Beertjes hebben een speciale betekenis voor mij. Ik schreef al eens over mijn reisbeertje, dat alle reizen met me mee gaat, hangend aan mijn rugtas.
Soms kom ik onderweg een speciaal beertje tegen, dan moet dat beslist gekocht worden. Zoals de Berlijnse beer en de beer van Prideaux-house. Ze krijgen een plaatsje in onze slaapkamer.
Bij Stuureenfoto is het thema deze week ook Knuffelbeesten. Neem een kijkje en misschien wil je ook wel een foto van jouw knuffelbeest insturen.
Collectie: Tokio National Museum
Natuurlijk willen ook de Tokaido reizigers zo nu en dan wel even rusten en iets drinken. Hier in Mariko staat gelukkig een herberg, waar ze hun dorst kunnen lessen.
| De herberg van nu in Mariko likt wel heel erg op de houtsnede van Hiroshige. Zou dat nou echt nog steeds dezelfde herberg zijn?
Het ziet er wel erg oud uit. Mocht je er een keer langs komen, kun je er in ieder geval een kopje thee nemen. |
 |
| Ik kan me heel goed voorstellen dat de Zaanse Schans populair is bij buitenlandse toeristen. Het is een idyllisch stukje Nederland en ook wij hebben er van genoten. Maar tussen alle nostalgische gebouwtjes en molens zagen we nog iets, dat eigenlijk nog meer indruk maakte. In de weilanden rondom zaten grutto’s. En die hadden jongen. Een begeerlijke prooi voor de andere vogels, zoals kraaien. Maar de grutto ouders beschermden hun kroost met (vooralsnog) succes! Prachig om te zien hoe vader en moeder grutto de kraaien te lijf gingen en omtrekkende bewegingen maakten om ze te misleiden. |
 |
Eigenlijk ook een stukje nostalgie, want grutto’s zie je tegenwoordig steeds minder, helaas.
De grutto die ik voor de lens kreeg, was tamelijk ver weg en rustte even uit. Niet echt een optimale opname dus.
Och, hoe veel bergen, hoeveel rivieren moeten we nog overgaan? Zal ik dan het land bereiken waar mijn eenzaamheid tot een einde komt. Vandaag, als altijd, reis ik door.
Dit gedicht van Wakayama Bokusui (vrij vertaald) staat als commentaar bij deze houtsnede in het kleine boekje, dat ik vorig jaar kocht en de aanleiding is voor al deze blogjes.
Het is het zicht op Fuchu, met telkens weer de Fuji op de achtergrond.
Collectie Tokyo National Museum
| Voor de kust zie je nu de parachutes van de skydivers, die zich laten leiden door de wind. |  |
Voor hem had het bezoek aan de Zaanse Schans niet gehoeven. Daar heeft ie nog alle tijd van leven voor. Hij wilde liever lekker op z’n duim sabbelen en een beetje rondkijken. Natuurlijk met z’n favoriete knuffel in de buurt.
Voor nog meer leuke kinderfoto’s, kijk bij Bettie
In een tijd waarin kinderen niet meer weten wat een kolenkachel is, is het begrip noodkachel al helemaal onbekend. Eerlijk gezegd kende ik hem alleen van horen zeggen. Op de tentoonstelling De tweede wereldoorlog in 100 voorwerpen stond deze noodkachel en zo zag ik hem dan ook voor het eerst. Een uit blik geflanst kacheltje, waar alles wat maar brandbaar was in werd gestopt om maar enigszins warmte te hebben en eten te kunnen koken.
 |
Dit exemplaar ziet er nog redelijk stabiel en goed werkend uit, maar dat van mijn ouders moet uit oude augurkenblikken zijn gemaakt. Nadat alle mogelijke brandstofbronnen waren uitgeput, besloot mijn moeder het hout van de zolderafscheiding te gebruiken. Na de oorlog leverde dat nog een berisping op van de verhuurder. Nou ja, daar maalde mijn moeder niet meer om, zij had even wat warmte gehad in de hongerwinter en het weinige eten dat er was kunnen koken. Dat het kacheltje niet optimaal werkte, blijkt wel uit haar opmerking als iemand vroeg waarom ze weer eens niet thuis was: “Ik ben net een noodkachel, ik rook of ik ga uit 😉 “ |
Morgen willen we een bezoek brengen aan één van de Joodse huizen in Rotterdam. In het kader van de Dodenherdenking is het mogelijk een aantal huizen in Rotterdam (en andere steden) te bezoeken. Door het vertellen over hen en hun dagelijkse dingen in het vooroorlogse Rotterdam blijven de bewoners leven in onze herinnering.
Het is goed dat we blijven denken aan de velen die weggingen en nooit meer terugkeerden. 
Collectie National Museum, Tokio
| Vanuit de verte zien de reizigers de boten in de baai van Miho. Hiroshige tekende vast op een bewolkte en nevelige dag, want de Fuji is niet te zien. Maar op deze foto is Fuji-san weer duidelijk in beeld. En zien we ook dat er heel wat is bij gebouwd in de loop van de tijd. |  |
Collectie: Tokyo National Museum
Het zal toch geen gemakkelijke reis zijn geweest, zo langs de Tokaidoweg. Ik heb geen idee hoe lang men er over deed en of het gevaarlijk was. In een draagstoel nou ja, maar als dragers lijkt het me geen pretje.
| Eigenlijk was Hiroshige een soort van fotojournalist avant-la-lettre. Altijd op zoek naar mensen in vreemde omstandigheden, zoals hier in de buurt van Okitsu. Reizigers van nu zien een heel ander plaatje, zeker als het weer en de zonsondergang meewerken. |
 |
Pasen, tijd om de bloemen weer buiten te zetten. Met een beetje geluk groeit alles net zo mooi als hier, in Parnu in Estland. Al wacht ik altijd tot de IJsheiligen geweest zijn, dan is de kans op nachtvorst vrijwel voorbij. Ik moet het nog maar even maar doen met deze foto!
