Geduldwerk

In de buurt wordt momenteel nogal druk geklust. Dus horen we regelmatig het geluid van schuur- en boormachines. Ook klinkt soms het geluid van zo’n enorme nietpistool. Westerse mensen schijnen niet zonder grote elektrische apparaten te kunnen.

Maar kijk eens naar dit filmpje. Een man zit op de grond en zaagt dunne latjes uit verschillende soorten hout, schaaft ze en maakt ze glad. Dan plakt hij de latjes in staven, die dan weer gevormd worden tot blokken met een mooi en veelkleurig patroon.

Hij is nog steeds niet klaar, want van de blokken schaaft hij dunne vellen, die als versiering op andere voorwerpen -zoals dozen- geplakt worden. Alles met de hand in een heel rustig tempo. In tegenstelling tot het kluslawaai vind ik dit heel rustgevend. Het maakt me zen.

Bron: TEWAZA

Van vrijwel al het Japanse handwerk zijn filmpjes gemaakt. Ze duren meestal maar een paar minuten, maar zijn het bekijken meer dan waard.

Inspiratie

Inspiratie…. of juist het gebrek er aan. Te warm, te moe, te weinig zin… Nou ja, wat voor smoes dan ook, geen idee waar ik het vandaag over zal hebben.

Maar dan zijn er altijd nog de plaatjes. Want in de loop van de jaren heb ik er heel wat verzameld en op Pinterest gezet. Dus daarom vandaag een serie van mijn bord “Posters en Labels” met een selectie van tekeningen van de Franse tekenaar René Gruau. Zijn naam mag je misschien niet bekend voorkomen, maar we kennen allemaal nog wel de prachtige reclames van Dior.

Maar hij tekende en illustreerde ook voor anderen en niet alleen vrouwen. Hij heeft een onmiskenbaar eigen stijl, waardoor mannen en vrouwen er altijd op hun voordeligst op komen te staan 😉 En hier dan een kleine selectie van één van mijn Pinterest-borden.

Pareltje

Deze week zingt Jenny Arean “Ik ben de kleine zigeunerprinses”. Dit liedje staat op de CD “Denkend aan de Dapperstraat” en verscheen in 1994 ter gelegenheid van de boekenweek. De tekst van het gedicht is van Hendrik de Vries en de muziek is, ja natuurlijk, van Harry Bannink.

Slaven

Nu de discussies en de protesten van BLM weer alle krantenkoppen halen, verwonder ik me steeds weer over WAT ter discussie staat.

De slavernij uit ons verleden, slavernij waar we ons voor moeten schamen, excuus voor moeten aanbieden. Maar wat heeft dat nu nog voor zin? Het is gebeurd en -zonder twijfel- het was gruwelijk. Het mag nooit meer gebeuren.

Maar is dat het einde van het verhaal? Dat geloof ik niet. Want denk eens aan al die kinderen die in vieze mijnen moeten werken, om materiaal voor onze moderne apparatuur te delven. Aan de lange dagen in bedompte ateliers, waar ze moeten zitten om westerse en hippe kleding te maken. De arbeiders die werken in fabrieken waar de lucht ernstig vervuild is.

Van welke kant ik dat ook bekijk, het blijft slavenarbeid. Of we nou een goedkoop T-shirt of een duur merk kostuum kopen, de arbeiders hebben er waarschijnlijk onder kwalijke arbeidsomstandigheden aan gewerkt. Er is echt niet zoveel verbeterd. Ja, daar schaam ik me voor en daar zou wat aan gedaan moeten worden.

Gek toch, dat we daar nu niks over horen. Of zouden al die protesterende mensen zich niet willen realiseren hoe hun schoenen, t-shirts en jeans gefabriceerd worden? Omdat dat te pijnlijk is voor woorden?