In 2010 werd voor de kust van Texel door hobby duikers een 17e eeuws vrachtschip ontdekt. Toen in 2014 de duikers ontdekten dat het schip gedeeltelijk vrij was gespoeld, hebben ze het onderzocht en dingen naar boven weten te halen. Ze vonden onder andere palmhout en noemden het schip derhalve “Het palmhoutwrak”
Het bleek een schatkamer te zijn. Er werden een heleboel prachtige voorwerpen opgehaald, maar het mooist was een jurk. Een (bijna) complete jurk van gouden zijde. Van wie was die jurk, hoe kwam zo’n fraaie en dure japon aan boord van dat schip? Wie waren er allemaal aan boord en waarom vervoerde het schip ook zo veel boeken?
De duikers weten niet goed wat met de jurk aan te vangen. Ze spoelen hem schoon en hangen hem op. Maar als de directrice van het Texelse museum Kaap Skill op bezoek komt, realiseert ze zich dat er nu wel een groot probleem is. Want je mag niet zomaar iets uit zee opvissen. Dat moet gemeld, anders valt het onder diefstal.
En hoe moet je verder met zo’n jurk. Nat kan het niet blijven, maar drogen brengt risico’s met zich mee. En omdat het zo’n kostbare en bijzondere jurk is, beginnen allerlei instanties, waaronder musea, zich te roeren. Die willen zo’n object wel onderzoeken, conserveren en dan in hun eigen collectie hebben.
Twee jaar lang werd er gesteggeld, overlegd en onderzocht. De duikers beseffen wel dat alles wat ze in dit wrak gevonden hebben, nu aan de staat en het publiek bezit behoort. Het valt hen zwaar om er afstand van te doen. Zoiets bijzonders vinden gebeurt maar één keer in je leven. En ze hebben toch geen misdaad begaan, handelden uit goede wil.
Moeten ze dat nu allemaal uit handen geven? Ja, daar zit niks anders op. Maar er wordt beloofd dat alles weer terug zal komen naar Texel en tentoongesteld zal worden in Museum Kaap Skill. Uiteindelijk worden alle voorwerpen nauwkeurig onderzocht, er wordt gezorgd voor de juiste vitrines en een (semi) permanente tentoonstelling wordt opgesteld.
Dat alles was te zien in de 3-delige TV-serie “De jurk en het scheepswrak” die ik met heel veel belangstelling volgde. En natuurlijk ook luisterde naar de 5-delige podcast, waarin gezocht wordt naar verhalen die kunnen leiden naar de oorsprong van de jurk.
En nou wil ik vanzelfsprekend ook weer een keer naar Texel. Zelf zien hoe die jurk er uit ziet en wat er nog meer uit dat palmhoutwrak is opgedoken.
Wie Texel zegt, zegt schapen. Honderden, duizenden grazen er in de groene weiden. Zo lief… Telkens als we weer langs zo’n wei kwamen, werd ik ter plekke vertederd. Zo’n wollig beest, knabbelend aan het gras… Maar toen we over een dijk in Oudeschild reden, zag ik ineens een schaap op z’n rug liggen. Ik weet dat zoiets heel dramatisch is. Het dier kan niet overeind komen en zou sterven… Leo keerde de auto om te checken of ik het toch wel goed gezien had. En ja…, maar wat te doen? Ik liep naar een huis, maar daar bleek niemand thuis. Uiteindelijk belde ik de politie. Niet het 112 alarm, maar het nummer voor mindere zaken. Er zou actie ondernomen worden. Ik hoefde niet te blijven. Terwijl ik nog wat aarzelde en nog even bleef kijken, kwam er een wandelaarster aan en van de andere kant een jonge vrouw met een hond. Ik legde uit wat er aan de hand was en zij klauterden over de sloot en het hek. En binnen de kortste keren stond schaap weer op zijn of haar pootjes. Kalm liep het weg… zonder gemekker 😉 De wandelaarster stak haar hand op en zwaaide. En ik belde nogmaals de politie om te melden dat alles gelukkig goed gekomen was en er geen auto meer hoefde uit te rijden.
