Category Archives: Persoonlijk

over mijzelf, hobbies en zo

Boek

Posted on by

Met kerst lag dit boek voor mij onder de boom. Een boek in stripvorm, maar met een serieuze inhoud. Op luchtige wijze vertelt Peter Wohlleben hoe hij tot de liefde voor de natuur is gekomen en leidt hij je door de facetten van de natuur. Benjamin Flao heeft alle tekeningen gemaakt en ingekleurd.

Het begint met het ontstaan van de aarde, miljoenen jaren geleden. Maar in sneltreinvaart beland je in het bos van nu, kijk je mee wat daar allemaal zo leeft. En dat is meer dan je denkt. Want in een handvol bosaarde zitten meer dieren dan er mensen op de wereld zijn. Dat is toch een heel wonderlijk idee.

De aarde krioelt van microscopisch kleine wezens, maar ook wormen, kreeftsoorten, amoeben en nog veel meer. Soms vinden wij die beestjes vies en misschien ook wel schadelijk. Willen we ze weg hebben en spuiten we dus maar met allerlei chemische middelen.

Maar alles heeft samenhang in de natuur. Alles bij elkaar maakt dat de planten en bomen leven, de een niet zonder de ander kan. Peter Wohlleben kan dat mooi verwoorden. Hij is een fervent voorstander van biologisch bosbeheer en heeft inmiddels in Hummel een stuk beukenbos ter beschikking waar hij zijn ideeën waar maakt.

Ik was best een flinke tijd bezig met dit boek. En lang niet alles blijft ook voldoende hangen in mijn hoofd. Het is ook zoveel informatie. Zo nu en dan moet ik alles even tot me door laten dringen. Maar zo’n boek neem ik graag nog eens ter hand om dingen op te zoeken.

Bloggers

Posted on by

Afgelopen woensdag was het zover. De Bloggersclub kwam weer eens bij elkaar.

Dit maal niet in Utrecht, maar in Den Haag. Ook heerlijk centraal en bij deze Bar Beton voelde het al snel weer helemaal als vanouds.

Dit keer waren het alleen de dames. Ton en Sjoerd konden er helaas niet bij, maar Bettie, Marthy, Emie, Judy, Sjanne, Mieke en ikzelf kletsten weer alle nieuwtjes en wetenswaardigheden bij elkaar. Alles kwam aan bod en ondertussen lieten we koffie en broodjes goed smaken.

En telkens vinden we het weer een wondertje dat wij elkaar zo maar op het grote Wilde Wijde Web hebben gevonden.

Volgend jaar weer, hebben we afgesproken. Wanneer, dat zullen we dan wel weer zien. We houden sowieso contact.

Stilte

Posted on by

Vorige week waren we er een paar dagen tussenuit. Even geen huishouden, geen eten koken. Maar ons lekker laten verwennen in een hotel, net over de grens. Daar waren we al eerder en ook toen beviel ons dat heel erg goed.

We boften met het weer. Stralende zon, weinig wind en een natuur die bijna niet kon wachten om uit te botten. We reden naar een hoogveengebied, met grote vlaktes onder water en een stilte die we in Nederland bijna niet meer kunnen vinden.

Eigenlijk wilden we wandelen, maar toen we een bankje bij een uitkijkhut vonden, lekker in de zon maar ook een beetje schaduwrijk onder de bomen, besloten we een rustpauze in te lassen.

Zo maar zitten, geen zorg in de wereld en de vogels die een gratis concert gaven. Wat kan een mens meer verlangen?

Maandag met muziek

Posted on by

Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.

Een heel bekende Folk-song, van Paul McCarntney en Wings: Mull of Kintyre”

Altijd handig

Posted on by
Bron: Instagram / Wonderful-World-English

We spreken allemaal wel een woordje Engels. Maar zelfs als je je verdiept hebt in die taal, kom je wel eens voor raadsels te staan.

Dat wat we dagelijks gebruiken mag dan voor ons heel logisch zijn, maar hoe noem je dat dan in het Engels?

Die can-opener was niet zo’n probleem, maar een ladle of een masher? Zie je meteen was er bedoeld wordt of weet je het woord op te lepelen als je zoiets zou willen kopen?

Ja, tegenwoordig is internet en Google geduldig, maar vroeger was het soms een heel gezoek.

Vakantieherinnering

Posted on by

In 1988 gingen we met onze toen nog tienerkinderen naar Weissenborn, in Duitsland. Het was de laatste plaats voor de Oostduitse grens.

Toen we aankwamen regende het, ook de volgende dag nog. Maar het werd alsmaar kouder, er hingen inmiddels ijspegels aan de waslijn. En toen we de volgende morgen naar buiten keken was de wereld helemaal bedekt onder een dikke sneeuwdeken. En onze auto onder een dikke ijslaag verborgen.

En het bleef sneeuwen. We konden niet weg, moesten in het dorp onze boodschappen halen. We waren ingesneeuwd. Och, eigenlijk wel een leuk avontuur.

Toen was er nog een kruidenier, een slager, een bakker in het dorp. Dus honger hoefde we niet te lijden. Na een paar dagen kende men ons al een beetje. De kruidenier, altijd gekleed in de zelfde dikke trui, maakte al snel een praatje. We roken waar er gebakken werd en hoorden varkens schreeuwen en koeien loeien.

En natuurlijk genoten we van de natuur rond om het dorp. Het was er nog zo puur, zo ongerept. Je kon er heerlijk wandelen, wat we dan ook volop deden.

Als we ’s middags bij het café wat gingen eten, kregen de jongens al meteen een groot glas Malzbier voorgezet en Leo een bier, met mooie schuimkop. We aten schnitzels, bratwurst, sauerkraut en grunkohl en voelden ons er erg op ons gemak.

Zomaar een herinnering aan een leuke vakantie.

Maandag met muziek

Posted on by

Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.

Niet meer een van de nieuwste songs, maar ik vind het nog altijd een heerlijk liedje. The Honeycombs met “Have I the right”

Hoe noem je het?

Posted on by
Bron: Instagram / Geographic.designer

Hoe klein Nederland ook moge zijn, wie in Groningen om “krootjes” vraagt bij de supermarkt, krijgt hooguit opgetrokken wenkbrauwen te zien. Bietjes heten de rode knollen in de rest van Nederland.

Maar dat geldt niet alleen voor groenten, ook allerlei voorwerpen zijn bekend onder verschillende namen. Ikzelf vraag om het veger en blik als er iets gemorst is. In zuidelijk Limburg zegt men blik en veger, dat verschilt nog niet zo veel. Motveger en blik is in mijn ogen iets onbekends. Bij een blik en asvarken kan ik me niet veel voorstellen. Vuilblik en veger en schuiver en blik klinken weer wel een beetje bekend. En dat ziet het er ook zo’n beetje hetzelfde uit.

Een metalen blik ken ik nog uit mijn kindertijd, maar nu is dat blik toch echt van plastic gemaakt. De veger van nu is ietsje kleiner dan het grote exemplaar met de harde haren, die ik me herinner. Ik geloof dat mijn moeder wel een wat zachter en kleiner exemplaar had, maar noemde dat dan weer een stoffer.

In het Engels vraag je om een “dustpan”. Of daar een veger bij inbegrepen is weet ik niet. Net zo min als bij de “pelle à poussière” in Frankrijk.

Een heel blog naar aanleiding van een klein glaasje dat kapot viel en de foto op Instagram, die daarna toevallig voorbij kwam.

Alles handwerk

Posted on by

Wij kijken graag naar de Duitse televisie en dan met name naar de NDR. Niet alles is natuur even interessant, maar vooral programma’s over de regio bieden vaak heel leuke dingen.

Vorige week keken we naar “Rund um den Michel“, met een aantal onderwerpen speciaal uit Hamburg. En dit keer zagen we onder andere hoe jonge zeilers een heel eigen bedrijf hadden op gezet.

Ze hebben de zeeën en oceanen al bevaren, weten dat het materiaal goed en sterk moet zijn, dat je moet kunnen vertrouwen op je uitrusting. En daarom bouwen ze nu zeilboten. Alles komt aan bod van de boeg tot de schroef, van het zeil tot de touwen.

Bron: Google foto’s

En touwwerk maken is al lang aan Hamburg verbonden. Wie aan een van de jongens vraagt waar hij werkt, dan zegt hij “Op de Reeperbahn”.

Wie denkt aan kleine kroegen, drinkgelagen en oh-la-la!! heeft het volkomen fout.

Een Reeperbahn is net als de lijnbaan, een bedrijf waar touwen worden gemaakt. Vroeger vooral van vlas of andere vezels, maar tegenwoordig ook van kunststof. Dun of dik, allemaal sterk en vele tientallen of honderden meters lang.

Ineens begrijp ik dat de naam Lijnbaan voor Rotterdam niet zo maar toevallig gekozen is.