Deze schattige kaart kreeg Leo toen hij nog maar een klein Leootje was. Hij lag in het ziekenhuis met buikvliesontsteking, dat was in 1951. En het was natuurlijk helemaal niet er gelegenheid van Valentijnsdag, maar gewoon om hem op te vrolijken. Toch is het wel degelijk een originele Valentijnskaart, kijk maar naar de achterkant.
 |
 |
Lief hè? Zo vind je nog eens wat bij het opruimen.
Oeps, wat een impact heeft zo’n ziekenhuisopname. Ineens word je met je neus op de feiten gedrukt. Krijg je vragen zoals “wilt u gereanimeerd worden?” Wilde ik dat? Daar was ik helemaal niet mee bezig. Ik leefde, had plannen, wilde op vakantie, naar musea, wandelen, weet ik veel wat nog meer.
Maar ja, ze moeten het wel vragen. En als ik eerlijk ben, dan denk ik “dood is dood”. Jammer voor degenen die overblijven, maar zelf weet je het toch niet meer. Toch, tijdens al die ziekenhuisonderzoeken is de grens tussen leven of dood soms flinterdun. En wat is reanimeren? Pfff, daar had ik wel even voor nodig. Want nee zeggen, betekende ook niet geopereerd worden. Want als aan het eind van de operatie je hart niet meteen op gang wil komen? Dan……? Ja,ja, nou daar zit toch wel een beetje meer nuance. Na al die moeite dan het loodje leggen, dat is toch ook wel heel erg wrang. Dus, ja ik wilde uiteindelijk wel gereanimeerd worden. Ach en als je dan onder narcose bent, dan maakt het allemaal niet uit. Je voelt het niet, krijgt het niet mee en of het gebeurd is……….? Ik heb de details niet nagevraagd. Alles was zonder complicaties verlopen en nu gaan we weer in een heel rustig tempo naar betere tijden.
Nu ik weer thuis ben, komen de momenten waarop alles een beetje aan het bezinken is en groeit het wonder. Dat er mensen zijn die je kunnen en willen opereren, dat er ziekenhuizen waar dat allemaal kan, dat er verplegers en verpleegsters zijn die je willen verzorgen. Dat je eigen lijf je in de steek liet, maar toch ook weer niet. Dat je weer trek in eten hebt, dat de meest basale functies het gewoon weer doen.
Dat maakt me blij, maar geeft ook zo nu en dan stomme huilbuien. Maar vooral heel erg veel om heel erg dankbaar te zijn!
Morgen na de lunch mag ik naar huis. Gewoon weer lekker thuis. Mmmmmmm, daar ga ik me op verheugen.
En nu lig ik weer in Rotterdam, in het IJsselland ziekenhuis. Helemaal zonder draadjes, infuus of wat dan ook. Gewoon patiënte no. zoveel, die een beetje moet aansterken, bijkomen en binnenkort weer naar huis toe gaat. En dat is natuurlijk prima. Ik laat me verzorgen, lees een beetje, slaap zo nu en dan wat. Nog even gewoon relaxen.
Als je dan hoort dat je geopereerd gaat worden, kom je in een achtbaan van emoties terecht. Vanmorgen vertelde de verpleging dat ik donderdag naar Breda ga en daar vrijdag geopereerd zal worden. In mijn hoofd maakte ik een sprongetje. Tegelijkertijd bekroop me de angst. Hoe zal het gaan…. Dat moet ik afwachten. Maar ik ben niet de eerste en zeker niet de laatste in deze situatie. Velen gingen me voor en ze knapten er erg van op. Voorlopig dus even radiostilte, maarrrrrr ik kom terug 😊
Ineens moest ik de vraag beantwoorden “wilt u gereanimeerd worden, voor het geval dat….” Dat hakt er in. En zo’n catheterisatie vond ik al best griezelig. Gelukkig gaf de verpleging duidelijke uitleg, waren alle betrokkenen aardig. En zorgde een klein pilletje voor een houding van “laat maar gaan, je niet opwinden”. En het viel alleszins mee.
Alleen de uitslag niet. Want 3 vernauwingen zijn niet mis. Ze gaan er over denken en een plan opstellen. Maar het wordt dotteren met of zonder stens of een bypass operatie. En binnen niet al te lange tijd. Ik ben dus nog niet thuis……
