 |
“Time flies”, reageerde Wieneke laatst. En ja, zo lijkt het wel. Wat gisteren was, is vandaag al lang weer achterhaald. Waar we ons vroeger over verbaasden, is inmiddels hopeloos ouderwets. Welke jongere kan zich voorstellen dat we vroeger geen telefoon aan huis hadden. Dat je naar de kruidenier op de hoek ging om te bellen. En dat er toen nog geen belbundels bestonden, maar dat je een abonnement had waarvoor je kostbare guldens betaalde. Het was zo duur dat, toen wij telefoon kregen, mijn moeder er meteen een spaarpot naast zette. En er strikt de hand aan hield dat voor elk gesprek binnen de stad een kwartje betaald werd. |
Dat kostte het gesprek niet, maar zo spaarde ze en passant het abonnementsgeld bij elkaar. Dat was niet alleen bij ons, maar in vele huisgezinnen heel gewoon. Een gesprek duurde kort en werd beperkt tot het hoognodige. Eindeloos kwebbelen met vriendinnen was er niet bij.
Maar goed, de tijd van het ongebreideld kwekken in je mobieltje lijkt voorbij. Er komen steeds meer mensen die zich er aan ergeren en dan zal het wel binnenkort “not done” zijn.
Och ja, je kan het je nu allemaal niet eens meer voorstellen. Driejarigen lopen nu al mobiel te bellen. Mijn ouders hadden een zaak en daar was dus telefoon om bestellingen op te nemen en leveranciers te bellen en zo. Zakelijke gesprekken. Maar wij kinderen mochten alleen als het heel hoognodig was eventjes snelsnel bellen. ‘Je fietst er dan maar even naar toe’, zei mijn moeder standaard als ik echt even heel erg nodig met een vriendinnetje moest praten. Later ging het wel wat minder streng, maar toch…….
wij hebben wel altijd telefoon zelf gehad, ik kom uit 1972