Watersnoodramp 1953

In februari 1953 lag ik in het Zeehospitium in Katwijk. Dat het zo stormde hadden mijn ouders wel gehoord en gezien, maar over de watersnood hadden ze nog niets vernomen omdat ze geen radio luisterden omdat mijn opa die vrijdag was overleden. Maar toen mijn zus het hen vertelde, wilden ze wel meteen naar mij toe. Wat zouden ze daar aantreffen, hoe zou het met mij zijn? Ikzelf kan me van die dagen niet veel herinneren, maar moet verteld hebben dat we reuze pret hadden omdat het zo spookte die nacht. Kinderen zien alles toch vanuit een ander perspectief. Maar later kon ik me de angst van mijn ouders wel voorstellen.

Hoe erg het allemaal was, kun je hier in dit filmpje zien: (met dank aan Beeld en Geluid)

 

Kuren in Katwijk

Een blogje van Bettie maakte bij mij ook herinneringen los. Nou ja, flarden van herinneringen, want ik was drie jaar toen ik naar Katwijk ging om daar in de frisse zeelucht te genezen van TBC. Veel is dus zeer wazig. Maar dit herinner ik me nog wel.

Mama bracht me we, in een taxi. De rit leek eindeloos te duren en dat zei ik ook. Mijn moeder zei me dat het voor mijn eigen bestwil was. Thuis, waar ik al drie maanden “gekuurd” had, zou ik niet beter worden. De zeelucht en veel buiten zijn, daarvan zou ik opknappen. Van het afscheid weet ik alleen nog dat mijn moeder huilde. Maar nadat ze weg was, voelde ik me al snel thuis in het zeehospitium. en dacht ik er niet eens meer over na dat ik zo ver weg was. Ach kinderen zijn flexibeler dan volwassenen denken.

En er mochten daar dingen die thuis absoluut verboden waren. Zoals een teil zand in je bed, om lekker mee te spelen. Je mocht knippen, kleuren, knutselen.

Elsje Fiederelsje

Elsje Fiederelsje

En er was altijd wel iemand om mee te keten, want we lagen met zes (of acht??) andere kinderen op zaal. We vonden altijd wel iets geks te doen. Goed, je moest je eerst los wurmen, want je zat in bed vastgebonden. Maar had je dat voor elkaar gebracht, dan kon je de grote spinnen pakken en ze de poten uittrekken. Een voor één, die dan op je laken bleven bewegen. Nu onbegrijpelijk, maar we vonden het toen het toppunt van lol.

En natuurlijk probeerde we de verpleegsters uit. Sommige waren niet kwaad te krijgen, maar anderen… En dan verzin je heel gekke dingen. Continue reading