Dit is toch een heerlijk portret van een jonge trompettist. Het doet me altijd denken aan onze jongste. Ook roodharig en vanaf kleuterleeftijd zeer astmatisch.
Een longarts, die zich specialiseerde in kinderen en longproblemen, adviseerde ons dat een blaasinstrument bespelen goede invloed zou kunnen hebben.
Ik zag al een dwarsfluitspelend kind voor me, maar onze zoon koos een trompet. Eerst gehuurd, later gekocht. En ja, zijn gezondheid ging vooruit.
We kwamen een keer laat thuis van vakantie. Al in de auto verheugde hij zich op weer trompet spelen. Dat hij de daad bij het woord voegde zodra we binnen waren, zullen onze buren ons niet in dank hebben afgenomen.
Een tijd lang werd de trompet opgeborgen en verruild voor een gitaar. Maar gelukkig, nu speelt hij al weer jaren met veel plezier in een brassband. En van astma horen we nog maar zelden.
~Enig plaatje! Fijn dat je zoon de astma ‘overgroeid’ is zoals ze dat vaak noemen. Ja, een goede longinhoud is belangrijk.
Onze jongste heeft ook veel getobd, maar is inmiddels 30 en het gaat nu heel goed…
Dat is een leuke herinnering door dit fraaie plaatje.
Mooi verhaal bij een mooie Rockwell.
Niettegenstaande…, een mooi verhaal!
Lie(f)s.
dat was een goede longarts!
In 1862 ging ik als 12 jarige naar de muziekschool na de gewone school. We moesten in het tweede jaar een instrument kiezen en ik wilde graag trompet, maar dat deden meisjes kennelijk toen nog niet. En ik was toen nog niet assertief genoeg om mijn wil door te zetten.
Wat een goede illustratie bij het verhaal over je zoon. En die blik van dat hondje…
Ik ben gaan fietsen om er vanaf te komen. Iedere dag, zomer en winter zo’n 30+ kilometers op snelheid. Mijn longinhoud liep daardoor behoorlijk op, zeer waarschijnlijk ook door de vele heuvels hier.