Toen ik klein was leerde ik in een vakantie fietsen. Dat was in een rustige straat in een rustig dorp, waar de auto’s nog op één hand te tellen waren.
Thuis in Rotterdam mocht ik soms een fietsje huren. Maar ver er op weg rijden, dat mocht ik beslist niet. Rechtsom en na vier straten was ik weer in het zicht van moeder, die angstig uit het raam keek
Onze kinderen speelden in de buurt, er was nog volop ruimte. Of ze altijd zo veilig waren? Ik denk het niet, maar over hun bijna-ongelukjes hoorde ik pas toen ze al volwassen waren. De kinderen van nu hebben fietsjes, steps en kunnen gaan en staan waar ze willen.
Of zie ik dat verkeerd? Want mama kijkt nu niet meer uit het raam, maar op haar laptop. Ze kan ze volgen met een soort van horloge, soms tot op de meter nauwkeurig. Misschien voor de ouders geruststellend, maar voor de kinderen lijkt het me benauwend.
En dat die horloges ook voor ouderen een uitkomst zouden zijn, zodat je zoon of dochter kan kijken waar je bent…. daar moet ik toch ook niet aan denken. Ik hou liever mijn vrijheid 😉
Het zou een uitkomst geweest zijn zowel tijdens de dementie van mijn vader als bij onze ondernemende jongens. Ik heb de nodige doodsangsten uitgestaan
Gelukkig bestond dit niet in onze jeugd. Ik moet er niet aan denken dat ze vroeger wisten waar ik uithing of wat ik deed. Griezelig gewoon. Maar ja tijden veranderen en we leven in een veel gevaarlijke tijd.
Er zijn ook mensen die met een bepaald horloge voortdurend hun bloeddruk in de gaten houden of andere metingen doen. Waar de technische mogelijkheden zijn, zijn er ook altijd mensen die daar gebruik van maken.
Een handige uitvinding, maar niet zomaar te gebruiken. Kinderen moeten toch de kans krijgen om een fout te maken. Daar leren ze van. Een beetje vrijheid is dus nuttig.
Soms is het gewoon heel fijn dat iemand een horloge om heeft waarbij hij gevolgd kan worden. Dat heeft soms zo zijn reden.
Ik moet er niet aan denken dat ik ooit gevolgd wordt. Ook zou ik zoiets nooit voor mijn kinderen gebruikt hebben.
Ik gun ieder mens zijn vrijheid, voor zover dat verstandig is.
handig voor mensen met geheugenstoornis, die mogen rustig zelf(standing) de deur uit als ze dat willen
En wie kijkt er nog meer mee?
In het geval van een dementerend iemand die er (nog) alleen op uit gaat en dat de partner of een andere toezichthouder wil weten waar hij/zij is, kan ik het snappen, maar voor de rest vind ik dit soort dingen absoluut niet fijn.
De gulden middenweg is een ouderwetse uitdrukking, hij geldt nog steeds denk ik. Maar waar ligt die?
Wat een gedoe. Net als dat magister op school. Je moet als kind toch wel wat vrijheid kunnen hebben hoot
Ik vind het handig dat je die kinderen kunt zien op de laptop, maar ik weet niet of ik dat gedaan zou hebben als wij die mogelijkheid hadden vroeger. Misschien die ene keer toen mijn dochter zoek was en de hele buurt wel een uur zocht. Ze bleek zonder dat iemand het wist, in haar eentje op zolder bij een vriendje van onze zoon te zitten spelen met de lego. Ze was toen pas een jaar of 4 dus dan zou ze nog geen telefoon gehad hebben. Ik ken iemand die steeds haar 18 jarige zoon volgt, ik vind dat toch niet goed, gun die kinderen hun vrijheid.