Die anderhalve meter zal ons nog wel een tijdje dwars zitten. Op allerlei manieren.
Toen we nog (verplicht) thuis bleven, hadden we er weinig erg in. Nu we weer wat meer naar buiten en tussen de mensen komen, zien we steeds meer beperkingen.
Zo blijkt ons nu dat uit eten gaan met onze kinderen, toch iets heel gewoons, ineens wel erg raar zal gaan. Want -daar heb je ze weer- we komen van drie verschillende adressen en dus mogen we NIET aan één tafel zitten.
Bij de TU in Delft hebben ze eens bekeken of al die straten in Rotterdam die anderhalve meter wel toelaten. Technisch vind ik die kaart beslist mooi, maar toen ik zag dat zelfs het Kralingse Bos en het wandelgebied bij onze kinderboerderij rood gekleurd waren, voelde ik een akelig boze kriebel opkomen.
Heus, ik heb begrip voor de situatie. Dus houden we allemaal zoveel mogelijk afstand, gaan opzij als we iemand tegemoet komen. Maar laten we nu niet overdrijven en vooral ons gezonde verstand blijven gebruiken.
En het mierenn….. aan de mieren overlaten!
Ik heb inderdaad gemerkt dat afstand houden lastig is. Denk maar aan fietspaden, je kan niet inhalen met zoveel afstand op een fietspad.
Wij houden ook zoveel mogelijk afstand.
Maar ik heb er beetje dubbel gevoel bij.
De meeste besmettingen vinden binnen plaats, niet buiten.
of ook trottoirs eenrichting verkeer geven en passeerstroken maken waar dat niet kan…