Zo nu en dan word je met de neus op de feiten gedrukt. Welke feiten? Nou, dat ik al lang geen twintig meer ben. En dat ik daarvoor niet in de spiegel hoef te kijken, maar dat ik dat voel.

Soms lijk ik nog best soepel en lenig, maar op andere momenten voel ik elke vezel in m’n lijf, is elke beweging een opgave.

Vorige week gooide ik de aardappelschillen weg en ineens…. schoot het in mijn bips. Een vlammende pijn als ik ook maar even bukte. Niet meer bukken dus.

Maar dat bleek toch geen optie. Nooit gerealiseerd hoe vaak een mens bukt. En hoe vaak er iets valt. Wat er allemaal in kastjes beneden staat.

Ik werd er een beetje chagrijnig van. Had nergens meer zin in en kreeg op de lange duur een beetje hekel aan mijn eigen belabberde zelf. Het werd tijd voor een beetje peptalk. Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter.

Donderdag heb ik weer een flink stuk gewandeld en ik kraak niet meer elke beweging. Gewoon dus weer stug doorgaan….!