Moderne techniek

De moderne techniek staat voor niets. Moest je vroeger voor een eenvoudig telefoongesprek doorverbonden worden, door een telefoniste die met kabels en zo in de weer ging, tegenwoordig toets je iets op je mobiel in en binnen een paar tellen heb je de ander aan de lijn. Oké, het kost een paar Eurocenten.
Wil je alleen maar iets meedelen, dan stuur je een SMS-je. Ook al zo’n vinding van deze tijd. Dacht ik het nooit in mijn vingers te krijgen, nu koste het me bijna geen moeite meer.

Maar wat doe je nou, als je een behoorlijk lang gesprek wil, met iemand in Verwegistan bijvoorbeeld? Ook daar heeft de techniek een antwoord op: dan ga je skypen. En dat is helemaal te gek! Vanmiddag kregen we een SMS-ja van onze reislustige zoon. Hij zou zo rond drieën met ons skypen. Dus gauw de account weer opgefrist en daar zaten we dan, helemaal in de startblokken. Jammer, jammer, ons technisch vernuft is ietwat verouderd en we hoorden hem wel, maar hij ons niet.

Toch is het uiteindelijk gelukt! En hoe, bijna 40 minuten hebben we zijn stem luid en duidelijk kunnen horen en hij de onze. Hij kon ons zelfs zien, maar in het Indiase internetcafé was geen webcam, dus moesten wij het zonder beeld stellen.

We zijn er nog beduusd van. Dat het tegenwoordig allemaal mogelijk is…. En natuurlijk zijn we weer helemaal op de hoogte van zijn belevenissen. Ja, het gaat goed. Hij is nog even in de relaxte mood. Binnenkort volgen er weer verhalen op zijn blog.

Isfahan

Wat zouden we graag zo nu en dan met onze zoon meereizen, want hij heeft inmiddels al heel wat moois gezien.

Ter compensatie zoek ik dan maar op internet, waar ik dit filmpje over de adembenemende architectuur van Isfahan vond:

Daar gaat ie

Jarenlang heeft hij er over gedroomd. Jarenlang heeft hij ervoor gespaard. En dan was het eindelijk zo ver. Hij vertrekt naar India, met de trein. En minstens een half jaar blijft hij weg.
En naarmate het uur U naderde, steeg de spanning en gierden de zenuwen door zijn lijf. En niet alleen van hem, ook bij pa en ma was de hoogspanning te voelen.

Eindelijk sta je dan op het station.  De klok tikt de laatste minuten weg. Er wordt gezoend, gehuild, geknuffeld en nog eens gezoend. Maar dan moet je onverbiddelijk de trein in. Nog één keer zwaaien.

Tot over een half jaar!

Wie zijn reis wil volgen, klikt op zijn blog: Het spoor naar India

P.S. Wat een zegen is de mobiele telefoon en zijn SMS-berichten!