Ergernis

“Zeg, je wilde toch naar Leeuwarden?” “Ja, zullen we dat doen? Met welke trein? Niet zo vroeg en kijk even of je moet overstappen”. “We kunnen om 10 over 9, maar dan moet je wel in Zwolle overstappen, of om 10 over half 10, die gaat rechtstreeks”.  “Die nemen we dan!”
Als we instappen is het een beetje druk, maar we vinden een plekje en installeren ons. Oh, het is een stilte-coupé. Nou ja, we knikken naar elkaar en kunnen na 45 jaar ook woordeloos communiceren 😉
In Gouda stopt de trein, we horen wat gezoem uit de luidsprekers, maar dat is zo zacht en dus onverstaanbaar. Stilte-coupé, nietwaar?
Na een half uurtje zijn we in Utrecht. De trein staat al een aantal minuten stil. Dan klinkt ineens uit de speaker, luid en duidelijk, dat de trein op een ander spoor is aangekomen. Wie verder wil naar Amersfoort, Zwolle of Leeuwarden moet er hier uit en naar spoor 9b. We blijken op spoor 21 te staan, moeten dus via de grote hal naar een heel ander spoor. Dat wordt nog haasten, want die trein gaat over 2 minuten. Het echtpaar dat naast ons zat, zet er, net als wij, de pas in en puffend komen we nog net op tijd in de goeie trein aan. En ook zij hebben behoorlijk de smoor in. “Had dat nou niet een beetje eerder gekund, nu moesten we ons rot lopen”, zegt de vrouw. Ik beaam het en laat mijn ongenoegen ook blijken. Want de NS leert het, geloof ik, nooit. Dat de trein naar een ander spoor gerangeerd wordt, weten machinist en conducteur toch al veel eerder. En dat hadden ze toch op z’n minst eerder kunnen omroepen, uitleggen en zich voor het ongemak excuseren. Maar nee hoor, niks niemendal. In de trein die vertrekt wordt wel omgeroepen dat we exact op tijd vertrokken zijn. En kijk, dat hoef ik niet te weten. Daar ga ik gewoon van uit! Zo hoort het ook!