Kijk nou toch… Kom je een paar dagen niet op dit pad, staat alles er in eens heel anders voor.
De knotwilgen aan de ene kant hebben hun pruik verloren. Kaal en naakt staan ze te wachten op een beetje zon. Tja…, de wilgenkapper mag nog wel zijn werk doen.
Nou onze eigen mensenkappers nog. Al wil ik wel een wat meer en zorgvuldig gedetailleerde coupe 😉 😉
Herinneren jullie deze nog, van René Froger: Alles kan een mens gelukkig maken?.
Het is al weer een hele tijd geleden dat dit een hit was en je hem dagelijks op de radio kon horen. Ik moest er meteen aan denken, toen ik deze foto op mijn beeldscherm zag verschijnen.
De foto heb ik zelf gemaakt, een paar weken geleden. Een bomenlaantje, vlakbij ons huis. We wandelen er vaak. En telkens wordt ik weer blij van die knotwilgen langs het slootje.
Het is mooi, elke keer weer. Of de zon schijnt, in het voor- of najaar, in de winter als de lucht tintelt van de vrieskou. Ja, zelfs met mist vind ik het prachtig.
Ja, alles kan een mens gelukkig maken!
Al tientallen keren kwam ik hier. Het is een laantje op nog geen 10 minuten van ons huis en wanneer ik van een wandeling met de Ganzenpas terug kom, sla ik hier vaak al af. Dat deed ik ook afge-lopen donderdag. Een dag met grauw en grijs weer. Niet echt koud, maar van dat onbehaaglijke weer. Toch maakte ik hier een foto, want ook met een grijze lucht is het een mooi laantje. Je zou het ook kunnen tekenen, schilderen. Ik denk dat ik de komende maanden hier nog wel vaker stil zal staan en een foto maken. Dan heb ik na verloop van tijd een mooi beeld hoe alles verandert. Dat lijkt me best wel boeiend.
Knotwilgen horen bij Nederland, net als klompen en kaas.
Hier in de buurt staan ze in rijen langs de wandelpaden. Doordat ze geknot worden, krijgen ze hun karakteristieke uiterlijk. En afgelopen tijd is er druk gewerkt om ze weer netjes te ontdoen van hun takken. Klaar om weer nieuwe takken te produceren. 
