Nationale bloem

De Fransen hebben de lelie, Schotten hebben een distel en Ierland heeft een witte klaver met drie blaadjes als nationaal bloemensymbool. De Korenbloem is het voor Duitsland en de Klaproos voor België.

En wij…? Wij denken dat de tulp bij ons hoort, maar die is wat we nu een “exoot” zouden kunnen noemen. Geïmporteerd uit Turkije en dus niks nationaals.

Maar welke bloem dan wel? Dat mogen we nu zelf kiezen. Want wie kijkt op de site van Nationalebloem, kan nog tot vrijdag 2 juni 2023 stemmen op de soort van zijn of haar keuze. Wordt het Fluitenkruid, Wilde kievitsbloem, Madeliefje, Paardebloem of Pinksterbloem?

Allemaal hebben ze zo hun eigen karakter, kleur en groei- en bloeiwijze. Het wordt dus best moeilijk om te kiezen. Niet dat die bloemen zich er ook maar iets van aantrekken. Welke voorkeur we ook mogen hebben, ze groeien en bloeien gewoon elk op hun eigen tijd, eigen tempo. En waar ze maar willen.

En hopelijk blijven ze dat nog vele jaren in de toekomst doen. Ik heb mijn keuze al gemaakt, doen jullie het ook?

Zomaar in mijn tuin…

Sperwer-in-tuin.jpg

Deze foto vond ik op de site van Vroege Vogels en werd gemaakt door Vroegevogeljan

Gisterenmorgen deed ik de gordijnen open en keek naar buiten. Bah, grauw en grijs weer. Maar wat zat daar nou…? Het leek me een mottige duif, maar wel een grote. En doorgaans zitten duiven dommig te pikken, maar deze hier ging ruw te keer. Ik keek nog eens goed… Zag ik daar nou wat roods, bloederigs…? Ja, inderdaad. En dat was helemaal geen duif maar een roofvogel, een sperwer zoals ik later uitzocht. Ik pakte snel mijn camera, maar helaas zat de vogel helemaal aan het eind van de tuin boven op de klimop heg. Dan is zo’n 13 meter toch te ver weg om een goede foto te maken. Ik waarschuwde Leo en samen keken we gefascineerd naar hoe het dier stukken vlees van zijn prooi afscheurde. De kerstboodschappen moesten maar even wachten, zoiets zie je tenslotte niet elke dag.
De sperwer nam er de tijd voor, rustte eens even uit, wipte zijn staart omhoog om een flinke flats te kunnen laten. Keek eens spiedend rond of er nog een vogeltje te verschalken viel, maar vloog ten lange leste dan toch weg.
Toen ik later op de dag wat in de tuin wilde knippen, zag ik de bloederige getuigen van het sperwer maal. Op de tuintafel lagen de compleet kaal gevreten botjes van een vogel, met gespreide vleugels er nog aan. Het leek een engel, maar vredig…? Nee! Ik schoof het in de aarde zodat het verder kan verteren. De cirkel van het leven….