West Side story

Eigenlijk nam ik Netflix voor “The Crown”, maar daarna stopte ik het abonnement niet. Weken, ja maandenlang keken we er niet naar, totdat er weer nieuwe afleveringen van “The Crown” waren. En toen zochten we nog eens goed en ontdekten een aantal films die we eigenlijk toch wel wilden zien. Alle twee hadden we “West Side story” hoog op het lijstje staan en dus bekeken we die gisteravond. Jeetje, al meer dan 55 jaar geleden zag ik die film en las ik het boek. Zo lang geleden en toch, nu is het nog steeds een steengoeie film, met een nog steeds actueel thema. Dus vooruit, kijk nog een keertje naar dit super-nummer:

The Saint

We hebben wel Netflix, maar toch kijken we weinig.  Oh, ik ga zeker de nieuwe afleveringen van The Crown bekijken. Maar verder trekt het ons niet zo. We hebben eenvoudigweg geen zin om veel  series te bekijken.
We kijken liever DVD’s, als “Keeping up appearances” en laatst pakte Leo weer de doos met afleveringen van “The Saint” uit de kast. Met een zeer jonge Roger Moore, alle afleveringen nog in zwart/wit. En van een soort lieve spanning. De dames zijn altijd bijzonder mooi, een beetje naïef. Ze blijven onder alle omstandigheden netjes en geen kreukel komt in hun jurk. Roger Moore blijft ook maar verbaasd kijken en lost elk akkefietje doortastend op. Het is nergens levensecht, alles is Hollywood plastic.
En na één aflevering vinden we het dan weer genoeg en gaat de schijf weer in de doos tot een volgend keer.