Het derde deel van de trilogie van Jenny Glanfield heb ik ook uit. En weer kon ik het boek bijna niet wegleggen. Misschien kwam dat ook wel doordat hierin de meest recente geschiedenis wordt beschreven, Berlijn in de periode van 1945 tot en met de val van de Muur in 1989.
We brachten in de jaren 80 nogal eens onze vakanties in de buurt van het IJzeren Gordijn door. ‘s-Winters waren wij in Weissenborn, ‘s-zomers gingen we naar Beieren. En omdat die vreemde grens grote indruk maakte, reden wij er nog als eens naar toe.
Maar het meeste indruk maakte toch die keer dat wij, aan de westkant van het IJzeren Gordijn, gescheiden door metershoog prikkeldraad, waarachter woedende bloedhonden liepen, een bus voorbij zagen komen. Wij zwaaiden uitbundig, maar de passagiers keken stoïcijns voor zich uit. Slechts een enkeling waagde het stiekem en tersluiks te zwaaien. Nooit heb ik onvrijheid beter gevoeld. En sindsdien waardeer ik de vrijheid hier des te meer. Toch konden wij niet echt beseffen hoe het leven daarginds zou zijn.
Een klein tipje van de sluier werd opgelicht, toen we kort nà de val van de Muur in Eschwege waren en er Ossies zagen die met open mond van verbazing de rijkdom van het westen bekeken. Toen we zelf de grens over konden, verbaasden wij ons weer over de armoe die we er aantroffen.
In “Verdeelde stad” wordt de sfeer tamelijk goed verwoord, lees je hoe onvrijheid en dictatuur, spionage en verklikkerij het leven van mensen verwoest. Maar ook hoe liefde zich niet laat dwingen door grenzen, hoe mensen gehersenspoeld kunnen worden.
Het boek eindigt met het openstellen van de Muur, een ogenblik dat nog op You Tube terug te vinden is en bij mij nog steeds kippenvel veroorzaakt:
De boeken van Jenny Glanfield kunnen apart gelezen worden, maar samen geven ze een mooi stuk geschiedenis weer.
