Het valt me telkens weer op hoe sommige mensen vrijwel onzichtbaar door het verkeer fietsen.
Soms zie je opeens twee witte cirkels de weg oversteken. Een fietser, soms met een kind achterop, die in de schemering nauwelijks opvalt. Met een donkere jas, geen voor- of achterlicht en met een mentaliteit van “God zegene de greep!”. Want anders kan ik het niet noemen: Zomaar plompverloren uit een zijstraat komen.
Vanavond was het gelukkig droog, maar als het regent dan komen ze helemaal als het ware uit de lucht vallen.
Zou het nou niet anders kunnen? Met van die reflecterende strepen, zodat ze beter opvallen? Op sommige regenpakken zitten ze, en ook op fietstassen. Het lijkt me veel veiliger.
Mijn vader vond het helemaal niet nodig dat ik mijn rijbewijs zou gaan halen. “Je zult toch nooit een auto kunnen betalen”, was zijn mening. Maar een rijbewijs is ook gewoon handig, dus besloot ik om rijlessen te nemen. Je weet immers maar nooit.
Een held in het verkeer was ik zeker niet. Na heel veel lessen deed ik examen en daar moest ik straatje keren. Totaal in paniek bleef ik aan het stuur draaien en alleen door een ingreep van de examinator werd voorkomen dat ik mezelf rond een lantaarnpaal vouwde. Dus gezakt, helaas.