Collectie: Tokio National Museum
| De Tokaidoweg liep in Hiroshige’s tijd naar Yoshida over een bamboebrug. Stevig en mooi. Tegenwoordig, met al het drukke treinverkeer, is dat niet meer voldoende en werd een metalen brug gebouwd. Ach, de meeuwen op de oever zal het een zorg zijn, die zoeken naar wat vis. |
 |
Zo nu en dan staan er, bij de drogist die 2e hands boeken verkoopt, meisjesboeken. Beduimeld, min of meer stukgelezen, maar allemaal met een vleug nostalgie. Soms koop ik er één of meerdere. Voor de prijs, Eur 1,– per stuk, hoef je het niet te laten. Ik knap zo’n boek dan een beetje op. Een nieuwe rug is al gauw nodig, soms meer. Als ze echt helemaal uit elkaar liggen, begin ik er niet aan.
| Een tijdje geleden vond ik dit boek. Ook hier hier lag de rug er af, maar gelukkig niet helemaal en de originele rug was nog op nieuw te gebruiken. En ik wist ook meteen al wie ik het zou geven. want zij verzamelt oude meisjesboeken. Maar voordat ik het opstuurde, las ik het boek zelf. En het viel me op hoe de wereld van toen (rond 1951) verschilde met de wereld nu. Vijf jonge meiden op vakantie, dan krijg je natuurlijk veel gegiechel, flauwe opmerkingen, meligheid. Maar toen nauwelijks gesprekken over jongens, totaal geen seks, geen make-up, glamour of bling-bling. Ze verveelden zich geen moment, staken resoluut de handen uit de mouwen toen dat noodzakelijk was. Geen klachten over de primitieve behuizing en hoewel ze toch aardig beschermd opgevoed waren, was hun visie op de wereld best heel volwassen. |
 |
Alleen vraag ik me af hoe meisjes van zo’n jaar of 13-14 nu over zo’n boek zouden denken.
Collectie: Tokyo National Museum
| Het is nog vroeg, alles in nog in grijze nevelen gehuld, als de reizigers Futakawa naderen. Een winkelier is bezig zijn winkeltje te openen, verder is het rustig.
Ook nu is het rustig in het stadje. Er is zelfs geen voetganger of auto te zien…. |
 |
“Verborgen boodschap”, een thriller van een schrijver die ik nog niet kende, John Sandford (pseudoniem voor John Camp). Verhaallijnen die door elkaar heen lopen, maar dan toch bij weer elkaar komen en een onverwacht plot. Het boek leest lekker, het verhaal is goed in elkaar gezet. En niet alleen moord en doodslag, maar ook een politiek relletje.
Zoals gewoonlijk haal ik thrillers uit de bieb. En toen, al halverwege het boek vond ik een papier tussen de pagina’s. Een uitgescheurd agendablad. Een concept van een brief, waarin o.a. staat “vandaag is alweer mijn laatste werkdag van 1998”. Maar de agenda is van 2003. Verderop staat nog iets over mappen op een computer, met een zeer geheimzinnige code. Meteen sloeg mijn fantasie op hol. Was dit soms ook een verborgen boodschap? Maar voor wie en wat zou het dan zijn? Of is dit een notitie van iemand die een spelletje met de volgende lezers wil spelen? Ik liet het briefje gewoon in het boek zitten, voor de volgende lener. Dan zit die er weer mee!
 |
Gestadig reizen ze verder, de mannen en vrouwen op de houtdrukken van Hiroshige. Ze naderen hier Shirasuka.Ook nu nog kun je vanaf de heuvel naar de zee kijken. Bijna alsof er geen eeuwen tussen liggen en er nooit strijd of wat dan ook geweest is. Ook hier geldt dat tijd alle wonden heelt…. |
 |
De ferryboot brengt reizigers en goederen over de rivier bij Arai. De bootjes zijn klein en worden met de hand geroeid.Nu zullen de toeristen wel in grotere en comfortabele boten stappen. De kleine scheepjes op de foto lijken me vissersbootjes. Ze zien er tenminste niet erg geavanceerd uit, voor een zo modern land als het huidige Japan is. |
Collectie: Tokyo National Museum
 |
Japan is een eilandenrijk en het is dan ook geen wonder dat Hiroshige vaak zeegezichten als onderwerp heeft gekozen. Reizigers kwamen niet alleen over de weg, maar vaak per boot aan. Bij Maisaka was een controlepost, die nu nog bestaat. Hier werden alle reizigers, via de Tokaido weg of vanaf de boot, gecontroleerd. Niet alleen hun papieren, maar ook de goederen die ze in- dan wel uitvoerden. |
En natuurlijk werd daarover belasting geheven, want dat is van alle tijden 😉
Collectie National Museum, Tokio
| Hiroshige’s reizigers zijn moe. Ze willen eventjes rusten langs de kant van weg. In de verte zie de lichten al van Hamamatsu. Nu schittert vooral de verlichting in de warenhuizen, speciaal aan het eind van het jaar. |
 |
Collectie National Museum, Tokio
 |
In Mitsuke werden de reizigers door een boot gebracht. Het is een vlak landschap en daarin is nog niet veel veranderd.Het zijn niet alleen de prachtige houtsneden van Hiroshige die me boeien, maar ook dat je nu -via Google Earth- die hele Tokaido weg kunt volgen. De foto’s van het hedendaagse Japan vind ik daar ook. |
De prenten van Hiroshige fascineren me niet alleen om hun schoonheid. De reis die hij van Edo (nu Tokio) naar Kyoto in zijn houtblokken laat zien, is ook nu nog te maken. Sommigen doen dat ook te voet, maar met de trein bereis je min of meer hetzelfde traject. En ik doe dat hier door telkens een foto van nu bij de oude prent te zetten.
Collectie: Tokyo National Museum
Deze week zijn we in Fukuroi, waar de reizigers even een kopje thee nemen bij een theestalletje.
| Dat oude stalletje is er niet meer. Wie nu iets wil drinken of eten moet even zoeken. Maar vind je zo’n soort gordijn, dan kun je er wel van uit gaan dat daar achter iets te drinken of te eten te koop is. |  |
