Collage

Conny van Connysquilts lanceerde een nieuwe uitdaging. Ze vroeg ze om drie woorden te sturen, die als uitgangspunt zouden dienen van de collages. Wie wilde meedoen en twaalf weken lang een collage maken? Ik reageerde meteen.

Al vele jaren maak ik kaarten voor allerlei gelegenheden. Maar dat is meestal toch een beetje in de zelfde lijn. Iets nieuws maken, een beetje uit m’n comfortzone komen, ja dat leek me wel wat.

Voor deze eerste collage moesten de begrippen/woorden “chocoladebruin – handschrift – koken – auto – droom” gebruikt worden.

Ik ben een priegelaar, een groot vlak is niks voor mij. Daarom beperkte ik me -voorlopig- tot een kaartformaat van 13,5 x 13,5 cm.

En ging ik op zoek naar chocoladebruin. Moet niet moeilijk zijn in de kerstweek, dacht ik. Maar juist toen vond ik geen bruikbare afbeelding van chocola. Dus zelf aan de slag met een masker, een stukje bruin papier. Plaatjes zoeken, knippen, proberen en niet te snel plakken. Schuiven, draaien…

En zo rolde dit er uit. Alles zit er in, zelfs de droom. Want nog vaak droom ik van onze eerste auto, ja een blauwe kever. En dan daar weer mee op stap. En in een droom is een stapel potten en pannen op het dak helemaal niet zo raar toch…..

Ik ben benieuwd wat de anderen er van maakten. Dat is allemaal te zien bij Conny, dus klik even hier.

Boek

Mathijs Deen: De Hollander

Bettie bracht me op het spoor van deze schrijver. Ik las eerst van Mathijs Deen De Hollander, een thriller die zich afspeelt in het Duitse waddengebied.

Liewe Cupido is van een Nederlandse vader en een Duitse moeder en woonde lange tijd op Texel. Hij lijkt in beide landen niet helemaal op zijn plaats, is stil en teruggetrokken.

Zijn politieopleiding volgde hij in Duitsland, waar hij nu ook werkt.

Wanneer een Nederlands schip een dode man op het wad vindt, wordt Liewe op de zaak gezet. Hij spreekt tenslotte vloeiend Nederland en Duits. Aanvankelijk lijkt het een ongeluk, is het allemaal simpel op te lossen. De wadloper was ervaren, maar ongelukken liggen in dit gebied op de loer.

Maar dan vindt een Duitse politiebeambte een rugzak in een vuilcontainer. Het begin van een lastig te ontwarren zaak. Want wat gebeurde er op het wad …

Spannend, maar niet bloederig.

Kerstsfeer

Bron: Facebook / www.bordadosamano.net

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ontdek ineens allerlei borduurwerk op internet. Misschien ligt het aan het algoritme, misschien valt mijn oog er vaker op. Maar in ieder geval vind ik het geen straf. Ik kan met bewondering naar al dat handwerk kijken, voel soms zelfs kriebels om zelf weer eens naald en draad ter hand te nemen.

Maar er liggen geloof ik nog een paar UFO’s achter in een kast. Die zou ik natuurlijk eerst moeten afmaken. Al betwijfel ik of mijn werk te vergelijken is met wat ik hier voorbij zie komen. Eigenlijk zonde om het maar één keer per jaar te laten zien.

Engelsen hebben voor zoiets leuks en moois een term “eye candy”. En dat is het ook. Zo leuk om te zien, te bewonderen, even weg te dromen. En dan tot de werkelijkheid terug te keren, ik heb tenslotte nog genoeg andere dingen te doen.

Boek

Clare Hunter: Levensdraden

Toen ik op de tentoonstelling van Dior in Den Haag dit boek Levensdraden van Clare Hunter in een vitrine zag liggen, reserveerde ik het meteen bij de bieb.

Geen boek om steken en patronen uit te halen, maar een gedegen studie over de rol en de invloed van borduurwerk in de geschiedenis. Met een duidelijk accent op de historie van Groot Brittannië.

Borduurwerk dient niet alleen om stoffen te verfraaien, maar mensen -voornamelijk vrouwen- hebben er gebruik van gemaakt om hun stem te laten horen en hun kijk op de geschiedenis te tonen.

Van het Tapijt van Bayeux tot in deze tijd hebben mensen hun verhalen en levens zichtbaar gemaakt door te borduren. Soms heel fijntjes, met gebruik van exclusieve stoffen en zijden draden. Anderen gebruikten ruwe jute en katoen of wol om hun verhaal te vertellen. Prinsessen, boerenvrouwen, gevangenen, allemaal uitten ze hun emoties met naald en draad.

Het is geen boek om in één adem uit te lezen. Daarvoor komen te veel dingen aan bod. Maar ik zocht ook veel werk op internet op, omdat het zien van het werk in kwestie zo veel verduidelijkt.

Clare Hunter schrijft prettig en heeft een grondige kennis. Dus een aanrader voor wie geïnteresseerd is in geschiedenis en handwerken.

Wow

Bron: Instagram / Cristina Arcenegui Bono

Heel veel mensen maken quilts. Van allerlei materialen, in allerlei soorten en maten. Soms op kleur, met herkenbare voorstellingen of abstract, ik vind het altijd een kunst hoe van diverse lapjes prachtige patronen gemaakt worden. Er komt heel veel moois voorbij.

Handwerken heeft vele vormen, van uiterst precies en gestructureerd werk tot werken waar de fantasie van de maakster op de loop is gegaan.

Soms zie ik iets, dat meer dan al het andere, mijn aandacht trekt. Zoals dit, waarbij ik alleen maar “wow” kan roepen.

De maakster liet zich inspireren door een tekening uit het boek “My Childhood” van Sveta Dorosheva. Natuurlijk nam ik ook een kijkje op de website van de maakster, Cristina Arcenegui Bono. Die is een bezoekje meer dan waard.

Lui

Bron: Facebook

Zo te zien ben ik niet alleen soms een beetje lui.

Want vandaag heb ik niet zo veel zin om een nieuw blog te maken.

Dus moet het voor deze ene keer maar zo. 😉 😉 😉

Zelfs de foto maakte ik niet zelf, maar leende ik van Facebook.

Details

Op de tentoonstelling van Dior mode die ik vorige week bezocht, werd ik vooral gefascineerd door het vele borduurwerk en stoffen met structuren. Die structuur zat niet in het weefsel, maar werd gevormd door kraaltjes, lovertjes of minutieus borduurwerk.

Neem dit ensemble, dat er op het eerste gezicht helemaal niet zo spectaculair uitziet. Poederkleuren en een mooie coupe van het jasje. Rokje met niet al te veel speciale details.

Maar toen ik er met mijn neus (bijna) bovenop zat, zag ik dat al die mini-ruitjes steekje voor steekje zijn gemaakt.

Geen mode die Marie Modaal kan betalen, maar vertaald in een andere en voordeliger stof, wordt het al snel een leuk pak.

Het moet zeeën van tijd kosten om dergelijke japonnen te maken, wanneer alles met de hand wordt versierd. Hoewel er tegenwoordig heel veel machinaal gemaakt kan worden en zelfs een prima kwaliteit kan opleveren.

Dit soort couture modellen vormt de inspiratie voor confectie ontwerpers en coupeuses of heel handige thuisnaaisters.

Liefdevol gemaakt

Bron: Facebook / Abandoned things

Soms denk ik dat mijn tijd die ik doorbreng met snuffelen op Facebook en Instagram verloren tijd is. Maar zo nu en dan zie ik dingen voorbij komen die het delen waard zijn. Omdat ze mooi, bijzonder of verwonderlijk zijn.

Zoals dit poppenhuis, dat in 1913 is gemaakt door John Carlson. Zijn jongere zusje zal wel verrukt zijn geweest van de mooie en bijzonder dingen die er in dit vier etages hoge bouwwerk te ontdekken zijn.

Het heeft een lift, een echt bellende telefoon, kan helemaal verlicht worden.

De 30 poppen kunnen brieven schrijven op een typmachine of hun jurken verstellen op een naaimachine.

Voor al die snufjes gebruikte John Carlson onderdelen van een oude klok. Geen idee hoe lang John er over gedaan heeft.

Maar hopelijk heeft zijn zusje er lang en met veel plezier mee gespeeld.

Handigheidjes

BussyBessy vroeg om handige tips. Handigheidjes die we regelmatig gebruiken om ons werk in huis en tuin of gewoon, ons dagelijks leven, gemakkelijker te maken. Tips, die wil ik altijd wel. Ik verzamel ze vooral via Instagram, maar ook via Pinterest.

Al weer lang geleden maakte ik diverse dingen van zoutdeeg. Dat werkte prima en ook de kinderen vonden het leuk om mee te spelen. Mijn kinderen zijn al weer volwassen en kleinkinderen hebben we niet. Maar voor grootouders lijkt me dit een leuk recept. Als de kleinkinderen komen logeren, de uitstapjes op zijn en de regen uit de hemel gutst, dan kun je heerlijk gaan rommelen met dit deeg.

Dit filmpje vond ik op Instagram: deeg gekleurd met levensmiddelenkleurstof.

Bron: Instagram / Julia.Kreativblog

250 ml. water
20 ml. olie (plantaardig of babyolie)
5 gr. citroenzuur (optioneel)
100 gr. zout
200 gr. meel
(levensmiddelen)kleurstoffen naar keuze

Water en olie bij elkaar doen, aan de kook brengen en circa 3 minuten zachtjes laten koken. Dan alle andere ingrediënten erbij doen en goed kneden (met een handmixer want het is heet). Als het enigszins is afgekoeld de kleurstof er door kneden.


Alles klaar, kliederen maar! Veel plezier

Mix

Het nieuwe stadhuis van Zutphen is nogal omstreden. Zutphen ademt een sfeer van antroposofie. Niet vreemd dus dat een een antroposofisch architect werd aangetrokken voor het nieuwe stadhuis.

Ik had al eens in een TV-uitzending een nogal negatieve kritiek op dat bouwwerk gezien. Maar toen we er voor stonden, bleek het een mooie mix te zijn van oud en nieuw.

Over smaak valt veel te twisten, maar ook binnen deed het gebouw erg prettig aan. Veel licht, zachte lijnen en ook weer een fraaie mengeling van elementen van toen met nieuwe materialen.

Wie het niet mooi vindt, prima. Maar ik vond het wel zeer de moeite waard om te bekijken.