Haan (of kippen)

Herinner je nog dat bericht over de Franse haan Maurice? Die te veel herrie maakte en dus maar verbannen moest worden, volgens de stadse buren. Zij waren tenslotte voor hun rust naar het platteland verhuisd. Dat gekakel en gekraai moest maar eens afgelopen zijn.

Gelukkig heeft een Franse rechter beslist dat Maurice nog lang niet met pensioen hoeft. Hij mag nog vrolijk rond blijven lopen en zijn kippetjes tot eieren leggen aansporen.

Misschien moeten we dit bordje vertalen in het Frans en aan die buren geven. Of zijn die inmiddels verhuisd naar een nog stiller huisje?

Kwekken

Als we de ontbijtruimte binnen komen, zitten ze er al. Zes dames, zo te horen duidelijk Nederlands. Een vriendinnenuitje misschien? Als er één naar de broodjes gaat, roept één luid door de zaal “Neem je voor mij ook zo’n broodje mee?” De stem klinkt al een klok. Even later zitten ze weer allemaal aan tafel en wij hebben ons tafeltje zo ver mogelijk van de groep gekozen. Dat helpt niet, want alles komt nog steeds luid en duidelijk over. Eerst worden collega’s en werk onder de loep genomen. Dan klinkt het “Dat deed pijn. Die dokter stak die pen…..” Het is dat ik er met mijn rug naar toe zit, of de pijnplek ook aangewezen wordt kan ik dus niet zien. Maar het zou me niet verwonderen. Verdere pijnlijke en wat gênante details passeren de revue. Moet dat nou? We beginnen ons een beetje te ergeren.

Kwekken

Fluisteren hoeft beslist niet, maar de volumeknop een beetje terugdraaien zou wel zo prettig zijn. Blijkbaar vindt het personeel dat ook, want er wordt regelmatig zeer luidruchtig met bestek en servieswagen gerammeld.

Als wij, na een uitgebreid ontbijt, weg gaan, zitten zij nog steeds luidruchtig te praten. Ze waren nog lang niet uitgekwekt.

Vreemd

  Afgelopen week stonden twee berichtjes in de krant, die duidelijk maakten dat we soms geheel van de natuur vervreemd zijn.In het ene bericht staat dat men in Voorthuizen een kind hoorde schreeuwen in het bos. De politie werd gealarmeerd en ging op onderzoek en met een helikopter de omgeving afspeurde. En wat bleek? Het waren een stel dassen, die nogal luidruchtig in hun hol te keer gingen. Waarom werd niet duidelijk.

Het andere bericht ging over gestamp dat men hoorde in Denekamp. Men dacht aan een inbreker en belde 112. De politie kwam echter tot de conclusie dat het hier ging om een konijn, dat op de grond stampte. Blijkbaar doen ze dat als er gevaar dreigt…

Geluiden

Eindelijk is het dan mooi weer en kunnen we in het zonnetje buiten in de tuin koffie drinken, lezen, lunchen. Of werken, want al die regen heeft natuurlijk het onkruid welig laten tieren.
Maar mijn plezier wordt soms danig verpest door de geluiden rond om me. Is het geen hogedrukspuit, dan is er wel een schuur- of boormachine bezig. Of wordt ergens met een elektrische grasmaaier een postzegelgazonnetje gemaaid.
Toch zijn het niet die geluiden, die me het meest ergeren. Het is het vrijwel onophoudelijke gegil van kinderen. Niet een beetje, niet om een zere knie of beknelde vinger. Maar het schrille hoge gillen dat sommige kinderen tegenwoordig constant bezigen. Het gaat me door merg en been, want het is ook nog eens op volle sterkte.
En geen corrigerende stem op de achtergrond. Geen moeder, vader, opa of oma die eens opmerkt dat het ook wel zachter of zelf zonder gillen kan.
Natuurlijk moeten kinderen spelen en dat gaat niet in doodse stilte. Ze mogen van mij best praten, lachen, zingen. En als dat soms uit volle borst is, prima. Maar zodra het klinkt als Maria Callas in barensnood, zou er toch wel eens tot stilte gemaand kunnen worden!