
Zonder commentaar


Een oudje, maar nog altijd een lief liedje. Georges Brassens met Les sabots d’Hélène.
Een artiest die we kenden in een geheel andere hoedanigheid, maar ik prefereer hem toch als artiest.
Oud politicus Boris van der Ham in”Opstaan”. Niet echt een heel positieve kijk, maar helaas, we moeten het er toch mee doen.
Stoere mannen, zware motoren, mooie vrouwen. Alles is er om met Chris rea “The road to hell” te gaan berijden.

Om de plaatjes van Evert Kwok moet ik vaak lachen.
De tekeningetjes zetten je altijd op het verkeerde been.
Je moet een beetje omdenken of dwars denken. En er zitten doordenkers tussen.
Ik weet niet precies hoe ik het moet noemen.
Deze deel ik graag. Typisch een geval van:
“dan heb ik de instructies verkeerd begrepen”.
En het was toch zo duidelijk…!!
Ridan zingt Passe à ton voisin en hij bedoelt dat je de bril die hij heeft moet doorgeven. Kijk, ineens bezie je alles met een andere blik, maar wel veel vrolijker 😉
Een liedje voor de wonderlijkste gebeurtenis in een mensenleven, de geboorte van een kind.
Le Ren zingt Ï already love you”

Grenzen bestaan tegenwoordig bijna niet meer. Vroeger stond je uren in de rij te wachten tot eerst de Nederlandse en later de Duitse, Belgische of Franse douanebeambte je paspoort had bekeken voordat je verder mocht rijden.
Nu hoor je alleen een piepje van een berichtje op je telefoon. Want helemaal ongezien gaat niemand meer de grens over.
Ik was dan ook hogelijk verbaasd nog diverse malen dit soort grenspalen aan te treffen. Zomaar midden in het land, op een kruising van twee wegen. Geen kantoortje, geen beambte, alleen die grijze paal. Met een jaartal erop,
1843 verwijst naar Het Verdrag van Maastricht, waarin de rijksgrenzen tussen Nederland en België werden vastgesteld. Niet zonder slag of stoot, want er was op diplomatiek niveau nogal om gesteggeld. Uiteindelijk zou het tot 31 oktober 1995 duren voordat alles echt en definitief werd vastgesteld. Ambtelijke molens maalden toen niet zo snel.
Die grenspalen hebben dus een duidelijke geschiedenis. Maar ja, daar kwam ik pas thuis, achter de pc, achter 😉
Een beetje rustig begin van de week, maar wel met warme muziek. Arpi Alto zingt My heart will find you.
Een sfeertje uit de tijd dat er nog grote orkesten op het toneel speelden. The Nicholas Brothers’ voeren een tapdance scene uit de film “Stormy Weather” (1943) op. Het orkest van Cab Calloway speelt daarbij “Jumpin’ Jive”. En nog steeds spettert het van het scherm 😉
Nota bene:
Het is soms wel begrijpelijk dat artiesten of platenmaatschappijen niet willen dat hun link zo maar gratis wordt afgespeeld op een blog of website. Maar het is lastig om op voorhand te bekijken of een YouTube link werkt of niet. Daarom probeer ik ook altijd de link er onder bij te zetten. Ik hoop dat het filmpje wel dan wel werkt.