Tja, aan de donkere dagen voor Kerstmis valt niet te ontkomen. We dromen (en verlangen soms) naar een witte Kerst, maar dat blijven vooralsnog dromen….
De afgelopen dagen was het vooral somber en grijs en dan steken wij al meteen na het opstaan wat lampen aan. Ik word beslist depressief van een donkere kamer. Het hoeft niet fel verlicht te zijn, maar een klein lampje hier en daar, de kerstverlichting natuurlijk…! Het maakt dat ik opgewekt mee zing met de (kerst)songs die we spelen op grammofoon of CD-speler of laten spelen via Spotify 😉
Toch zag ik bij heel veel mensen donkere huiskamers, ook al waren ze wel thuis. Ik kan me er niks bij voorstellen. Ook vroeger thuis was er altijd licht aan. Het hield ook mijn moeder op de been in sombere tijden.
Ach, als de natuur ons geen zon schenkt, dan levert de energiemaatschappij nog wel een lichtpuntje 😉 😉 😉
Maar dan hoeft zo’n apotheek er toch nog niet zo troosteloos uit te zien. Zonder enige sjeu of opschik. Alleen de aanblik zou me depressief maken. Ik ben misschien een beetje nostalgisch typetje, maar kan verlangen naar zo’n mooie uitstalling van grote glazen bruine potten, met Latijnse namen er op. Naar de geur van tijmsiroop en pepermunt. Die hedendaagse medicijnen worden daardoor echt niet lekkerder, maar het oog wil toch ook wat.
