Het loont vaak de moeite om eens vanuit een andere hoek te kijken. Niet alleen dat leuke poortje, maar ook even omhoog. Naar een ander soort doorkijkje.
Deze foto werd genomen in Bologna, de stad die bekend is om zijn vele arcades. Maar dat is hier helemaal niet in beeld. De kleuren, de lijnen maken de foto.
Ik vind zoiets fascinerend en bewonder de fotograaf die daar oog voor heeft.
We hadden een huisje in Putten, een plek met nostalgie voor ons. Want meer dan 40 jaar geleden waren we er ook. Samen met schoonouders, schoonzus en zwager en onze kinderen.
Nu zaten we er met schoonzus en zwager en het was weer als vanouds gezellig.
Zwager had gezien dat er in Putten een oud stoomgemaal staat. Helemaal opgeknapt en nog steeds draaiende, zij het alleen op speciale dagen.
Maar het is ook het bekijken in rust meer dan waard.
Een groot schoepenrad brengt het water naar de ketel, die dan wordt opgestookt.
Zo wordt het waterpeil van de polder op het juiste peil gehouden.
Alles wordt netjes onderhouden en de oliekannen zijn dan ook glanzend gepoetst.
Leo zou zo aan de slag kunnen, zijn kannetje stond al klaar.
Net als voorgaande jaren begin ik de week met muziek. Met melodieën die vrolijk maken, je ontroeren, waarom je soms om moet lachen of die je zo raken, dat je even stil moet gaan zitten. Modern, een beetje klassiek, uit de jaren van mijn jeugd, songs van nu of strepige opnames uit de oude doos. Kortom, van alles wat en hopelijk voor elk wat wils.
Vandaag een song van Matt Simons: The ones you keep close. Onze geliefden dichtbij houden, dat willen we allemaal toch…
Ik las het boek “Ach freule” van Elena Beelaerts van Blokland. Een boek over een verre voorvader, die in de familie zelden genoemd wordt. Waarom zou dat zijn?
Elena probeert via gesprekken met haar oma, die al zeer oud is, te ontdekken waarom deze voorvader wordt doodgezwegen. Oma weet zich niet veel meer te herinneren, maar allengs komen toch meer verhalen los en vormt zich een beeld.
Dan blijkt dat de man naar Suriname te zijn gegaan en daar in een functie van “blank-officier” tot plantage-eigenaar is opgeklommen. Ik vond het zeer interessant over het plantersleven te lezen en de tekeningen zijn mooie aanvulling.
Aan de hand van de tekeningen van deze Theodore de Bray beschrijft Elena het plantersleven en kan daarbij natuurlijk niet om de slavernij heen. Ze geneert zich daarvoor, voelt zich schuldig aan de dingen die gebeurden.
En -dat proefde ik tenminste- zij voelt zich een beetje gegeneerd dat een dergelijke familieband kan bestaan in haar toch verder zeer vooraanstaande familie. Maar waarom je schuldig voelen…..? De mensen leefden in die tijd met zijn goede en slechte kanten. En deden wat toen gebruikelijk was en getolereerd werd.
Wij maken waarschijnlijk andere fouten, maar alleen degene die ze maakt is daarvoor verantwoordelijk. Een latere generatie mag daarover anders denken, maar goedmaken kan niet meer.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
En dan is dit -voorlopig- het laatste deel van de trilogie over Abel Sikkink en Kalle.
Na alle narigheden die ze beiden zagen en ondervonden in de Amerikaanse Burgeroorlog is het een verademing om naar Europa en in het bijzonder Parijs te worden overgeplaatst.
De stad bruist, is aan een compleet nieuwe tijd toe. Keizer Napoleon Bonaparte III laat huizen slopen en Baron Haussmann ontwerpt daarvoor in de plaats brede boulevards en zet er mooie hoge gebouwen langs.
De Eiffeltoren staat nog maar net en er is een wereldtentoonstelling met de allerlaatste snufjes op allerlei gebied. Parijs is de hoofdstad van Europa.
Maar ook dan trekken donkere wolken samen. Het volk mort, er ontstaan opstootjes en Frankrijk trekt ten strijde tegen Duitsland. Wat een formidabele overwinning lijkt te worden, loopt uit op een desastreus fiasco.
De Duitsers omsingelen de stad en dan ontstaat er hongersnood. Abel, zijn vrouw en kind en Kalle weten tenslotte uit Frankrijk weg te komen en gaan weer naar Amerika.
Ook dit boek las ik weer in één adem uit. Maar van nu zal ik het zonder de avonturen van Abel en Kalle moeten doen. Hier eindigt -voorlopig- hun levensverhaal.
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een dansje aan het begin van de week is altijd leuk. Flink ritme, kom doe met de Cubop City Big Band en dans op El as de la Rumba.
In Artis zag ik deze potten staan. Zo te zien een beetje raar, met een deksel er bovenop. Wat moet je met zoiets?
Het zijn bleekpotten, die tuinders gebruiken om groenten te bleken. Selderij en rabarber kunnen dan vroeger aan de groei komen.
Het gewas blijft bleek, maar groeit wat eerder op en is beschermd tegen de vorst.
Ik vind ze leuk en zeer decoratief. Maar ik heb geen moestuin, dus zou ik zo’n pot alleen voor de sier hebben.
Vandaag een gedicht van Jan Hanlo, dat ik vond op Facebook / Daggedichten. En daar past een werk van Dvid Hockney toch uitstekend bij…
Regen regen
Allerwegen
Rechte stralen
Water water
Langs de muren
Langs de palen
Vallen vallen
Langs de bomen
Natte auto’s
Gaan en komen
Loodrecht op de
Druppelzegen
Overal is
Regen regen
(Uit: Verzamelde gedichten. Van Oorschot)
Elke maandag zal de week beginnen met muziek. Oude songs, nieuwe wijsjes, van vroeger of net uitgebracht. Met veel aandacht voor allerlei talen, maar ook regelmatig een Nederlands nummer. Van heel vroeger, uit de tijd van de charleston of vroege jazz tot de hitparade van nu.
Een nostalgisch tripje naar een nog nostalgischer film. Frank Sinatra zingt Ingrid Bergmann toe met de song uit Casablanca.
