus in 1502 een betrekking kreeg aangeboden op de Leuvense Universiteit.Erasmus aanvaardde de aanstelling niet, maar was wel verbonden aan de Universiteit. In 1986 werd een faculteitsgebouw naar hem vernoemd.
Dus toch niet zo vreemd deze Rotterdammer daar te ontmoeten…. |
Deel dit op:
Bezoek waard
Leuven is sowieso al een bezoek waard, want het is ene heel gezellige stad. Met honderden cafeetjes, terrasjes, leuke winkels, een mooi stadhuis en nog veel meer.
Maar vergeet vooral niet een bezoek te brengen aan de Kruidtuin, de oudste botanische tuin van België, die al in 1738 werd aangelegd. Je kunt er heerlijk bijkomen van alle hectiek en even op een bankje je benen strekken. De systeemtuin is vrij uitgebreid en geeft een goed inzicht welke planten waar goed zouden gedijen.En is het regenachtig, dan kun je altijd schuilen in de Orangerie.
Deel dit op:
Eitje
| We zaten in de ontbijtzaal van een hotel. Achter ons zaten nog wat andere Nederlanders. Plotseling riep een van de vrouwen aan de tafel met luide, overslaande, stem “Neeee, niet eten. Doe weg, weg! Ook dat brood, weg ermee. Dat is levensgevaarlijk!!! Daar kun je dood aan gaan.” Nieuwsgierig als ik ben, wilde ik wel weten wat er allemaal aan de hand was. En wat bleek? De man had een gekookt ei genomen en wilde dat op zijn brood doen. |
 |
Nu was dat ei niet, zoals gebruikelijk in hotels, koud en hard gekookt, maar warm en nog een beetje zacht. Zelf had ik zo’n ei de dag tevoren genomen en het had me heerlijk gesmaakt. Maar volgens deze mevrouw had ik al lang het loodje moeten leggen, door het op te eten. Het tekent de hele hype rondom ons voedsel. Alles is verdacht, niets mag meer. Mijn opa at elke dag een zacht gekookt ei, was zelden ziek en werd 93 jaar. En ik blijf ook regelmatig zo’n lekker, zachtgekookt eitje eten!
Deel dit op:
Beangstigend
Vorige week stapten we zo rond half elf ‘s-avonds in Rotterdam op de sprinter. Op het perron namen twee vriendinnen afscheid van elkaar. Plotseling kwam er een man de trein in, met een fles wijn in de hand en met duidelijk al een flinke slok op. Met een buitenlands accent riep hij wat naar de meisjes, maar die reageerden niet. Dat beviel hem niet en hij begon harder te roepen, aandacht te eisen. De treindeuren sloten en het meisje ging zitten op de klapstoel naast de deur. Nu werd zij het middelpunt van alle aandacht. Een beetje verschrikt en aangedaan vluchtte ze daarop de trein verder in. De man werd boos en riep haar allerlei aantijgingen na, onder andere dat ze “zeker wel lesbisch was”. Ook maakte hij vunzige opmerkingen. De trein zat behoorlijk vol, maar niemand reageerde. Toen hij het meisje steeds meer beledigingen na riep en haar achterna ging, werd het mij te dol. Ik beet hem toe dat hij het meisje met rust moest laten. Nee, ik ben geen heldin. Ik dacht er eigenlijk niet over na, maar vond gewoon dat dit niet kon.
Wat er verder allemaal gebeurde, staat me eigenlijk niet meer zo goed voor de geest. De dronkenlap lalde” dat hij ons allemaal dood zou maken”. Er was iemand die de man te lijf wilde gaan en zijn wijnfles wilde afpakken. Het werd een heel gedoe. Ook één of twee andere mannen bemoeiden zich ermee. Iemand probeerde de politie te bellen, maar kreeg te horen “dat er camerabewaking in de trein is”. Dat was dan gelukkig weer een hele geruststelling 🙁 .
Inmiddels waren we bij onze bestemming, station Alexander, aangekomen en stapten we zo snel mogelijk de trein uit. Maar ook de vervelende dronkaard en wat anderen. Er werd nog wat gesteggeld, maar daar hebben wij ons verre van gehouden. Terwijl wij wachtten op onze metro, zagen we een politiebusje voorbij rijden. De dronken man had dat ook opgemerkt en hij verschool zich. Maar meer dan het busje zagen we niet, geen agent kwam eens poolshoogte in het station nemen. Gelukkig stonden wij op het tegenoverliggende perron en kregen we alleen nog de verbale woede van de lastpost over ons heen.
Maar al die andere mensen in de trein, die zich afzijdig hielden, wel keken naar het relletje, maar geen aanstalten maakten om te helpen, op welke manier dan ook. Dat vond ik nog het meest bizar!
Deel dit op:
Straatje
| Zomaar een straatje, ergens in een kleine stad in Nederland. Wat mensen voor hun huis, rustig, geen verkeer, geen auto’s. Al kostte het wel wat moeite om die eraf te houden. Maar de kleuren zo mooi, zo schilderachtig.
Ik ben geen schilder, maar schilderachtig is het wel. Mijn eerste gedachte is “Vermeer”, maar het is geen Delft. Het is Zutphen op een mooie warme zondagmiddag…. |
 |
Deel dit op:
Gezien
| Soms weet ik niet meer waar ik de dingen die ik fotografeer gezien heb.
Ergens onderweg vanzelfsprekend, maar waar? Nou ja, dat doet er ook niet toe. Dit vond ik in ieder geval een hele mooie gedachte. |
 |
