Net als hier is er ook in Frankrijk commotie over de energievoorziening. Voorstanders en investeerders willen graag een windmolenpark aanleggen voor de kust van Le Tréport. Tegenstanders verzetten zich daartegen en roepen dat de visvangst en het toerisme ten dode zijn opgeschreven.
Wie er gelijk heeft of zal krijgen? Dat moeten we afwachten. En nee, ik sta niet te trappelen om straks tegen windmolens aan te kijken. Ik heb ook zo mijn gedachten over de schade die het milieu er van zal ondervinden. Want dat die schade zal ontstaan, aan de zeebodem, aan het visbestand, zal toch wel duidelijk zijn. Al wordt daar vrijwel niet over gesproken door de voorstanders.
Of het toerisme zich laat verjagen door het uitzicht op al die molens, weet ik nog zo net niet. Misschien is dat ook het minste nadeel.
Maar wat moet er dan gedaan worden? Frankrijk heeft een behoorlijk aantal (56) kernreactoren in gebruik. Veel meer dan Nederland, waar er nog maar één overgebleven is.
Lang geleden hebben Leo en ik daar nog tegen geprotesteerd. Inmiddels denken we iets gematigder over kernenergie. Maar ik vind het nog steeds een gevaarlijke manier van energie opwekken.
Iedereen wil stroom hebben, maar niemand wil de lasten dragen. Een beetje hypocriet allemaal. Ik denk dat windmolens in ieder geval een veilig oplossing is. En de visstand neemt toe bij een windmolenpark…
Ik vind die molens in zee altijd heel indrukwekkend. En snap heel goed dat ze nodig zijn.
Het mooiste zou een nieuw soort energie zijn maar ja, vind die maar eens.
Het blijft lastig… Enerzijds is er energie nodig, en anderzijds roepen de manieren om het op te wekken veel weerstand op.
Nu onze energiebehoefte zo groot is en er opladers in onze vakantiekoffers meegaan, vind ik windmolens een goede, wellicht tijdelijke, oplossing. Er wordt hierna vast wel weer een andere bron gevonden.