Vrijdagmiddag half drie was ik dan -eindelijk- weer thuis. Gestreept, gevlekt, gebutst, een beetje moe en toch vol energie en plannen. Die ik dus onmiddellijk heb moeten herzien, want wat ik aan voorraad energie heb, is totaal ongelijk aan wat ik dacht te hebben. Zaterdagmorgen gezellig boodschappen doen? Vergeet het maar, daarvoor ontbrak me de zin. Ik keutel wat door het huis, mag nog bijna niks doen. Eén bordje naar de keuken, maar meer niet dragen. Dus drentel ik tussen bank en tafel. Ik wil wel meer, maar merk toch meteen dat ik iets te enthousiast ben. Toch is het verwonderlijk hoe snel je weer op de been bent. Vrijdag 22 januari 2016 om 8.00 uur werd ik geopereerd. Vrijdag 29 januari 2016 alweer thuis, netjes in een broek en trui, tamelijk fris.
En oh, wat is dat een GELUK!!! Alle loterijen van de wereld kunnen me gestolen worden, als ik maar weer gewoon gezond word. Weer lekker thuis, op de bank, met de krant en een tijdschrift. Met Leo, die me verzorgt en regelt in huis. Die kookt en wast, stofzuigt en stoft, alsof ie nooit iets anders gedaan heeft.
Straks ga ik weer een “wandeling” maken. Verder dan een blokje om zal het niet zijn, maar ik hoop in ieder geval iets meer dan gisteren. Even frisse wind door de vette haren, vitamine D opdoen. En langzaamaan weer opbouwen!!
Monthly Archives: januari 2016
Het kan verkeren…
Morgen na de lunch mag ik naar huis. Gewoon weer lekker thuis. Mmmmmmm, daar ga ik me op verheugen.
Deel dit op:
Het kan verkeren…
En nu lig ik weer in Rotterdam, in het IJsselland ziekenhuis. Helemaal zonder draadjes, infuus of wat dan ook. Gewoon patiënte no. zoveel, die een beetje moet aansterken, bijkomen en binnenkort weer naar huis toe gaat. En dat is natuurlijk prima. Ik laat me verzorgen, lees een beetje, slaap zo nu en dan wat. Nog even gewoon relaxen.
Deel dit op:
Het kan verkeren…
Ik ben er weer, enigszins gehavend, nog moe en slapjes. Maar ik ben terug! Binnenkort horen jullie meer…
Deel dit op:
Het kan verkeren…
Als je dan hoort dat je geopereerd gaat worden, kom je in een achtbaan van emoties terecht. Vanmorgen vertelde de verpleging dat ik donderdag naar Breda ga en daar vrijdag geopereerd zal worden. In mijn hoofd maakte ik een sprongetje. Tegelijkertijd bekroop me de angst. Hoe zal het gaan…. Dat moet ik afwachten. Maar ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste in deze situatie. Velen gingen me voor en ze knapten er erg van op. Voorlopig dus even radiostilte, maarrrrrr ik kom terug 😊
Deel dit op:
Het kan verkeren…
Ineens moest ik de vraag beantwoorden “wilt u gereanimeerd worden, voor het geval dat….” Dat hakt er in. En zo’n catheterisatie vond ik al best griezelig. Gelukkig gaf de verpleging duidelijke uitleg, waren alle betrokkenen aardig. En zorgde een klein pilletje voor een houding van “laat maar gaan, je niet opwinden”. En het viel alleszins mee.
Alleen de uitslag niet. Want 3 vernauwingen zijn niet mis. Ze gaan er over denken en een plan opstellen. Maar het wordt dotteren met of zonder stens of een bypass operatie. En binnen niet al te lange tijd. Ik ben dus nog niet thuis……
Deel dit op:
Het kan verkeren…
Al een paar dagen voelde ik me bij tijd en wijle nogal beroerd. Maar dan trok het weer weg en was ik weer kiplekker. Stress misschien.
Maar afgelopen dinsdag vond ik het tijd om naar de dokter te gaan. Die gaf een verwijzing voor de POB-poli (pijn op de borst). Woensdag en donderdag stond er wat op het programma, dus vrijdag dan maar. Zo ernstig kon het niet zijn, dacht ik. Maar nee hoor, voor ik het wist zat ik gisterenmorgen in een rolstoel en werd ik naar de hartbewaking gereden. En daar lig ik dan…. In afwachting van een hartcatheterisatie. Het kan verkeren…… Maar ik hou jullie op de hoogte!
Deel dit op:
Recept
Deze taart maakte ik afgelopen zaterdag. Sinds onze jongste vegetarisch eet, heb ik me wat meer verdiept in allerlei recepten. Voor mijn verjaar dag kreeg ik van hem het boek PLENTY van Yotam Ottolenghi. En dan maak je daar natuurlijk iets uit als hij komt eten 😉
Het recept is goed van te voren klaar te maken, wel nogal bewerkelijk. En meneer Ottolenghi heeft natuur een afwasbrigade, dus maakt hij heel wat kommen vuil. Beetje organiseren in je eigen keuken kan geen kwaad.
Maar het resultaat is een plaatje en het smaakt bijzonder verrukkelijk!
| Tarte Tatin van aardappelen Voor 4 personen: 600 gram krieltjes (in de schil) 200 gram cherrytomaatjes, gehalveerd 1 grote ui, in dunne ringen 200 gram of 4 plakjes bladerdeeg, uitgerold tot 3 centimeter groter dan de quichevorm 150 gram harde geitenkaas, in plakjes 40 gram suiker 10 gram boter blaadjes van 6 takjes tijm of 3 takjes oregano olijfolie zout en peper |
 |
Verwarm de oven voor op 130 °C. Leg de tomaatjes op een met aluminiumfolie beklede bakplaat, met het snijvlak naar boven. Doe er olijfolie, peper en zout over en zet 45-60 minuten in de oven. (Ga verder met stap 2, 3 en 4).
Kook de krieltjes een kwartiertje in water met zout. Snij ze doormidden. Van kleinere exemplaren snij je kapjes af, zodat ze allemaal ongeveer even groot zijn.
Verhit olijfolie in een pan en bak de ui met wat zout 10 minuten op niet te hoog vuur.
Vet de taartvorm in met olie. Leg bakpapier op de bodem.
Verhit de suiker en boter in een pan met dikke bodem. Roer totdat het een mooie karamelkleur heeft (ik voegde wat water toe, zodat het iets vloeibaarder werd). Giet de karamel over de taartvorm. Zet de vorm eventueel even op een klein vlammetje, zodat de karamel beter verdeelt. Strooi de oregano/tijm over de karamel.
Leg de krieltjes met de gesneden kant naar beneden op de karamel. Vul de openingen met tomaat en ui. Maal er peper en zout naar smaak overheen. Leg de geitenkaas erover.
Drapeer het bladerdeeg erover. Stop het deeg goed tussen de aardappeltjes en de rand. Prik het deeg her en der in met een vork.
Verwarm de oven voor tot 200 °C en bak de tarte tatin circa 25 minuten. Verlaag de temperatuur daarna naar 180 °C. Bak de taart nog 15 minuten.
Haal de taart uit de oven en laat 2 minuten of wat langer afkoelen. Leg een groot bord op de taartvorm en keer om.
EET SMAKELIJK!
Deel dit op:
David Bowie
Deel dit op:
Emancipatie
 |
Nadat ik de film Suffragette had gezien wilde ik het boek “De opstandigen” van Jo van Ammers-Küller wel weer eens lezen. Vroeger had ik het zelf, nu moest ik het uit de archieven van de bieb laten halen. Misschien zou het tegenvallen, het was al zo’n tijd geleden dat ik het las.
Maar nee, de geschiedenis van Miebetje Sylvain en de familie Coornvelt in Leiden boeide me nog steeds. En nog vreemder, sommige stukken tekst pasten nog helemaal in deze tijd. Want ook in de 19e eeuw klaagde men over “de jachtige tijd, waarin alles snel, snel moet.” En nog steeds moeten vrouwen toezien dat ze minder verdienen dan mannen. Nog altijd twijfelen vrouwen of ze het wel goed doen: werken, kinderen opvoeden en het huishouden runnen. De illustraties zijn niet echt mooi, maar het is wel leuk om zoiets weer opnieuw te lezen. |
